Á nokkurum tíma, þá er Ólafr konungr hafði mjök albúit skip sín ór Niðarósi á einn dag, veitti hann liði sínu ok leiðangrsmönnum. Var þá drukkit fast. Konungr var hinn glaðasti ok allt fólk. Þar var margt mælt við drykkinn, sem verða kann. Töluðu menn þá um, hvárt þá mundi kristit allt fólk í Noregi ok skírðir menn allir. Þá sagði Úlfr, merkismaðr konungs: «Því síðr ætla ek allt fólk skírt hér í landi,» sagði hann, «at mér þykkir vera, at hér innan fjarðar engi langt frá oss sé nokkurir menn óskírðir.» Konungi var sagt skjótt, hvat Úlfr hafði talat. Lét hann þegar kalla Úlf til sín ok mælti til hans: «Segir þú, Úlfr, at heiðnir menn muni hér byggja nær oss?» Úlfr svarar: «Frekt eru þá tekin mín orð, herra, en þó skal ek ganga við því, at ek hefi þann veg heldr á drepit.» Konungr mælti: «Hvárt getr þú þessa eðr veiztu þetta með sannindum?» «Þat eitt,» segir Úlfr, «skal ek upp bera fyrir yðr með alvöru, at ek skal hafa nokkut til míns máls.» Konungr sagði: «Þá skaltu greina þetta með sannindum, hvar þetta heyrir til.» Úlfr segir, at svá skal vera. «Sá maðr er inn i Þrándheimi ok heitir Eindriði ilbreiðr Ásbjarnarson, Hreiðarssonar, en þeir váru bræðr, Ásbjörn ok Eindriði, faðir Styrkárs á Gimsum. Eindriði er á ungum aldri, ókvángaðr, ok hefir tekit fyrir skömmu við föðurleifð sinni. Hann er ríkr at peningum, mikill maðr vexti ok fríðr sýnum. Ógörla vitu menn afl hans ok íþróttir. Hann er örr af fé ok manna vinsælstr, en svá er mér sagt, herra, at Eindriði muni óskírðr.» Konungr svarar: «Þat er skaði, svá vel sem þú segir frá manni þessum, at hann skal eigi kunna skapara sinn. Nú hefir þú, Úlfr, þetta svá upp kveðit, at þú skalt fara við svá marga menn sem þú vilt á fund Eindriða ok leita at koma honum til mín.» Úlfr svarar: «Fara mun ek, sem þér vilið, ok ekki með mannfjölda, því at Eindriði er ekki þess háttar maðr, at ek muna nauðga honum til nokkurra hluta, þeirra er hann vill eigi. Skulu vér vera saman fjórir menn ok tuttugu.»
Fékk Úlfr sér eina róðrarskútu. Fór hann með sína menn, þar til er hann kom nær byggð Eindriða. Gekk Úlfr upp til bæjur við tólfta mann, en aðrir tólf skyldu gæta skips. Eindriði var úti ok fagnaði vel Úlfi ok bauð honum þar at vera svá lengi sem hann vildi með alla sína menn, því at Úlfr var honum málkunnigr. Úlfr tók því vel, ok gengu þeir inn. Var þar bær skrautligr ok hús stór, en er þeir kómu í stofu ok tóku samsæti, þá mælti Eindriði: «Svá er háttat, at ek veit, at þér hafið tekit sið annan en ek hefi ok mínir menn, en ek vil veita yðr haldkvæman beina ok ófalsaðan. Því skaltu kjósa, hvárt vér drekkum allir samt eðr í sínu herbergi hvárir.» Úlfr svarar: «Þat þykki mér hvárumtveggjum skemmtiligra, at vér drekkim allir samt. Á ok við þik erendi þau, or ek vil í tómi fram bera, en vér eigum konung svá ágætan, at hann hreinsar þat skjótt með sínum góðvilja, þó at nokkut hafi á oss dregit af samneyti annarligs siðferðis.» Eindriði mælti: «Þat er mér ok gæfast, en hversu margmennr ertu?» Úlfr svarar, at aðrir tólf hans menn váru niðri at skipi. «Þá skal ek,» segir Eindriði, «fá menn til at gæta yðvars góðs, en þínir menn skulu fara til