HIER BIJRIAST SAGHANN AF DÁMUSTA.1

1 CAPITULE

[Þad er wpphaf þessrar saugho, at eirnn ágiætur keijsare, er Catalachus hiet2, 3 átte ad stijra aullu Gricklande; hann var rijkur4, [stiornnsamur ok5 stilltur vel, ỏr ok ástsæll [sijnumm mỏnnumm, huatur ok hardrádr, ok hinn meste fullhauge j mannraunumm; suo var honum varid umm alla hlute, sem einumm gỏfugumm hỏfdingia stǽde6. Drottningu hafde hann feingid sier epttir þui sem [hanns tignn7 sómde, [ok er hun ei nefnd8, ok [ei kiemur hun9 vid þessa saugho, þuiat10 hun var ỏndud11 þá sagha þesse giỏrdist. Keijsare12 [hafde átt13 eina dóttr vid drottningu14, er [hiet Gratiana15; hun var [vng j þenna tijma1617. Keijsare var vel christinn ok elskade sæmelega18 kirkiur ok kienne menn [ok allann christinndóm19 [ok aller hanns vnder menn20 [Catalachus keijsare21 sat jafnnann22 j borginne23 Constantinopolim24, er vær kollumm Miklagard, [utann þá er hann fór ad veitslumm edr heimbodumm j Miklagarde; þad er mikid rijke25, þar stendr mustere þad, [er kallad er Ægesip26, [er þad stæst27; [annad er Templum Domini at Hierúsalem, enn hid þridia er Sankta Peturs kirkia til Róm. Þar er erkibiskups stóll. Margar eru adrar kirkiur j borginne, þó er þesse móder allra. I Mikla garde er suo háttad, ad28 þar eru sund, er kỏllud eru Stólpasund. Eru þar settir [j sundid mitt29 stólpar af járnne; enn [bádu meiginn ganga framm tuỏ nes j sióinn, þar á eru setter borgar veggirnir sterker ok háfer, suo ecki kiemst ijfer nema fugl fliugande; tueim meigin ad stólpunumm falla grindr af járnne giỏrdar, má þar huortt er vill lúka vpp edr apttr, med mikille list ok smijdad vel30. Fijrer innann [geingr fiỏrdur langr ok breidr31, [má þar á liggia ótal32 herskipa. [Ok ef sundid er lǽst, þá kiemst einginn út edr inn af Gardinumm33. Gratiana keijsara dóttir [var ung til bókar sett34 at lǽra fródleijk35 ok mælsku annara þióda, [ok suo var hun algiỏr j feire jþrótt, ad j klerkdóme sigrade hún þá bestu klerka36 [hun kunne ok allar tungur ad tala37. [Enn er þui var lokid, þá var hún sett ad lǽra kuennmanns lister38 ok39 hannjrder, [ok var þad sem annad40, at41 einginn [meij edr kona42 komst til jafnns vid Gra[ti]anu43. [Af hennar fegurd er þad at seigia ok ijferlitumm, at44 [henne samtijda var einginn frijdare nee jafnnfrijd45, [þar epttir var allur hennar búningur, hegdan, ok lát ỏll, curteijse ok vijsdómur, ad einginn monde kuennmann vilia edr kiósa sig ỏdurvijs, enn sem Gud hafde hana skapad. Enn siá var en þó lutur, er hun bar af huors manns ásiónu, ad af hennar birtte er suo sagt, ad hun sigrade ad biarttleijk þad gras, er lilia heiter; enn þá er þad bar nockud til ad hun feinge litaskiptte, þá kom suo skiótt rodme j andlit hennar, ad þad var ei med minna móte edr afbragde enn biarttleijkur hennar, þui lijkast sem sól er hun rennur upp j skijru heide46. [Hun átte sier skiemmu, er hun var jafnnann j med sijnumm meijiumm, er henne þiónudu47; [voru þær allar tiginbornar ok af dijrumm ættumm, fieck hún adrar til ad þióna þeim48. [Marger voru j ỏdrumm herbergiumm far umm krijng, bæde karlar ok konur, henne til reidu nær allrar þiónustu, sem hun villde edr þurftte49. [Ok suo mikil frægd gieck umm ỏll lỏnd50 [af þessare jónfrú, ad einginn kongs edr keijsara dótter þótti þá vera hennar jafnninge51; [þui vỏldust til marger kongar ok konga sijner52 ad bidia hennar, [ok villde hun53 aunguann eiga. Á þessu þótte keijsara [mikill vande54, [ok háskasamlegt rijkino55, er hun sijniadist ỏllumm5657 [ok villde aunguann eiga58; [þui tók hann þad rád59, ad hun skillde [sialf hafa þar ỏll rád umm60 [ok kiósa siálf mann61 af þeim, [er hennar bádu62.

2 CAPITULE

Fleijre voru [stórhỏfdingiar j rijkino63, er þiónudu keijsara Catalachus, [þó hann være ijfer mann ok hỏfdinge allra, bæde jalla ok borgara, ok margra annara stórmanna64. Þar voru [xii hỏfdingiar65, er keijsare hafde mest valld giefid66 [ad dæma67 [ỏll mál, smá ok stór68, [þau er jrdu allra manna á mille j landino, ok ei sijþur69 þó keijsari være nærre7071. [Var honum ad þessumm mỏnnum72 hinn mesti stirckr [ok frelsi73, [kallade hann þá74 spekinga sijna, máttu þeir ok þad nafnn75 bera, [þui þeir voru aller hiner vitrustu menn76; þeir skilldu alldre [færre vera77 enn xii, [var þá annar tilkiỏrinn78 er annar [var frákalladur79; mátte vel80 suo seigia81, ad þeir riede [lande ok82 allre83 lands stiórnn med keijsara. Sá var háttur þar84, ad huortt sumar skilldu spekingar85 sækia heim86 [j Miklagard87 ok [margt fólck annad88; skillde þá huor hỏfdinge [hafa greitt sijna landaura, þá er þeir áttu ad lúka89, skilldu þá [dæmast aull þau mál, er ecki voru adur dæmd af spekingumm edr skipad so at keijsara lijkade90.

