Я всего лишь молчащая арфа
у твоего порога
в траве,
слезами росы обрызганы мои струны,
медленно солнце заходит,
вечереет,
и цветы склоняются надо мной,
я жду тебя у порога,
дверь открой — и найдешь меня.

Я так хочу, чтобы твоя рука
раньше других
коснулась меня и звуки, ожившие
под твоими пальцами, вечно звучали.

Ég er hið ósnerta hljóðfæri,
sem liggur við fætur þína
í grasi milli blóma
sem gráta dögg á strengi mína
er sól rennur,
beygja krónur sínar yfir mig
þegar kvöldar.
Hér bíð ég við dyr þínar
svo þú getir fundið mig.

Ég bíð þess að þú fyrst allra
snertir mig.
Sá tónn er kviknar við fingur þína
mun síðan óma og lifa að eilífu.