hús, ok skulu þeir allir vera hér velkomnir.» Var þá svá gört. Síðan var öl inn borit. Hafði Eindriði margt manna, ok var þar veizla hin bezta. Úlfr sat á aðra hönd Eindriða ok menn hans út í frá. En er menn váru kátir, þá spurði Eindriði um erendi Úlfs eðr hvárt hann ætlaði nokkut lengra at fara. Úlfr svarar: «Ólafr konungr sendi mik hingat þess erendis, at hann býðr þér til veizlu með sæmd ok virðingu sem mörgum öðrum út til Niðaróss. Lagði hann þar til mörg orð, at þú mundir þessa ferð eigi undir höfuð leggjast, því at hann hefir góða spurn af þér.» Eindriði svarar: «Hafi konungr þökk fyrir boð sitt ok sæmilig orð til mín, en ek mun á morgin veita andsvör erendi þínu, þá er vér erum allir ódrukknir ok með fullri skynsemd.» Var þar ölteiti mikil um kveldit, ok sváfu menn vel um nóttina, en um morguninn, er menn kómu í sæti, mælti Eindriði til Úlfs: «Þat er at segja um þitt erendi, at þú skalt þiggja hér veizlu svá lengi sem þú vilt. en ferð mín mun dveljast til konungs at sinni, en ek mun þegar fara á hans fund, at mér þykkir nauðsyn bera. Mun ek ok heima bíða ok hvergi undan leita, ef konungr vill mik hitta. Muntu svá segja konungi, at ek vil vera vinr hans, ef hann gerir vel við mik.» Skildu þeir svá sína ræðu, at allt tal fór með þeim Úlfi vinsamliga. Fór Úlfr þegar, er hann var búinn, en Eindriði sat eftir at sinni.
360. Nú er frá því at segja, at Úlfr kemr fyrir Ólaf konung ok segir allt hit sannasta um sín erendi ok andsvör Eindriða. Konungr spurði Úlf, hvat er honum kannaðist af um siðferði Eindriða, hvárt hann væri mikill blótmaðr. Úlfr kveðst þess eigi varr verða, at hann blótaði skurðgoð, ok enga menn kvað hann sér kunna þat at segja, því at hann hafði ekki blóthús á bæ sínum. «Þá er þegar nær,» sagði konungr, «skulum vér hann þá heim sækja ok koma honum á óvart, ef hann vill eigi mik finna.» En þegar Úlfr heyrði þetta af konungi, skaut hann leyniliga hesti undir skósvein sinn ok bað hann ríða sem hvatligast at segja Eindriða, at konungr mundi þar koma skjótliga. Ólafr konungr bjóst sem hvatligast ok sigldi um nóttina inn eftir firði ok hafði þrjú hundruð manna. Kom hann þá til bæjar Eindriða snemma dags ok gekk þegar upp með liði sínu öllu, en er hann var kominn skammt frá ströndu, þá kom Eindriði í mót honum með mikla sveit manna. Fagnaði Eindriði konungi með miklum blíðskap ok bauð honum heim til búgarðs með alla sína menn, sagði sér þökk á, at konungr þægi þar veizlu, er hann kveðst honum hafa fyrirbúit. Konungr tók glaðliga boð Eindriða. En er þeir kómu at stofunni, mælti Einðriði: «Svá er háttat, herra, at ek mun eigi dyljast við þat, at siðir várir munu eigi vera samfærir at frásögn manna, ok með því ef þér vilið eigi hafa oss i samsæti með yðr, þá munu þér byggja stofu þessa, sem yðr er fyrirbúin, en vér munum leita oss annars herbergis.» Konungr svarar: «Þú skalt hafa sjálfr stofu þína ok þínir menn. en þó skaltu halda oss kost, meðan vér viljum hér dveljast. Munum vér slá tjöldum várum úti á völlunum nærri stofunni.» Var nú svá gört sem konungr mælti. Skortir þar engan hlut á, at konungi var veitt virðuliga. Fór þar eftir öll þjónusta önnur.