3 CAPITULE

Þann mann nefnne ek [seinast til saughunnar91, er þó kiemr [mest vid92, ok [var rijks manns son93; [einn af spekingumm var fader hanns94, [ok miste hann hanns vngr, ok tók keijsare vid honum, enn fieck einn mann til ad geima eignna hanns, er bædi voru miklar ok gódar, þui95 [hann var einbijrnne faudr sijns; ok hiet96 Dámuste; hann var innlendskr ad allre97 ǽtt98. Keijsare liet [kienna honum99 á bók, suoad hann [var betur lærdr100 enn alþijda manna101, þar med [samde hann sig102 vid leijka ok jþrótter allar103, þær ed curteijsum manni sómde ad kunna, suo ad einginn komst til jafnns vid hann umm [allar jþrótter104; þegar honum óx afl105, [samde hann sig vid allann ridara skap106, [suo ad þad þurftte einginn107 vid hann ad þreijta108, ok suo [var af honum sagt109, ad hann var allra manna [j landinu framastr at ỏllumm riddaraskap ok jþróttumm110, ok111 allra manna112 sterkastr [ok væn j bols vexte113 ok enn dreingelegaste114. Einginn var hann [afburdarmadur ad frijdleijk115, enn [þó sæmilegr116, ok liós á hárid117, [miukhærdr ok fór vel, liós ok riódr j andlite118119. Þá er hann var 18 vetra, var [einginn honum samtijda suo gilldr ok rỏskr j ỏllu Gricklande120; [þá dubbade keijsare121 hann til riddara, ok gaf122 honum 100 manns til fijlgdar ok þiónustu; keiptte hann sier gard j borginne, ok hiellt þar sijna menn á sijnumm koste, þui hann hafde tekid vid sijnumm peningumm123. Þessa menn kallade hann sveijna sijna, reid hann med þetta lid út af borginne jafnnann124 at erindumm sijnumm, enn [var ætijd med keijsara, er hann var heima125, ok þiónade fijrer keijsara126 borde. Þad [var ok hanns þiónusta127, at [hann hafde útgiỏrder ok landvỏrnn128, [ok fridade land vid vondra manna ágánge; hafde hann þá til þess stirck ok lid af keijsara, suo sem hann þurftte; mátti þad brátt siá, ad129 honum var þad vel hendt, þui huorke skortte hann [hug nee áræde edr frammgaungu j mannraunumm130, ok var keijsara hinn meste stirckr ad honum [ok traust131, ok þui virdte keijsare [hann ummframm alla menn adra jnnann hirdar132. Jafnnann áttu þau keijsara dotter tal133 [ok skiemttan sier til glede134, voru þau ok jafnngỏmul. Dámuste giỏrdist brátt vinsǽll af alþijdu135, [vingadist hann ok vid alla spekinga136, soad þeir giỏrdust hanns fuller137 trúnadar menn. Þad tók [hann ok138 j vanda sinn þegar á vnga alldre, at lesa139 huornn dag Mariu tijder140, [er ok suo sagt, ad141 alldre var hann [j suo mikille glede staddr edr vanda, ad hann liete þad nidr falla142, [þui hann liet sier eckertt jafnnskillt sem þad143, enn ef hann mátte ei umm daga [fijrer fiỏlskilldu saker144, þá las hann145 umm nǽtr, suoad aungrar tijdar miste. Mon þad verda sagt ádr enn þesse sagha [er úte146 [huor laun hann fieck j þessu lijfe147, enn lijklegt148 er149, at hann hafe [feingid meire laun ok betre j ỏdrumm heime150. Stód151 nú rijke Catalacus keijsara med þuilijkum152 sóma.

4 CAPITULE

Þad er153 at seigia, ad á einhuoriumm sumartijma, þá er [spekingar ridu154 [or borginne155, ok þad folck er þángad hafde sóckt, ad eirnn [dag j allgódu vedre ok fỏgru sólskijne156 sigldu skip ad Gardinumm. Mátte þad þó kalla lijtil tijdinde, [er þad var suo optt157, enn þui þótte mỏnnum þad nijlunda158, at þesse sigling var ei [med lijkann hátt, sem þau skip, er vỏn voru þángad ad sigla159: þau voru ei fleijre enn 5160; stód [hægr bir161 at Gardinumm, enn sólinn skein j móte vindinum; þetta voru drekar einer, aller162 gulle búner [ok silfre163 fijrer ofann sió, bæde hỏfud ok [hlijr164; [suo voru ok segl þeira165, sem á annad166 gull sǽe, [reide ok aller vedr vitar167, ok168 þótte lijkast til ad jafnna [þessare siglingu169 sem sólarlióme170 fære epttir siónumm; einn var drekinn mestur ok [gieck sá j midiunne171, [enn ii á huort bord, ok aller jafnn framtt, tók þui sá leingra sem j midid gieck, sem hann var hinumm leingre172, enn einginn gieck framm hia ỏdrumm. Nú eru þesse tijdinde sỏgd Catalacus keijsara; hann svarade: „Þetta monu ei vera hierlands menn, er suo fara med mikinn prijs; [higg ek þui, ad173 einhuor útlendskr hỏfdinge ráde174 [hinumm fỏgru skipumm175, af fiærlægumm lỏndumm176; [fer hann177 [med litlu fiỏlmenne ok aungumm geijsinge178, mono þetta vera fridmenn, ok [skal vpplúka179 grindunumm, [ok giefa þeim hid besta rum ad leggia til hafnna, huar sem180 þeir vilia.“ Nú [var þetta181 giỏrtt [sem keijsare baud182. Sigla nu skipinn ad Gardinumm; [siá þeir ad opinn eru hlidinn, ok sigla inn umm sundid183, leggia til [hafnnar vnder briggiumm184 [ok hlada seglum185; 186 jafnnskiótt [eru tiỏlld vppe187; [undrudu aller huorsu listilega ok fliótt þeir giỏrdu alla hlute188. Ok suo mikils sem þeim þótti verdt umm [skipinn ok siglingina189, þá báru þó tiỏlldinn langt190 af þeim191, þui þau voru ỏll med gull eitt. 192 [Suo var skipad drekunumm j hỏfnninne, at ii láu nær lande, huor af stafnne annars, ok skotid briggiu á land af bui er næst var lande, ok þá adrer ii jafnn framtt, suo ad lá bord vid bord, þá hinn mikle dreke jtstr193, [ok var hann194 jafnnlangr [ok ii hiner195, ok [þui breidare sem hann var þeim leingre196; [voru þar til settir stigar af hinumm lægre drekunumm, ad ganga upá drekann enn stóra197198. Margrædt199 var j borginne, [huorier þesser mondo vera200; 201 var ei tóm202 til [umm kuỏlldid203 ad finna [þessa menn204.

