Einu sinni var grafið í Útskálakirkjugarði, sem þá var orðin timburkirkja, norðanmegin við hlöðin undir kirkjunni miðja vega. En er þeir voru búnir að stinga upp fyrstu pálstorfurnar verður graftarmönnum heldur en ekki bilt við, því þar undir lá maður með hatt á höfði og parrugg, í mussu svart[r]i og sortuðum stuttbrókum og mórauðum sokkum. Hann leit upp á þá; þeir lögðu niður torfurnar og grófu annars staðar.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri (1955), Jón Árnason, III. bindi, bls. 289.