361. Ok hinn fyrsta dag veizlunnar lét Ólafr konungr kalla til sín Eindriða. Hann kvaddi konung, er hann kom inn. Konungr tók vel kveðju hans ok mælti svá: «Þó at ek vilja eigi samneyta alþýðu heiðinna manna, þá vil ek, at þú sitir hér, ok vil ek eiga tal við þik.» Eindriði sagði, at þat skyldi á hans valdi. Svá er sagt, at Eindriði væri svá búinn, er hann gekk inn í landtjaldit fyrir konung, at hann var í rauðum skarlatskyrtli ok silkihúfu gullsaumaða á höfði ok spennt gullhlaði at enni sér ok digran gullhring á hægri hendi. En á vinstri sat einn smásveinn harðla fagr, fjögurra vetra gamall eðr fimm. Sá sveinn var mjök áþekkr Eindriða í yfirbragði. Þá var tekinn einn stóll ok settr undir Eindriða, ok settist hann framan at konungsborðinu, en setti sveininn í kné sér. Konungr mælti við Eindriða: «Þú ert maðr mikill ok vænn, ok ef þar fara eftir íþróttir þínar, þá munu ekki margir þínir jafningjar í Noregi. Því hæfir þér at vita skapara þinn ok kunna at lofa guð fyrir sínar gjafir. Ertu kvángaðr maðr, Eindriði?» «Eigi er þat,» sagði hann. «Áttu þá svein þenna hinn fríða, er sítr á kné þér?» «Ekki á ek barn,» segir Eindriði, «en sveinninn er systurson minn, en þó skal honum fyrir þat ganga, ef ek má ráða, sem ek eiga hann, því at ek munda honum eigi meira unna, þó at hann væri minn son.» Konungr mælti: «Er nokkurt hof á bæ þínum?» Eindriði svarar: «Ekki er hér hof.» Konungr mælti: «Hvern átrúnað hefir þú, ef þú ert heiðinn ok þó engi blótmaðr?» Eindriði mælti: «Yðr mun ek þykkja tala heldr óvitrliga. Ek vilda heldr, at þér talaðið um annat þat, er yðr líkaði, en spyrðið mik ekki um átrúnaðinn, því at ek þykkjumst engan hafa, því at ek hefi fast tekit með mér, at ek skal aldri trúa á stokka eðr steina, þó at þat sé görvar líkneskjur eftir fjöndum eðr mönnum þeim, er ek veit eigi, hverju orkat hafa. En þó at mér sé sagt, at þeir menn hafi mikit mátt, þá þykki mér þat ekki mjök sannligt, alls ek reyni, at þau líkneski, er guð eru kölluð, eru í alla staði ófríðari ok enn máttaminni en ek sjálfr.» Konungr mælti: «Hví trúir þú þá eigi á sannan guð, þann er allt má, ok lætr skírast í hans nafni?» Eindriði svarar: «Þat berr þar til, er þér hafið ekki fyrr komit ok engir af yðvarri hálfu at gera mér kunnigt nokkut af athöfnum þess guðs, er þér kallið almáttkar, en þat annat, at þó bítr meir fyrir, at með því at ek vilda eigi trúa því, er faðir minn ok aðrir frændr kenndu mér ok sögðu frá sínum guðum, þá hefi ek einráðit at taka aldri þann sið ókunnan, er ónánir menn ok mér vandalausir í alla staði boða, utan ek koma fullri skilning á, at yðvarr guð sé svá almátíigr sem þér segið.»
Konungr spurði þá menn sína, ef þat væri satt, sem Eindriði sagði, at þeir hefði ekki boðat honum guðs nafn, en þeir sögðu þat satt,—«því at hann var þá farinn í hernað með sína sveitunga, en síðan leið oss ór hug at gera yðr kunnigt.» Ólafr konungr mælti til Eindriða: «Hefir þú ekki spurt þat, at ek hefi refsat þeim sumum mönnum, er eigi hafa viljat láta at mínum orðum um kristniboðit?» «Heyrt hefi ek þess getit,» segir Eindriði, «en óhræddr er ek um þat, at þér veitið mér harðindi, ok yðr satt at segja skal ek engum höfðingja veita nauðigr þjónustu ok fyrri dauða þola en nokkurs manns kúgan. Ok vita skulu þér,» segir Eindriði, «þó at þér hafið nú nokkurt lið, at svá er byggðum skipat hér í nándir, at ek þarf engis nauðungarmaðr at vera, en gera skal ek vel til yðvar, sem ek hefí kunnostu til, ok með engum vélum, ef