5 CAPITULE

[Þetta kuelld vid drickiu205 talar Catalakus keijsare vid Dámusta: „Þu skallt á morgun fara206 ad finna þessa menn, ok [spir eptter207, [huort þeir fara med frid, ok vilia oss heimsækia med glede ok gaman, heidr ok prijs, edr bijr annad vnder ferdumm þeira. Enn sieu þeir fridmenn, sem mig varer208, þá biód209 [for manninum210 heim til [sæmelegrar veijtslu211 med ỏllu lide sijnu, huortt sem hann er kongr edr212 jall213, hertoge edr huoria nafnnbót sem hann hefur, ok214 þóad hann hafe aungua.215“ [Lijdr nú nóttinn, enn216 vmm morguninn snemma217 gieck218 Dámuste ad finna skipa menn, ok kiemur þar, er sól er j landnordre219. Þá220 var skotid briggiumm á land, vii221 af huorum dreka, þeim er nǽster222 voru lande, ok223 xii menn vid [huornn briggiu spord224. Dámuste hafde geingid med alla [sijna menn225 ok snijst226227 ad [einne briggiunne228 ok heilsar á þá, sem fijrer voru, enn sá er fijrer þeim var, tók [vel kuediu hanns229; þad þóttist Dámuste skiótt230 finna231, ad þeir tỏludu aller232 [eina tungu233. [Dámuste spurde: 234 „Huor er formadr þessara skipa?“ Hinn svarade: „Jón heiter hann.“ Dámuste spurde: „Er hann kongr, edr hefur235 hann adra nafnnbót?“236 „Vijst er [þad, ad hann er kongr,237“ [seiger hinn238. Dámuste spurde239: „Huadann af lỏndumm er hann?“ „Or Sudrlỏndumm,“ seiger hinn. „Huorsu margt fólck240 er á skipum ijdrumm?“ seiger Dámuste. [Honum var svarad: 241 „100 manna242 a huoriumm dreka, enn 200 á dreka kongs.“ Þá mællte Dámuste: „Ek er sende bode Catalacus keijsara vors243, ok villde ek finna kong ijduarnn.“ Hinn svarade: „Þá skalltu bijda mijn hier244, enn ek mon fara ad finna hann, [ok seigia honum.“ Hann giỏrde suo, ok245 kom fijrer Jón kong, ok var hann þá ad klædast. Hann mællte: „246 Hier er kominn sendemann247 Catalacus keijsara, ok beijdist248 ordlofs ad finna ijdr.“ [Jón kongr svarade: 249 „[Er hann fiỏlmennur?250“ Hinn seiger: „[Med c lids er hann251.“ Kongr svarade252: „Seigdu253 ad hann gánge254255 [ei vid fleijre enn256 xii257 ok þá er hann [kiemur á skip258, þá kippid259 briggiunumm, [ad ei gange fleijre260.“ Hann fór ok seiger Dámusta, ad hann [skal ganga vid xii menn til Jóns kongs261. [Geingr nú262 Dámuste vid þessa menn, ok er þeir [koma á skip263, var kiptt briggiumm; ei visse Dámuste þad264. Hann fer [þar til265, er hann kiemr ad lipttingu [Jóns kongs266; [þá var hann267 kominn [j hásæti268, ok var ad kiemba sier med gullkambe, ok bar [þar huorke lit af ỏdru269, [hárid edr kamburinn270, [hann hafde kiembtt hárid framm af hófdino271. Dámuste kuedr hann vel ok kurteijslega, [þui hann kunne þad vel272. Kongr [sópar hárino frá augunumm ok lijtr vid þeim er hann kuadde, ok273 tók [vel kuediu hanns274. Þá mællte Dámuste: „Huor er sa275 hinn tijguglege madr, er hier er kominn j land vortt?“ Hann svarade: „Jón heite ek.“ Dámuste maellte: „276 Erttu kongr edr hefur þu adra nafnnbót?“ Hann svarade: „Kongr er ek kalladur j mijnu rijke, edr huor erttu?“ [Dámuste svarade: „Ek heite Dámuste.“ 277 „Huoria nafnnbót hefur þú?“ seiger kongr.278 „Ek er sueinn Catalacus keijsara,“ [seiger Dámuste279. Jón kongur svarade: „ þá hafe þier [gott mannval280, ef slijker281 eru sueinar282, ok munttu hafa adra283 nafnnbót [enn vera sueinn.284285 „Ek [ver rijke286 kongs ok [er ek j ráde hanns287,“ [seiger Dámuste288. „Suo var mier von,“ seiger kongr, „ok mon þier þad vel hentt289.“ [Þá mællte Dámuste:290 „Ek er sendebode291 Catalacus keijsara; 292 vill hann vita, huort þier [biódid frid, ok293 [vilied hafa fridland294295 [edr ei296?“ Jón kongur mællte297: „Vijst fỏrum vær med fride, ok [hier j móte viliumm vær hann hafa298.“ Dámuste mællte þá299: „Catalacus keijsare vill bióda ijdr [til veijtslu300301 þennan dag302, med [ỏllu lide þijnu303.“ 304 Kongur mællte: „Þetta er stórmannlega heim305 bodid ok med306 miklum góþvilia, [ok seig þad Catalacus keijsara307, ad ek mon koma j dag308, enn ganga first til snædings, þui nú er kominn sa tij me dags; enn þar vil309 ek drecka enn efra hluta dags med helming lids mijns, [ok eru þad310 iii c311, enn hier312 mon ek sofa313.“ „Þá er allt mitt erinde ute [ad sinne314,“ seiger Dámuste, „ok vil ek ganga [heim med ijdru ordlofe315.“ [Jón kongr mællte:316 „[Alla vega317, sem þu villt.“ 318 [Fór Dámuste þar til319 hann [kom fijrer Catalacus keijsara320; var [hann kominn þá til bords321. Keijsare mællte: „Fannstu skipa menn?“ „Suo var322,“ seiger Dámuste. [Keijsare mællte: 323 „Huorier [voru þesser menn324?“ 325 Dámuste svarade326: „Kongr einn or Sudrlỏndumm, er heiter Jón, ok kallast fara med fride hijngad.“ Catalacus327 mællte: „Baudstu honum heim328 til vor?“ „Suo var329,“ seiger Dámuste. [Keijsare mællte: 330 „Huorsu tok hann þui?“ 331 „Allvel,“ seiger Dámuste, „332 med mikille blijdu; [ok kiemr hann hier j dag ad dreka med ijdur vid iii c manns hinn efra hluta dags, enn geingr til skipa ad kuellde333.“ [Catalacus spurde: 334 „Huorsu lijst þier þesse madr?“ „Allvel, 335“ seiger Dámuste, „þui hann er [allfrijdr madr sijnumm336, suo ad ek hef alldre337 sied [jafnn frijdann mann338. [Ok einn hlut hefur hann mest til, ad hár ok hỏrund hefur hann suo biartt, ad ek sá alldre hanns maka, nema dotter ijdar, þar má einginn manna mun á giỏra umm birttu þeira. Þar eptter er allur hanns vỏxtr til bols ok lima339, ok munde340 huor341 sig342 kiósa semann er; [ei er hann allstór madr, enn fijlger enu meira medalmenne; eijgdr manna best, huass eijgdr ok snar eijgdr343; ok mon344 vera [hinn meste fullhauge345.“

