Líkkisturnar í Staðarkirkjugarði

Árið 1852 gekk um mörg héruð Íslands skæð barnaveiki af andarteppu, misstu margir þá börn sín. Skæðust var veikin í Dölum er á leið sumarið. Dóu þá í Kvennabrekkusóknum nærfellt 40 börn á tveim eða þrem vikum og viðlíka víðar þar um kring. Í Breiðafjarðareyjum gekk hún um sama mund, en lítið kom hún við fyrir vestan Breiðafjörð og ekki annarstaðar en í Múla-, Gufudals- og Reykhólasveitum, mest í hinni síðastnefndu. Litlu fyrir jólin missti presturinn Ólafur Einarsson Johnsen á Stað á Reykjanesi á einni viku sex börn sín af átta börnum sem hann átti. Elztu börnin, Þorlákur og Ingveldur, lifðu og vóru þau um 13—14 ára gömul, hin öll yngri. Mælt er að prestinn hafi dreymt nokkru áður að hann kæmi í kirkjugarðinn á Stað og sæi þar líkkistur nokkrar litlar og hefði spurt ókenndan mann sem hjá honum var hvör ætti kisturnar og maðurinn hefði svarað: „Þú átt þær; það eru rúmin barnanna þinna.“ Þorlák litla dreymdi líka hann þóttist vera í stóru húsi ásamt öllum systkinum sínum. Þótti honum maður koma að glugganum á húsinu er honum stóð ótti af. Þykir honum maðurinn kasta steinum inn um gluggann og að fyrir hvörjum steini yrði eitt barnið. Þykist hann þá biðja manninn að kasta ekki í sig né hana Ingveldi, en sem þau tvö vóru eftir hætti steinkastinu og maðurinn hvarf frá.