þér bjóðið mér enga afarkosti, en halda fram hinu sama siðferði sem ek hefi áðr haft.» Konungr mælti: «Svá virðast mér þín orð, at þú munt vera maðr djarfmæltr ok hafa vitrleik til at sjá sannindi um siðir, en ekki skal hér fleira um tala at sinni en þér þykkir hæfiligt. En nú er þat at ræða, er mér er sagt, ok þess varir mik, at satt sé, at þú munt vera mikill íþróttamaðr. En hverjar eru þær þínar íþróttir, er þú þykkist framar kunna en óbreytiliga?» Eindriði svarar: «Herra, hér liggja skjót svör til um íþróttir mínar, at þær hefi ek engar. Er ek maðr ungr ok nýkominn af barnsaldri. Missta ek fyrir skömmu föður míns, ok hefi ek síðan lagt hug á híbýlaháttu ok framflutning liði mínu. En meðan faðir minn lifði ok ek var ungr, þá unni hann mér svá mikit, at hann vildi ekki gera í móti mínum vilja, en mér fór sem öðrum börnum, frá því er ek kennda ást af föður ok frændum, at ek lagða á ekki hug, þat er mér var menntan í at nema, heldr á eina saman gleði ok gáleysi, þar til er ek misstu föður míns.» Konungr mælti: «Segja máttu mér satt af, fyrir því at ek skal eigi fyrirmuna þér þinna íþrótta, heldr kann vera, at ef þú lætr þær i ljósi við mik, at sá láti þér þína menntan at gagni verða, er þér gaf í fyrstu.» «Fast sæki þér þetta mál,» segir Eindriði. «Nú kann ek eigi at telja mér til íþrótta, þó at ek sæja á, at smásveinar léki sér á sundi.» Konungr mælti: «Vel er þat, at þú vilt varast sjálfhól ok hræsni, en satt segir þú þat, at þeir eru flestir leikar, at maðr verðr at sjá, áðr hann kunni, eðr hvat viltu fleira til tína?» «Sé ek,» kvað Eindriði, «at ek kem mér eigi undan yðru kallsi, utan ek verð at svara yðr nokkuru því, er þér talið til. Tók ek á boga, þá er aðrir smásveinar skutu beint til hæfis, en ekki kunna ek at skjóta.» «Vel má svá,» kvað konungr, «at þú skytir eigi beint í fyrstu, ok nefn þú til hina þriðju íþrótt þína.» Eindriði mælti: «Frekt taki þér, herra, mín orð, ok vant verðr mér at sigla í milli skers ok báru. Heyrir mér eigi at þegja við yðr, en þér vaktið orð mín, sem yðr sýnist, ok stundum öðruvís en ek þykkjumst tala. Nú tel ek mér þat ekki til íþrótta, þó at ek hélda á handsöxum ok þó heldr ófimliga, þá er ek var barn.» «Vera má þat,» segir konungr, «at þú lékir eigi þann leik fimliga, fyrr en þú vandist. Skaltu nú fara frjáls daglangt, ok hefir þú oss vel skemmt.» Gekk Eindriði þá út ór tjaldinu til sinna manna.
362. Hinn næsta dag eftir, þá er konungr hafði drukkit um hríð, lét hann kalla Eindriða til sín ok mælti til hans: «Viltu nú láta skírast ok taka rétta trú þrautarlaust?» Eindriði svarar: «Ekki er ek maðr svá ómerkr, at mér sé nú allt annat í hug en í gær.» «Hugsat hefi ek nú,» sagði konungr, «máldaga með okkr. Ek mun fá mann til af mínu liði at reyna íþróttir við þik, ok ef sá fær þik yfirkomit í þeim íþróttum, er þú nefndir til í gær, þá skaltu trúa á sannan guð drottinn, Jesum Cristum, en ef þú berr hærra hlut, þá skaltu fara frjáls fyrir mínu ákalli ok halda þá trú, sem þú vilt.» «Þat er bæði,» sagði Eindriði, «at ek hefi mér engar íþróttir taldar, enda kann ek engar. En dýrt er drottins orð, ok munu þér ráða verða okkar í milli hvervetna, er þér ráðit með engri kúgan, enda brjóta ek eigi berliga mín orð á bak, eðr hverr er sá maðr, at þér vilið láta til móts við mik?» Konungr svarar: «Mér þykkir eigi annat líkara en ek muna sjálfr til ganga. Er þat bæði, at ek þykkjumst þá görst vita, hverr þú ert, enda þykki mér svívirðingarlaust, þó at þú