6 CAPITULE

Nú lǽtur Jón kongr blása [øllu hdino346 til landgaungu, skijtr347 á þijnge348 ok talade349 fijrer þeim stutt350 erinde ok mællte: „Nú er oss heimbodid af Catalacus keijsara ok skal helmingr lids mijns351 fara med mier. [Geimid ijdar vel fijrer drickiu352, [enn verid353 gódkáter ok fá málger, ok látid mig sitia fijrer suỏrumm. Takid med glede ok gamnne allt, [huad til ijdar verdr talad ok giỏrtt354, [enn ef ijdr verdr med ỏfund giỏrtt, þá355 gialldid þad tuennumm giỏlldumm edr meir356.“ Nú bijst Jón kongur til landgaungu357, ok lid hanns [med honum358; var leiddr hestr hanns af skipe359360 med gilltumm sỏdle [ok bellti361, stie Jón362 kongur á hest sinn [med gódumm riddara skap363, enn annad lid gieck, þui [stutt var leijdinn364; var vppsett merke [Jóns kongs365; þad var allt [gulle skotid366, suoad glóade vid367. Nú var Catalacus keijsara sagt, ad Jón kongur var á ferd kominn. „Þá skulum vær ganga á móte honum,“ seiger keijsare, „ok [skulum vær setia vpp merke vortt368.“ Streingleijksmenn369 [ok hliódfærrar370 fóru371 fijrer Catalacus372 keijsara med allskijns hliódfærumm. Ok ádr enn lidid373 mǽttist, stie Jón kongur af hesti sijnumm; voru þar kuediur sæmelegar, er þeir374 fundust; tók Catalacus375 j hỏnd Jóne konge ok leidde hann med processiu376377 til hallar. [Sueinar tóku hest Jóns kongs ok leiddu til stalls378. [Enn kongar settust j hásǽti báder samann379, enn til annrar handar Jóne konge sat lid hanns ok skipade þad [ỏdru meiginn hỏllina380, [enn menn Catalacus keijsara á hỏnd honum hina381. [Voru þá bord vpptekinn med ỏllumm hinumm bestu faungumm, er fá mátte med mat ok vijne j þui lande382, var þar nú383 stofnud ágiæt384 veijtsla; Dámuste þiónade fijrer [borde Catalacus keijsara385. Ok er menn hỏfdu leinge386 setid [ok ỏllumm var skipad umm hỏllina sem vera skillde387, þá mællte388 Catalacus keijsare: „Huor er sá389 hinn virduglege madur, [er hier er kominn til vor390?“ Hann svarade: „[Ek heite Jón391.“ [Catalacus mællte392 „Erttu kongr?“ 393 [Hann svarade: 394 „[Kongr er ek kalladr af mijnumm mỏnnum395.“ „[Huadann or laundumm eru þier? 396“ Jón kongr svarade397: „Þad er kallad Smálanda rijke398; [þad er sundurlaust, ok skilur þad merkur ok módur, ok þui eru þad Smálỏnd kỏllud, ok liggr þad sudr af Blálande399. Enn þó er þad mikid rijke ok gagnn audigt, sem þier [monud sied hafa nockud400 umm þá hlute, [er oss fijlgia401 [umm gnótt gulls ok steina ok annara audæfa402.“ [„Er þad sigling laung?“ seiger keijsare403. [„Ecki miỏgh laung, seiger kongr.404 [„Huort ætli þier ad sigla med suo lijtid lid?“, seiger Catalacus keijsare405. Jón kongr svarade: „Ecki fijrst406 leingra enn hijngad j Miklagard407, þui oss þótti fijsiligt ad sækia heim [enn vitrasta ok rijkasta hỏfdingia408, ok enn gỏfugasta keijsara409, [þar med410 siá [sidu ijdar411 ok stórmennsku412, [er miklar saugr ganga frá413, ok þótti oss þad nóg erinde414, [þó ei sie meira415. Enn þad sem meira er, mon ek skiótt [uppe láta416, ok fǽra ei j launmǽle417: mier er sagt, ad þier eigid eina dottur, [so fagra meij ok frijda418, ad [ei finnist hennar lijke419, ok þar eptter sieu420 hennar mentter421, vitrleijkr422 ok kurteijse, ok suo423 er afsagt424 [hennar menntt ok vijsdóme425, [at hun sigre enu mestu meistra j bókfraede, ok426 at [einginn sier henne vidrlijkr kuennkostur á ỏllumm Sudrlỏndumm427. Þessrar meij ar vil ek bidia mier til handa, ok428 med suo miklu gótse, sem þier vilied429 [henne mest giefa430; enn þar j mót vil ek giefa siálfann mik ok kongdóminn431, lỏnd ok þegnna, gull ok silfur [ok góda gripe, ok allt þad gótz, er Gud hefr mier giefid432.“ Catalacus keijsare seiger: „Vel vil ek svara þessu mále, [er þier leijtid433 med sæmd, enn heijrtt434 monu þier hafa [þann vanda, sem þar er á435, [ad hier hafa komid436 marger437 kongar [ok konga sijner438 ad bidia hennar, ok hefr hun [ein suỏr ỏllumm giefid, ad hun hefur439 aunguann viliad eiga; þui hefer ek þesso mále [vnder hana skotid440, ad hun skal441 sialf kiósa sier mann, med mijnu [ráde ok442 samþicke.“ Jón kongr svarade: „Þad þiker443 ỏnguo444 varda, [huor suỏr ỏdrumm er giefinn445; [vel þiki mier446 ef [ek fǽ gód suỏr447.“ Catalacus keijsare mællte: „Gott eitt vil ek til þessa leggia, [ok ecki þier mótdrægr vera448; enn [nú er hun ecki449 til andsuara, ok kann450 ek til451 seigia þier, huorsu vera skal, [ad hun skal sialf urskurd veijta452 þijnu mále.“ Þetta liet Jón kongr sier vel lijka453. Stendr [þesse veijtsla454 þann455 dag [med miklumm prijs, glede ok æru456; enn á lidnumm deige [seiger Jón kongr, ad hann vill til457 skipa458; Catalacus keijsare bad hann suo459 giỏra, sem hann villde. [Eru nú bord vpptekinn460 ok ganga menn út, stijgur Jón kongr á hest sinn, skiliast konganner med mikille461 blijdu. [Fannst ỏllumm mỏnnum mikid462 umm frijdleijka þessa manns ok alla curteijse, [ok so Catalacus keijsara463.

