Álfar og sæbúar eða vatna eru náskyldir eftir þeirri hugmynd sem enn kemur fram í munnmælum vorum. Þess hefur þegar verið getið að álfar rói til fiskjar og stundi veiðiskap bæði í sjó og vötnum,1 og bendir til þess meðal annars að menn kalla það álfavakir2 á ísum er loftið hefur haldizt í meðan vötn leggja; segja menn að álfar hafi vakað þar til að liggja á dorg eða veiða upp um silung. En þótt nú vatnabúar séu álfum svo nákomnir í sumu eru þeir að öðru leyti svo sérstaklegs eðlis að betur sýnist fara á að athuga þá sér í lagi.
1 Sjá innganginn fyrir álfasögunum (I) og Djúputjörn, 40. bls.
2 Sjá Ferðabók Eggerts og Bjarna, Rvík 1943, I, 64.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1954), Jón Árnason, I. bindi, bls. 125.