berir af mér, en hinn er þó miklu æðri þinn sigr, at ek bera hærra hlut af okkrum viðskiptum, ef þetta liggr við, sem ek sagða áðr.» Eindriði mælti: «Þó at ek kynna manna bezt allar íþróttir, sem nú kann ek lítit eðr ekki í fám, þá væri eigi þó til ganganda við yðr.» «Sá kostr þykki mér ok hinn bezti,» segir konungr, «at vit reynim eigi með okkr ok segist þú yfirkorninn.» «Kostr mun þess,» segir Eindriði, «þó at ek sjá áðr sundferðir yðrar.» Síðan gengu þeir til strandar ok allt fólk. Afklæddist konungr ok svá Eindriði. Lögðust þeir frá landi ok lékust við lengi. Færðu ýmsir aðra niðr, ok um síðir váru þeir svá lengi í kafi, at nær þótti örvænt, at þeir mundi upp koma. Þó varð þat um síðir, at Ólafr konungr kom upp ok lagðist at landi. Gekk hann upp ok tók hvíld, en klæddist eigi. Engi maðr vissi, hvat af Eindriða var orðit, ok engi þorði at spyrja konung eftir. En er löng stund var liðin, þá sá menn, hvar Eindriði fór. Hann hafði þá fengit sér reiðskjóta. Sat hann á baki einum miklum gransel. Hann hélt tveim megin í kampa honum ok stýrði honum svá, en er hann átti skammt til lands, þá lét hann lausan selinn. Konungr spratt þá upp ok lagðist út í móti honum ok færði hann þegar í kaf ok hélt honum niðri lengi. En er þeir kómu upp, lagðist konungr at landi, en Eindriði var þá máttfarinn, svá at hann varð eigi sjálfbirgr, ok er konungr sá þat, lagðist hann at Eindriða ok hjálpaði honum ok flutti hann til lands. En er Eindriði tók at hressast ok þeir váru klæddir, mælti Ólafr konungr: «Mikil íþrótt er þér i sundferðum þínum, Eindriði, en þó er þat nú guði at þakka, at þú vart okkar nú ódrjúgari, sem menn máttu sjá, at ek varð að flytja þik at landi.» «Þat muntu nú hljóta at virða sem þú vilt,» segir Eindriði. «En því deyddir þú eigi selinn,» segir konungr, «ok drótt hann á land?» Eindriði svarar: «Því, at ek vilda eigi, at þér mættið þat segja, at ek hefða fundit hann dauðan.» Ok líðr nú af hin næsta nótt.
363. Annan dag eftir mælti konungr, at þeir Eindriði munu reyna skot. Eindriði svarar: «Allt þykki mér þér, herra, hafa tekit frekliga váttvísi mína um íþróttirnar. Þarf ek eigi fyrir því til at ganga, at enn síðr er ek þessari áskynja orðinn en hinni fyrri.» «Vel þætti mér,» segir konungr, «at svá væri, ok er þá enn til, at þú reynir eigi ok kallist yfirkominn.» Eindriði svarar: «Lengi mun þess kostr, ok þykkir mér engum manni of gaman of skemmtan at sjá, hversu langt í milli berr íþróttar yðvarrar ok ófimligrar minnar viðleitni.» Gengu þeir þá skammt frá bænum til skógar. Lagði konungr þá af sér skikkjuna. Setti hann þá spón í bakka ok ætlaði langt skotmál, en síðan var honum fenginn bogi ok ör. Skaut hann, ok kom örin í utanverðan spáninn ok stóð þar. Skaut Eindriði þá nokkuru innar í spáninn ok þó eigi í miðjan. Konungr skaut i annat sinn, ok var til gengit, ok stóð örin í miðjum spæninum. Kölluðu allir þat frægðarskot. Eindriði lofaði ok hæfni konungs ok kveðst ætla, at sér mundi ekki gera eftir at skjóta. Konungr bað hann frá ganga, ef hann vildi, ok segjast yfirkominn um þessa íþrótt. Eindriði sagði, at þess mundi kostr, þó at hann reyndi áðr. Eindriði skaut þá, ok kom sú ör i strengflaugina á þeirri ör konungs, er hann skaut síðar, ok stóðu svá báðar. Þú mælti konungr: «Mikill frægðarmaðr ertu um íþróttir, en þó er þessi enn eigi reynd til fullnaðar. Nú skal taka svein þann hinn fagra, er þú kvaðst mest unnu hinn daginn, ok setja hann at skotspæni, eftir því sem ek segi fyrir.» Var