7 CAPITULE

Þetta kuelld geingur Dámuste464 j gard sinn; [lijdur nú465 nóttinn. Ok umm morguninn, er keijsare var klæddr ok kominn466 frá kirkiu, geingr hann till skiemmu dottur sinnar, [ok var hun þá kominn j sæte sitt. 467 Stendr hun þá vpp, [ok fagnnar faudr sijnumm468 med mikille blijdu, sest hann á dijnur hiá henne. Hun mællte: „[Huad hafe þier nú nijrra tijdinda, fader, ad seigia?469“ [Catalacus svarade: 470 „Ek kann471 seigia þier [nij tijdinde472: hier er kominn [kongr ágiætur473 af Smálỏndum, ok var hann j bode mijnu [j giærdag474, ok suo skal hann475 enn j dag; hann [hefur ok vakid þad mál at476 bidia þijn, enn ek hefe [þeim suỏrum til þijn vijkid477. Skalltu nú drecka jnne j dag, [hefer ek478 þui heitid Jóne konge479.“ Hun [svarade mále hanns ok480 mællte: [„Suo sem þier vilied, fader,“ seiger hun, „edr481 huorsu lijst ijdr482 á þennann mann?“ „Allvel,“ seiger keijsare, „þuiat hann er suo frijdr madr, ad ek hefe aunguann sied hanns lijka483, ok þar epttir er hanns curteijse; talande484 er hann [huoriumm manne betr485, higg ek hann [ok vitrann mann ok vel menttan486.“ [Gratiana svarade: 487 „Mikid finnst ijdr um þennann mann488,“ seiger hun. „Suo er,“ seiger keijsare, „enn þad higg ek, ad þier finnist ei minna umm, [þá er þu sier hann489.“ „Þá verdr skipun á,“ seiger hun, „ef mier finnst mikid [umm þennann mann490, [enn mier hefr þótt491 lijtils verdt umm hina492, er firr komu.“ Tala þau [hier umm493 suo leinge, sem þeim [þótti vel fallid494495. Geingr496 keijsare heim til hallar ok sest j hásǽti497. Jón kongr hefur nú498 sama hátt sem firra daginn499, dreckur500 á skipumm [morgun drickiu501, enn bijst sijþann til landgaungu [med sama hætte sem firre502; skal nu fara þad lid, er ei fór enn firra dag. [War nú503 sagt keijsara, ad Jón kongr være504 á leid505 kominn. Geingr Catalacus506 keijsare á móte honum507, kuediast508 [allblijdlega ok þó kunnuglegar enn firr509, ganga þeir510 fijrst til kirkiu ok sijþann til hallar. [Er nú ỏllumm skipad511 [til sætis512 sem firr. Sijþann513 voru bord sett med huijtumm dúkum [ok sæmilegumm búnade514; [einn stóll var settr515 fijrer hásæti Catalacus keijsara, ok var skipadr med dijnumm, ok [hásæti giỏrtt516 j midiumm stólnum, [var þad517 ei lǽgra enn [þad er keijsare sat j518. [Enn er menn519 hỏfdu litla520 stund setid med glede ok miklumm521 heidr522 [ok druckid523, kom keijsara dottir j hỏllina [med meijiumm sijnumm524; voru þær 13525 samann, geingu vi [á undan526 henne, enn adrar vi eptter; einn527 madr leidde huoria þeira, enn keijsara dottr leiddu ii528, [á sijna hỏnd huor529, ok hielldu vpp klǽdum hennar; [enn þar út frá geingu menn med staungumm, ok báru pells klæde ijfer henne; þad var allt gulllegt ok med miklumm hagleijk giỏrtt, mátte ei siá hana fijrer þui klǽde530. Ok [er hun kom fijrer hásætis bordid531532, kuedr hun533 faudr sinn ok [báda kongana534 med mikille [snilld ok535 curteijse; þeir taka vel kuediu hennar ok suo aller adrer. [Þad var nijmǽle536, ad [alldre hefdu þeir sied537 [biarttare menn, enn538 [þá mátte siá, þar er þau voru539, Jón kongr ok Gratiana keijsara dotter, [mátte þar ei misjafnna fegurd med þeim. So hafde tilborid, ad keijsara dotter hafde setid giegnt Jóne konge, ok mátte sem giỏrst siá huortt annad540. Ok er menn hỏfdu druckid541 umm stund542, mællte Jón kongr: „[Þad mál vil ek nú543 vekia, er ek flutta544 j giær umm bón ordid vid dóttr ijdar, keijsare545. Viku þier546 þui547 til hennar, enn ek skil, ad [þui mone hun hier548 kominn, ad hun vill vnna oss vidtals549.“ Catalacus550 keijsare svarade551: „Vel vil ek þijnu mále svara, enn [ek hefer þui lofad552, at hun skal sialf553 kiósa sier mann, [ok skal nú en554 suo vera.“ „Er nú [vnder mijn suỏr555 komid?“ seiger [keijsara dotter556. „Suo er,“ seiger Jón557 kongr. [Hun mællte: 558 „Koma mon hier ad þui sem mællt er, 559 ad skamtt560 flijgur aur561 af skỏmmumm boga; verda ok stutt562 álit vor563 kuenna564, mon ek [ei suara þessu mále seintt, ad565 ef ek er566 útlendskum567 hỏfdingia giptt, þá er ei umm fleijre ad velia enn þennann.“ Enn568 vid þesse suỏr brá Jóne konge suo, ad hann setti raudan sem blód569, ok mællte sijdann: „Af þessu er hóflega570 tekid571; má ok vera ad nockr sie sá innlendskur572, er [þier ætlid ijdr573 ei sijpr til manns enn [þar sem ek er574. Ok ef suo er, þá lát uppe, þui nú er betra575 enn sijpar576, [er hier nú þad eina umm talad577, er apttr má taka578, ok kiem ek þá huorge [nærre ijdr579.“ Þá mællte Catalacus580 keijsare: „[Ei er þad ad581 voru vite, ef þad er nockur582.“ „Suo má vel vera,“ seiger Jón kongr, „[ok má vel vera, ad þier vissud ei, þó vǽre583 ; [enn þad584 sie ek, ad horfinn er einn madur or hird585 ijduarre, sá er hier586 þiónade j giær.“ „Þad mon vera Dámuste,“ sagde Catalacus587 keijsare, „er þad [ei kijnianda588, þui hann á hier gard j borginne, ok helldr hann þar sueina sijna589.“ „So má vera ad sie,“ seiger Jón kongr, „[þó er þad590 sá madr, er ek leijde591 mikinn592 grun á.“ Gratiana mællte: „[Ei setta ek þui forord fijrer þetta mál593, ad þad sie nockud [j, er þier talid umm594; ok595 ei veit ek þann hỏfdingia, huorke [innlendskann nee útlendskann596, at ek hafe elsku á, enn [j annra manna hug597 má ek ei ráda; enn þad má ek vel seigia, ad ei [hef ek þann mann sied598, er599 mier hafe betr j skap fallid enn þier600.“ Hafde hun þá tekid lita skiptte, ok var601 raud sem rósa; mátte þa ei misjafnna med þeim Jóne konge602. [Sijþann mællte hann: 603 „[Ei skulo þier ǽtla þad, jónfrú, ad ek talade þetta til smanar vid ijdr edur áleijtnne, helldr til nockrar varúdar, þui604 [umm þad skal vel vanda605, sem miklu vardar ad vel takist.“ „Eg vil [ok þessu vel taka606,“ seiger hun. [Fiell nidr þetta tal med þeim607 ad sinne.

8 CAPITULE

Nú helldur Jón kongr á bónordino608, [enn marger lỏgdu til med honum af huortueggia lidino609; [var þad þegar audsott, er hún gaf jájrde til610, [ok er þad frá lickttumm ad seigia611, ad Jón kongr [fester sier612 Gratianu keijsara dottr613, þui þad614 voru þá lỏg, [at þegar skilldu festar framm fara, er konunne var heitid615. Enn616 ad617 sumre skillde Jón kongr sækia brúdkaup618 [sitt ok konu sijna til Miklagards619. Ok er [þetta var fullgiỏrtt620, tóku menn til drickiu, [ok sátu med glede ok fagnnade allann dag til kuellds621; drucku þau af [eino kiere622, Jón kongr ok Gratiana623. Ad kuỏllde seiger Jón kongr, ad hann [vill fara624 til skipa. „[Mon fara med ockr, herra, sem lijklegt er625,“ [seiger hann626, „at mikid skilur [stórmennsku ijdar ok mijna627, [þar þier hafid veitt mier628629 j tuo daga med miklu fiỏlmenne [ok feekostnade630. Nú vil ek bióda ijdr til skipa minna631 á morgun [til veijtslu632, med suo marga menn sem þier vilied [flesta hafa633; Gratiana634 vil ek ad fare med ijdr, med ỏllumm sijnumm meijiumm, [at siá635 skip vor [ok ummbúd636, ok þá giæsku, er vier hỏfum [innbijrdiss þeim637.“ [Catalacus keijsare svarade: 638 „Þier639 meigid ecki veijta fiỏlmenne, þar þier erud á skipumm, ok mon ek koma med cc manns640.“ „Þad er lijtid641,“ seiger Jón kongr. Nú stendr [keijsara dótter642 vpp, ok geingr út643 med sama hǽtte [ok hun gieck inn644; var [vid þad645 slitid veijtslunne, fór Jón kongr til skipa. Lijdr nú nóttinn af, enn umm morguninn, er hann var klæddr, laetr hann búa646 dreka sinn, ok tialldar647 med ỏllumm bordumm648 gódumm búnade, er649 hafa mátte650. Forsǽte [voru fijrer framann651, þuiat [allur var hann652 þiliadur653 [stafna á mille654 ok allur655 suo sliettur656, sem hallar gólf være; trapissa var sett vid sigluna med [gódumm aulfaungum657. [Skipar hann nú menn til allrar þiónustu658. Nú bijst Catalacus keijsare ok Gratiana659 dottir hanns, ok þad lid, er þeim fijlgde660; keijsare var á hesti enn [dottir hanns661662 j vagnne ok meijar hennar. Jón kongr var á lande, ok fagnnade þeim [med mikille blijdu663, tók664 j hỏnd [á Catalacus665 keijsara ok leidde hann [úta skipinn666, enn adrer menn667 leijddu keijsara dottr, [þar til er hun kom á hinn mikla dreka at lipttingu668. [Sette Jón kongr Catalacus keijsara á adra hỏnd sier669, enn Gratianu670 [ok meijar hennar671 á hina672, enn673 mỏnnum [Catalacus keijsara674 var675 skipad med676 ende laungumm bordumm [á drekanumm677 stafnna j mille. Fór678 veijtslann vel679 framm þann dag med ỏllumm hinum bestu faungumm, [bæde til drijckiar ok matar, tỏludu kongar margt med sier skiemttilegt680; gieck suo til kuỏllds. Þa seiger Catalacus keijsare, at hann vill sofa681 heima; var nú682 [suo giørtt683, fór684 keijsare heim ok dottir hanns [ok lid þeira685. vii686 nætr var Jón kongr j Mikla garde ok [vnde vel vid687, [ok huornn dag voru þeir báder samann688, [annad huortt ad skipumm edr heima ad hỏllinne689, [skiemtti Jón kongr sier jafnnann vid keijsara dottur690. Ok er þesse stund var lidinn, lijser Jón kongr burtt ferd sinne. Fijlger keijsare honum [á vegh691 til skipa, ok ad skilnade mællte hann692 til Jóns kongs: „Skipa þu suo rijke þitt ok adra hlute, sem þu moner ei apttr koma693 ad hauste, þui ek vil [ad þier rekist ei694 landa á mille [umm vetur695, vil ek bióda ijdr ad sitia696 hia mier697 med suo marga menn sem [þier vilied siálfer, ok698 [þinn sóme sie meire epttir enn ádr699.“ „Þetta er [stórmannlega bodid700 [ok velmennt701 seiger Jón kongr, „ok vil ek þad [med þỏckumm702 þiggia.“ Skilia703704 konganner med hinne mestu [vináttu ok kiærleijkumm705; [stijgur Jón kongr nú á skip, ok lætr þegar út or hỏfninne 706707. Þesse tijdinde fara708 nú vijda709 umm land710. Nú ganga [þriar saugur711 framm712, ok verdr þó frá einne senn ad seigia; vijkur nú first713 saughunne til Dámusta.

