Покончив с дневными трудами,
я каждый день продолжаю ждать.
В саду возле дома стою начеку.
Надеюсь увидеть посланца,
услышать единственное желанное слово,
чтобы душа покой обрела.

Смотрю зимою на снег,
летом на траву и деревья,
а ветер — то треплет, то гладит
пряди волос — сегодня уже не оттуда —
меняется время.

Шучу с почтальоном, как будто
вовсе не жду письма.
Уже вечереет.
Никто не должен видеть, что огорченье
неумолимо сыплет мне иней на плечи,
а зеркало в коридоре
считает мои морщины и седину;
руки мои — зимние ветви…

Þegar ég hef lokíð störfum hvern dag
held ég áfram að bíða.
Ég stend á verði við hús mitt
og alltaf á ég von á þessum þráða sendiboða
með þetta eina orð
að sál mín öðlist frið.

Ég horfi á snjóinn falla við dyr mínar um vetur
og grasið grænka á sumur og tréð vaxa.
Ég finn goluna leika um hár mitt
úr annarri átt í dag en í gær
og tíðina breytast.

Ég varpa fram spaugi við póstinn,
eins og mér komi það ekki á óvart,
að einnig þessi dagur sé kominn að kveldi.
Enginn má sjá hvernig vonbrigðin
leggja hrím sitt á axlir mínar hverja stund,
en spegillinn í ganginum
telur hrukkur mínar og hárin mín gráu.
Hendur mínar sem greinar trésins um vetur.