þá svá gört. Lét konungr þá taka hneftöflu ok setja í höfuð sveininum. «Nú skulu vit skjóta hér töfluna ór höfði sveininum,» segir konungr, «svá at sveininn saki ekki.» «Þat munu þér mega gera,» sagði Eindriði, «ef þér vilið, en vilja munda ek hefna, ef sveininum er veittr skaði.» Konungr lét þá binda líndúk fyrir augu sveininum ok aftr um hnakkann ok lét tvá menn halda endum dúksins, svá at sveinninn mátti hvergi víkja höfðinu, þá er hann heyrði hvininn örvarinnar. Gekk konungr þá til þess staðar, er hann skyldi standa. Signdi hann sik ok gerði krossmark fyrir örvaroddinum, áðr en hann skaut, en Eindriði roðnaði mjök. En örin fló undir töfluna ok setti aftr af höfði sveininum ok svá nær hafði hausinum, at heldr en eigi dreyrði í miðjum hvirflinum. Konungr bað þá Eindriða til ganga ok skjóta eftir, ef hann vildi, en í annan stað gengu at Eindriða móðir hans ok systir ok báðu hann grátandi eigi til ráða. Eindriði mælti til konungs: «Eigi er ek hræddr um, þó at ek skjóta eftir, at gera ek sveininum skaða, en þó skal nú eigi skjóta at sinni.» Konungr mælti: «Þá þykki mér sem þú sér yfirkominn.» Eindriði svarar: «Þat skulu þér virða sem yðr líkar, en vera má, fyrir því at þér takið þetta svá, at mér þykkir þér heldr hafa hallat til um okkur viðskipti.» «Satt er þat,» sagði konungr, «at ek hefi víst heldr hallat til ok hallat þó öllu þér í hag.» Gengu menn síðan heim til bæjar, ok var konungr hinn kátasti ok svá Eindriði, ok settust menn til drykkju.
364. Þat var hinn þriðja daginn, er konungr mælti til Eindriða: «Nú er veðr blítt ok kyrrt úti, ok skulu vit nú reyna handsaxaleikinn.» Gekk þá út allt fólk. Váru þá fengin sín tvau söx hvárum þeirra ok léku þá svá títt, at eitt var jafnan á lofti fyrir hvárum, en þeir höfðu æ meðalkaflann, ok þóttist engi maðr grein mega á gera, hvárr þeirra mjúkligar lék. Leið svá löng stund. Þá mælti konungr: «Enn er þessi leikr eigi reyndr til fullnaðar.» Gengu þeir þá til strandar ok út á langskip mikit, ok bað konungr sína menn róa á skipinu með endilöngum borðum. Gekk konungr þá útbyrðis á árunum fram með endilöngu skipi ok lék þá at þremr handsöxum jafnfimliga sem á landi ok svá hit sama Eindriði. Alla leika lék konungr æ fyrir, en Eindriði síðar. Því næst gekk konungr í annat sinn með sama hætti ok fyrr eftir árunum fram ok svá fyrir barðit, at hann felldi þá eigi heldr handsöxin en áðr, ok eigi varð hann skóvátr. Gekk hann þá aftr eftir árunum á annat borðit ok svá upp í skip. Mátti þat engi maðr skilja, hversu at hann lék þetta. Eindriði stóð fyrir konungi ok sá upp á hann, er hann kom upp á skipit, ok þagði. Konungr mælti til hans: «Hví stendr þú ok leikr eigi eftir?» Þá mælti Eindriði: «Ekki bera englar guðs mik í lofti sem yðr, ok máttu þér þetta ekki leika af einni saman yðvarri íþrótt, heldr með krafti þess guðs, er þér trúið á. Þaðan af skil ek, at hann mun allt mega, ok því skal ek á hann trúa, en á engan annan.» Ólafr konungr varð glaðr við orð hans ok lofaði guð margfaldliga, er hann gaf honum slíka skilning. Sagði konungr þá Eindriða mörg stórmerki almáttigs guðs. Var Eindriði því næst skirðr ok allir hans menn ok gerðist síðan hirðmaðr Ólafs konungs ok fór með honum út til Niðaróss, ok tók konungr hann í hina mestu kærleika við sik, ok skildi aldri Eindriði við konung, meðan þeir lifðu báðir, ok þótti æ vera hinn ágætasti maðr.
Источник: Flateyjarbók. Sigurður Nordal. Reykjavík 1944-1945.
Сканирование: Heimskringla
OCR: Stridmann