9 CAPITULE

[Nú frietter Dámuste714 þesse tijdinde sem adrer715, ok bregdur honum716 suo vid, ad hann tekur [fáleijka mikinn717, [enn þó fundu bad fáer adrer enn718 sueinar hanns, ok þordu þeir719 ei umm720 ad tala. Alldre [var Dámuste721 j kongs hỏll722 medann Jón kongr var þar, [ok alldre utann á garde sijnum723, ok huxade Jón kongr satt724 med sier725. Dámuste átte726 iii hlute727, sem hann hafde mikla728 elsku á: þad var hestr, er hann kallade Fulltrúa729; mikils fiár var hann730 verdr, øruggur þóttist Dámuste731 umm sig, ef732 hann sat [á bake þessumm heste733; mikill var hann sem wlfallde, [enn suo fagur sem Dualins leijka734, sterkur sem leo735, hann stód á736 stalle vetr ok sumar, át kornn enn drack mungát, skiótur var hann sem fugl, [ok huer vitnna hlióp hann vppa, er fijrer honum vard, enn suo var hann ólmur sem einn solltinn vargur737. Annar gripur var haukr hanns738 [hann var739 huijtr sem sniór, [hann kallade hann Huijtserk740; [þad var mikill fugl741, ok kunne manns mál742. Þridie gripur var hundr hanns743, er [hann kallade744 Albus745; hann var mikill sem naut, tók hárid a jỏrd, enn toppur ad746 trijne, hardfeingr747 ok ólmur [j bardỏgum748; ei þótti Damusta verre fijlgd ad749 honum enn xv750 mỏnnum751. Dámuste var laungumm hliódr, þui hann hafde so mikinn hug á keijsara dóttr, ad hann fijrermunade huoriumm manne [hennar ad nióta752, [utann sier einumm753; huxar754 sier nú rád, þóad [være orád755. 756 Geingr nú757 á fund keijsara, ok kuedur hann; keijsare tók vel kuediu hanns. [Keijsare mællte: 758 „Skialldkuæmur erttu, Dámuste, til vor.“ 759 „Enn760 þó hefur hier ærid fiỏlmenne verid [med ijdr761,“ [seiger Dámuste762. „763Þad er mitt erinde hijngad,“ [seiger Dámuste764, „at bidia765 ordlofs ad rijda út af borginne at erindumm mijnum.“ Keijsare svarade766: „Alla vega, sem þu villt.“767 „Enn768 [ei mon769 ek fiỏlmennare enn med sueina mijna.“ [Keijsare mællte:770 „Kom apttr [til brúdkaupsinns771.“772 [Hann svarade: 773 „Apttur mon ek koma umm þad,“774 „Finna montto spekinga775,“ seiger keijsare. „[Suo skal vera,776“ seiger Dámuste. [Keijsare mællte: 777 „Biód þeim778 til veijtslu [minna vegnna779.“780 „Þad skal ek annast,“ seiger Dámuste. Sijþann kuedr hann keijsara, bijr781 ferd sijna782, ok rijdr783 af borginne.

10 CAPITULE

Þad er nú ad seigia, ad Dámuste784 kiemr til einns spekings, [þess er næst var785 borginne; hann786 [giỏrde þegar veijtslu á móte honum787 [ok lide hanns788, [þar sat Dámuste789 iii nætr790. „Þad sier ek,“ seiger spekingurinn791, „at þu, Dámuste792, ertt ei [med þeim gledskap ok ijferbragde793, sem þu átt vanda til, ok bijr þier nockud794 j skape? 795 Seig mier, [huad þier er796.“ Dámuste mællte: „Monttu nockud ad giỏra, þó ek seige þier?“ „Þad hef ek mællt797,“ seiger spekingurinn, „ef ek visse þitt mein, ad ek monda798 ad giỏra.“ [Dámuste mællte: 799 „Þad er mier800 kunnugt, ad keijsare [ætlar ad giptta801 dóttr sijna, enn þad stendur mier fijrer glede, þui ek ann aungumm ad nióta hennar, nema mier einumm802. Ætla ek nú803 ad bidia mier stircks804, ad805, þá806 Jón kongr kiemr vid807 land, þá808 skal ek drepa hann; 809 veitstu810, ad811 þau verda812 vedrfỏll813 jafnnann á haust, at [ei náer814 Gardinumm fijrer vinde, ok [ei má nær Gardinum leggia815, enn þá816 sie iii daga leid [ad borginne817. [Skógar ero818 þar mikler819 á leijdinne, ok [er dagleid til hanns, ỏnnur umm skóginn, þridia til borgarinnar820; á þeim skógie ætla ek ad liggia821 fijrer honum.“ [Spekingurinn mællte: 822 „Mikid rád hefur þu fijrer hỏndumm823824, enn ei vil ek [þad gott rád kalla, ok þui vil ek svara, ad ei vil ek825 ganga j þetta [vandræde ok826 urád827 [med þier828.“ [Dámuste mællte: 829 „Þui sijþr830 skalltu einn831 vera832, ad ek skal [koma hier j ỏllumm spekingumm833 [med þier834, ok alldre firr vidskilia835.“ [Nú skilia þeir þetta tal836. Ok [er iii nætr voru lidnar837, [rijdr hann til annars spekings838 ok ber839 þuilijkt840 erinde upp fijrer honum841, ok suo huoriumm ad ỏdrumm, þar til ad þeir fundust aller ok [urdu ásátter ok samþickir ad þessu óráde842, ad suijkia Jón kong; ok marga adra hỏfdingia dregr843 hann j þetta samband844 med sier. [Komu þeir nú aller j einn stad med allann herinn, ok er suo sagt, ad ei hỏfdu þeir minna lid845 enn 6000 manna, ok lietta ei [firr ferdinne846, enn þeir koma j þann skóg, sem firr var nefndtt, ok847 j þann sama tijma sem Jóns kongs varvon [ad stadnum848.

