На рассвете нежно
ночи с днем свиданье,
вешних синих высей
весело сиянье.
Я один блуждаю,
к морю вниз иду я.
Штиль, и лодки словно
влипли в даль морскую.
Бьют о берег волны
бело-голубые.
Сводит в воду гага
выводок впервые.
Ожил образ детства,
сердцем сбереженный:
мы пошли на ловлю
в лодочке смоленой.
Спать ложимся поздно,
порану не спится:
лестно ведь с уловом
славным воротиться.
Утро, люд проснулся,
трудится округа.
Тихо скоро станет:
тянет крачка к югу.
Milt í morgunsári
mætast nótt og dagur.
Hlær í vorsins heiði
himinbláminn fagur.
Einn er ég á erli,
uni niður við sjóinn.
Blæjalogn — og bátur
burtu sérhver róinn.
Litlar bláar bárur
brotna upp við steina.
Æður fleytir ungum
inn á milli hleina.
Ennþá man ég eftir
æskubjörtum stundum,
á kolaveiðakænum
krakkarnir við undum.
Bárum við í búið
býsna margan dráttinn,
fórum árla á fætur,
fengumst seint í háttinn.
Fólkið bregður blundi
og byrjar starfa nýja.
Senn mun þögnin þoka,
þarna flýgur kría.
Перевод И. Бочкаревой
Иллюстрации из журнала Sólskin от 01.07.1959, стр. 68–69.