Наконец-то!
Да, наконец под ногами земля!
Наконец горизонт неподвижен!
Здесь безбрежное море кончается!
Наконец-то твёрдая земля
под ногами моими, вечно ищущими
Новая земля
перед глазами моими, вечно ищущими
Горизонт неподвижен
и в носу не стоит запах соли
в носу больше не стоит запах морской соли
Да, я вижу здесь
горизонт неподвижный
и разбитый корабль мой разбитый
мои вещи размётаны или пропали
а также иные из тех,
кто отчаливал со мной
в бездну тёмную глубокую
бесконечную глубь предначального хаоса
И ветры доносят песнь моря
пение волн летит от струн моря
на берег — над землёю грёз моих
Всё оставил я
за пучиной морей,
Но — вот она, всё ещё рядом
черноокая дева с арфой-камнем
из рода западных людей
Она следует за мною как луна
Играй же на арфе
играй новую песнь
на струнах арфы
для новой земли
земли моих грёз — и твоих
Всё оставил я
Моих вотчин уж нет
Вотчин моих за пучиной морской
Теперь другие владельцы
ходят по землям моим
О вотчина далёкая, тебя больше нет!
Играй же на арфе-камне,
о, черноокая!
Отныне эти новые края —
пристанище моё и опора
в бесконечности
Из глубин первобытного хаоса
поднимается мой живой творящий утёс
Огнём освящаю я новую вотчину
Играй же на арфе-камне, о черноокая!
Глаза наши соприкоснулись
глаза её тёмные
мои глаза — и её
соприкоснулись словно форели в озере
в текучей воде
что бежит в неизмеримую глубь
Блеск моря был в улыбке её
берёзово-крепкий аромат в грудях
лунный свет в её пении
Играй же на камнеарфе
а я буду светить как солнце
на твою шею, улыбку, глаза
Отныне отсюда
потянется череда:
поколение за поколением
Шесть дней мы плыли сюда
На седьмой мы заняли землю
Обнесли новую землю огнём
Завладели землёй
и телами друг друга
Новый день взошёл
Новый огонь лето новое
А потом придёт зима
и порубит нас на дрова
и ночь придёт
с мёртвым хворостом и сучьями
Зима и ночь приходят
и рубят нас на дрова
Но каждое утро мы воскресаем
на нашей новой земле
Каждой весной восстаём
Пробудившись рано — каждое утро каждой весной
А я исчез, сгинул давно
Упокоен в краю вечно юном
А ты всё играешь на арфе-камне
сидя у моего кургана могилы моей
черноокая, и играешь
с блеском моря в глазах в лунном свете
и берёзово-крепким ароматом грудей
А я исчез, сгинул давно
упокоен в краю вечно юном
И ветры доносят песнь моря
пение волн летит от струн моря
на берег — над землёю наших грёз
Играй же, играй и дальше на арфе-камне
возлюбленная черноокая
Играй, не смолкай!
Loksins!
Já loksins fast land undir fótum!
Loksins stendur sjóndeildarhringurinn kyrr!
Endalaust úthafið tekur hér enda!
Loksins fast land
undir fótum mínum síleitandi
Nýtt land
fyrir augum mínum síleitandi
Sjóndeildarhringurinn kyrr
og seltan horfin úr vitum
seltan loksins horfin úr vitum
Já ég sé hér
sjóndeildarhringinn kyrran
og brotið skip mitt brotið
eigur mínar drefiðar eða hrofnar
eins og sumir þeirra
sem lögðu með mér
á djúpið myrka og djúpa
óskapnaðardjúpið endalausa
Og vindarnir bera söng hafsins
söngur aldanna berst af strengjum hafsins
inn yfir land drauma minna
Allt skildi ég eftir
handan við djúp hafsins
En hér er hún ennþá við hlíð mér
mærin dökkeyga með hörpuna gróttu
frá vestmönnum komin
Hún fylgir mér eins og tunglið
Leiktu á hörpuna
leiktu nýjan söng
á strengi hörpunnar
fyrir landið nýja
land drauma minna og þinna
Allt skildi ég eftir
Horfin eru mér óðul mín
óðul mín handan við djup hafsins
Þar ganga nú aðrir eigendur
um lönd mín
Ó þið fjarlægu óðul mín horfin!
Leiktu nú á hörpuna gróttu
mærin dökkeyga!
Héðan í frá er þetta nýja land
minn fasti staður
í óendanleikanum
Úr óskapnaðardjúpinu rís
hinn lifandi skapandi klettur
Með eldinum helga ég mín nýju óðul
Leiktu nú á gróttuna mærin dökkeyga!
Augu okkar snertust
augu hennar dökku
augu mín og augu hennar
snertust eins og silungar í vatninu
rennandi vatninu
sem rennur í ómælisdjúpið
Hafblik var í brosi hennar
birkisterkur ilmur á brjóstum hennar
tunlskin í söng hennar
Leiktu nú á gróttuhörpuna
og ég skal skína eins og sól
á háls þinn og bros og augu
Héðan í frá er það héðan
sem liggur kynslóðanna rás
kynslóð frá kynslóð fra kynslóð
Hingað var sex daga sigling
Sjöunda daginn námum við land
Fórum eldi um landið nýja
Námum landið
og líkami hvors annars
Nýr dagur rann upp
Nýr eldur nýtt sumar
og síðan mun veturinn koma
og höggva okkur í eldinn
og nóttin mun koma
með dauð sprek og kvisti
Veturinn og nóttin koma og höggva
okkur í eldinn
En upp rísum við hvern morgun
í nýju landi okkar
Upp rísum við hvert vor
Árvakin hvern morgun hvert vor
En ég er horfinn löngu horfinn
Lagður til hvílu í landinu síunga
En áfram leikur þú á gróttuna
situr við haug minn við gröf mína
mærin dökkeyga og leikur
með hafblik í brosi í tunglskini
og birkisterkan ilm á brjóstum
En ég er horfinn löngu horfinn
lagður til hvílu í landinu síunga
Og vindarnir bera söng hafsins
söngur aldanna berst af strengjum hafsins
inn yfir land drauma okkar
Leiktu enn og áfram á hörpuna gróttu
ástvina mín með dökku augun
Leiktu enn!
Перевод Ольги Маркеловой