11 CAPITULE

Nú skal hier frá huerfa, enn seigia849 [þad er þessu var jafnn framt850. Þá er Jón kongr var851 farinn852, sende Catalacus keijsare menn853 [alla vega, ad flitia heim alls kijns giæde854, þau er [fá kunne855 [þar innann lands ok utann856; [mỏrg herberge liet hann giøra857 ok [mỏrgumm manni bióda til þessrar veijtslu858, suo ad einginn skillde óbodinn koma. Enn j þridia stad859 er ad seigia af Jóne konge, at hann siglde frá860 Gardinumm; fórst honum861 vel, ok kom heim j rijke sitt862. Ok ad lidnu sumre stefnner863 hann ad sier skipumm ỏllumm, þeim er best voru864, ok liet búa med ágiætumm reida, hlód þau med [gull ok silfur ok865 [allskinns giæde866, ok867 ei færre enn xxx dreka868, [enn hinumm stóra dreka sijnumm869 ætladi hann siálfur ad stijra. Ok [er skipinn voru búinn sem hann villde870, [velur hann871 menn af rijkino, [þá er872 best voru [til feingner873 [at hardfeinge, curteijse ok sidseme874; hafde hann [ei minna lid enn 3000875, [þuiat sumt skillde apttur sigla876 [umm haustid877, enn [hann sagdist ei mondo apttr koma umm nǽsta vetr878. Sijþann sigla þeir [þar til þeir koma j Garda rijke879, [þui þeim gaf vel bijre880 þángad. Enn sijþann [bægde þeim vindr881, ok [verda ad lande at leggia, þar882 sem [þeir fá góda landtỏku883. Liggia [á lande umm nóttina884, enn ad morgne bijr Jón kongr [ferd sijna885 til landgaungu; verda nú ad treijsta á fótinn886, þuiat887 hestar voru aunguer á skipinu888, nema hestr Jóns kongs889, [þui hann hafde ei ætlad til ad draga lid sitt epttir lande890. Er891 nú þar epttir skip ok fee, ok hafa þeir ecki nema [klædi sijn liettustu ok vopnn892; þridiungr lids var epttir [vid skipinn893 [ok fee allt894. 895 Fer Jón kongr [allann þann896 dag, ok kiemr ad skóginumm [umm kuỏlldid897 ok var skotid landtiallde ijfer898 kong. Nú kiemr hier saman saughunne899, ok [er sem firr ad frá huerfur900. Dámuste var901 fijrer j skóginumm, ok hafde skipad allann skoginn af902 tueim meiginn gỏtunnar, enn903 hun var suo breid, ad 10904 menn máttu rijda hana905 [j senn906. [Wmm morguninn907 bijst Jón kongr, ok talar fijrer [lide sijnu908: „Suo hefur mik dreimtt [j nátt909, sem vær monumm koma j [haska nockrnn j dag910, ok ef suo verdr911, þá látumm [þad verda ein mǽle912, ad aunguer hafe betr varist, þuiat lijfid [deijr, enn ordstijrenn alldre913. Enn þui vil ek914 ei seigia draum minn, ad ek vil ei apttur huerfa; enn [hefde mik slijckt dreimtt915 heima j Smálaundumm, þá hefda ek huorge916 farid [ok einge vor917. Enn nú er [þessu rádit918, ok [má ei at giỏr919; [skal ok eitt sinn920 huor deijia.“

12 CAPITULE

Nú rijdur [Jón kongr921 á skógienn [med lid sitt, fór sumtt fijrer honum enn sumtt epttir, Jón kongr var á hesti med riddarabúninge. Ok er þeir voru komnir a skógienn midiann922, þá drifu á þá vopnn923. Þegar tókst þar hardr924 bardæge; veijttu menn Jóns kongs harda vidtỏku [ok hraustlega925, hrỏckua hiner [apttur j skógienn926 med stórumm bakslettumm. Enn med þui ad lids monr var mikill, suo ad iii927 voru umm einn [edr fleijre928, [þar med929 voru þeir j kuijumm, [enn á alla vegha ad þeim þreingt930, [þad þridia931, at þeir voru [móder af gaungu932 ok lijtt vopnnader enn aller á fæti933, [fellr þui934 lid Jóns kongs. Ok sem [kongr sier nú fall sinna manna935, rijdr hann j giegnnumm fijlkingar, ok drepr936 suo [margann mann937, ad [seintt er ad telia938, [ok bidr þá ad sǽkia939, ok [þar til ad einginn stendr lijfs af hanns mỏnnum eptter, utann hann einn940. Þá sækia spekingar aller941 ad honum, ok koma honum [ei af bake hestinum942, firr enn Dámuste943 leggr til hanns med spióte, enn Jón kongr snarast944 vid suo fast, ad j sundr gieck spiót skapttid, ok j þui leggia til hanns aller spekingar, suo ad [hestr hanns945 dettr946 daudr nidr af mæde. Er nú kongr á fæti staddr, ok monde [góþr dreingr honum giarnnann hialpa, ef mǽtti947, þar sem hann berst948 so, sem [þá solltinn vargr kiemr j sauda flock949. Ok þessu næst rijdr ad honum Dámuste ok ætlar ad rijda950 vppa hann, [spekingar veijta honum aller tilræde951, ok j þui hleipur hann [á móte Dámusta952, suo ad hann stockr953 af bake, enn fijrer sakir mæde ok margra sára, [verdr komid a hann vopnum954, ok fellr hann [daudr nidr955 vid gódann ordstijr; verdr956 Dámuste hanns banamadr. [Þesse bardagi957 hafdi stadid allann dæginn, suo ad þá var mirckt [af nótt958; valkỏstr var [har ok959 mikill j gỏtunne af daudumm mỏnnum, suo [ei mátte960 frammkomast, ok suo mikid er sagt af þessu mannfalle, ad einginn komst undann lijfs961, nema Dámuste, spekingar ok 100 manna. Ok er þeir komo j einn stad, þá mællto spekingar962: „Huad ætlar þu [þier ad breijta963? Nú er Jón kongr daudr, er aungumm manne var lijkur at frægd ok hiartta prijde.“ Dámuste svarade: „Heim til borgarinnar, ok finna964 Catalacus keijsara ok bióda honum sátt965 ok siálfdǽme, ef honum þikir sier nockud misbodid j þessu verke.“ [Spekingar mællto: 966 „Enn ef hann vill [af þer ongua sætt taka967?“ „Þá skal ek drepa hann,“ seiger Dámuste. „Þad mono vær ei giỏra,“ seigia þeir, „at bera jarnn968 á keijsara vornn; þó969 er vor ferd970 jll, ad971 vier sieumm ei drottinnssuikrar.“ „Ecki mon þess vidþurfa,“ seiger Dámuste972. Nú rijda þeir til borgarinnar, ok er þeir koma ad borgar hlidino, verdr sá atburdr, at Dámuste fellr af bake973 hesti sijnumm ok j óvit. Stijga menn nú af bake ok stirma ijfer honum [lángann tijma974; [þá raknar hann vid975, ok spiria spekingar, med huoriumm hǽtti at976 sie. Hann [seiger ad sier komna fǽlusótt mikla977. [„Farid med erindumm mijnumm til keijsara,“ seiger hann978, „ok biodid honum sialfdæme [vor vegnna979, enn mik skal flitia heim j gard minn.“ Nú var suo giỏrtt; lagdist Dámuste j reckiu, ok liggur hann [suo umm stund980. Nú skal seigia frá spekingumm, ad þeir komu fijrer981 keijsara ok kuỏddu hann, keijsare [tekur þui982 vel. Þeir seigia honum tijdindinn ỏll, þau er giỏrst hỏfdu; [þau hỏfdu983 farid leintt984. Keijsare verdr hliódr [vid þessa saugu985, ok mællte sijþann: „Þui geingu þier j þetta órád med Dámusta?“ Þeir suỏrudu: „[Bera verdr til huorrar saughu nockud986, þó viliumm vier bióda ijdr sialfdǽme987 [fijrer þetta988, þui989 suo vill Dámuste,“ [seigia þeir990. „Huar er hann991?“, seiger keijsare, „edr þui kom hann ei [á vornn fund992?“ Þeir seigia, huad til bar. Keijsare mællte: „Ei [mon ek auka ofrid innann lands, ok giefa vid rijke mitt993.“ [Sijþann sættust þeir med þessu994, ok995 fara spekingar aller996 brott, ok [sá her997 er þeir hỏfdu samann dreigid. Enn tijdinde þesse spiriast skiott ok þikia mikil. Þetta friettir Gratiana998, ok þikir henne suo mikid, ad hun leggst [siuk af999, ok batnar seintt. Nú laetr Catalacus1000 keijsare kanna valinn, ok fannst1001 lijk Jóns kongs, þui þad var audkiendt; sijþann1002 var þad [til kirkiu færtt1003, lagt j steinþró [ok grafid j Mariu stúku1004; [marger voru ok adrer1005 til kirkiu færder. [Skipumm Jóns kongs var fleijtt j Gardinn1006, ok [allann fiárhlut vardveijta þeir menn, er vid skip hanns voru, ok fóru til Catalacus keijsara1007.

