Hér við Hellisvatnið sá einu sinni stúlka frá Steinum er Guðrún hét gráan hest í Hellismýrinni, tók styttuband sitt og hnýtti upp í hann, atlaði síðan á bak, en varð þá litið á hófana og eyrun — sem hvorutveggja snýr aftur á nykrinum — bað Guð þá að hjálpa sér. Við það stökk hann í Nykurpyttinn, en komst ekki niður því nafn stúlkunnar var ofið á lindann eins og forn siður var.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1955), Jón Árnason, III. bindi, bls. 208.