13 CAPITULE

[Þad skal nu seigia1008, ad [Dámusta batnar, er hann hefur leigid umm stund; ok þegar er hann þikist til fær1009, fer hann á keijsara fund, [ok leggur sig ok allt sitt mál á hanns mijskunn, suo framarlega sem spekingar hỏfdu giỏrtt1010; [keijsare tekr hann j sætt fijrer sijna hỏnd1011. Enn [er Dámuste er heill vordinn1012, tekr Gratiana1013 harda1014 sótt, [liggr nockra stund1015, ok andast sijþann. Nu er1016 suo mikil hrigd [j Miklagarde1017, ad alldre hafde firr1018 þuilijk verid1019, þar1020 keijsare miste [nu þeira tueggia manna1021, [er hann hugde sier mestan stirck at vera, þar sem Jón kongr var mágs efnne hanns, ok Gratiana dottir hanns1022, ok þótti1023 til þess horfa, ad [kongdómurinn monde or hanns ætt ganga1024. Keijsara dotter var [búinn til grafttar sem fæster adrer1025, þui hun var klædd1026 ỏllumm sijnum besta búnade [ok drottninglegumm skrúda1027, ok lỏgd1028 j steinþró; hun var grỏsud jnnann [med hinumm1029 bestu jurttumm, er listilegastann1030 jlm gáfu [af sier1031, ok [luckt sijþann, suo1032 huorke mátte [molld nee1033 saur ad komast1034. IJfer grepttre hennar stód margr madr hriggur, þar var Dámuste med [óglỏdu hiartta1035. Hun var jỏrdud1036 [fijrer sunnann kirkiu1037. Ok er þui var lokid, geingu menn heim1038. Dámuste fór1039 j gard sinn, ok betta kuỏlld mátte hann [huorke eta nee drecka1040 [edr sofa1041, [gieck þó1042 til sængr1043 ok lagdist nidr1044; ecki var fleijre manna j þui herberge1045 [enn hann ok smásueinn1046 hanns. [Hann huxar nú margt, enn [þó jdiuglegast1047, huad1048 hardt hann [monde fijrer hỏndumm eiga1049 annars heims saker sinna [glǽpa ok jllgiỏrda1050, [er hann hafde unnid þad til einnrar keijsara dottr, enn hafde hana þó ei feingid1051; sier [hann1052 nú [hid firsta1053, ad [þetta hafde1054 oviturlega ordid, renner nú þangad huganumm, sem1055 best giegnner: bidr Gud mijskunnar [ok fijrergiefnningar 10561057, ad bæta þad, er hann hefr brotid, minnist1058 nú margra mijskunnar verka, er Gud hefur veitt1059 [enum sæla1060 Petre postola, [er þrisuar neitade Gude1061, [ok fieck hann ijdran, þar fijrer lijknn ok mijskun ok háleijtann hỏfdingiadóm1062; ok1063 Maria Magdalena, huorsu hun jdradist, [ok gieck inn grátande, ok þuode fætr drottinns med tárumm, ok þurkade med háre sijnu; slijckt leidde hann fijrer augu sier, ok margt annad, er Gud hafde veijtt ỏllumm jdrande mỏnnum, ok sijnumm elskendumm fijrer utann enda1064; ok suo mikla jdran fieck hann, at hann flóde allur j tárumm. Sijþann rann á hann [ómeiginns hỏfge1065, ok begar jafnn skiótt [sa hann liós mikid koma j herbergid1066, suo biartt, ad hann [mátti ei1067 á móte siá, suoad1068 lijste umm allt húsid. Kona gieck j húsid1069, hun var suo1070, ad þad geijslade af [augumm hennar ok alla vegha af henne1071, [enn þó sá hann deijle til hennar1072. Hun gieck ad huijlunne þar sem hann lá, [ok stód þar umm stund1073, ok mællte: „Hier liggr þu, Dámuste, ok hefr1074 sofnad frá miklum andvara, ok er þad ad lijkindumm. Enn þó fallast þier nú1075 kuediur vid mik, enn hier er1076 kominn Maria drottning ad [finna þig1077; enn vita skalltu1078, ad son minn er þier reidr saker jllgiỏrda þinna ok manndrapa, enn þó lofade hann mier ad [vitia þijn1079; heijrde hann ákall þitt, ok ef þar fijlger hugr mále, þá [mon þier duga1080; [suo ok heijrda ek ákall þitt, er þu ákallader mik til árnnadarords1081. Nu [skal þess ad nióta1082 af mier, at þu hefur1083 kuatt mik1084 Mariu tijdumm, ok gleimtt þui j minnsta1085 læge; ok [ỏllumm þeim1086, er þad giỏra med skinseme, skal ek þad1087 umbuna. Enn þó1088 skalltu nú vpp standa1089 ok taka vopnn þijn, ef þu villt veria unnustu þijna, þuiat nú þarf hun þess1090. Hest þinn Fulltrúa1091 skalltu hafa1092, þui nú montto reina, [huor hann er edur1093 huad [hann má1094; hauk þinn Huijtserk ok Albus hund þinn [skalltu lata fijlgia þier1095. [Alldre hefur þu komid j slijka mannraun1096, enn ek mon vera med1097 þier.“ Nú lijdr brott liós1098, [þad er Dámuste sá j húsino1099.

14 CAPITULE

Dámuste vaknar nú1100, oc [ummhuxar, huad1101 fijrer hann [hafe borid1102, ok þikist ei vita, [huar fijrer hann hafe slijckt dreimtt1103, þui1104 hann þikist [ei á nockre annare elsko hafa, enn keijsara dótter1105, enn visse hana þó dauda. Enn [ei villde hann ad helldr1106 misgruna þad, sem fijrer hann [hafde borid1107, stendr vpp ok herklædist1108, geingur til hests sijns ok sỏdlar hann, [stijgr á bak, ok er suo buinn, sem hann skillde rijda til hinns hardasta bardaga, tekr haukinn ok reider hann fijrer apttann sỏdulinn, ok kallar med sier hundinn1109. Þui skijtr1110 honum j hug ad rijda til kirkiu, ok er hann kiemr þar, [eru bijrgdar kirkiu dijr1111 ok læstar, þui [þá var nótt; dimtt var miỏg1112, [þui sá var tijminn1113 missra. Hann rijdr1114 umm kirkiugard 11151116 ad Mariu stuko, þar stijgr hann af hesti1117 [ok leggst á knie1118, ok kiemr1119 j hug, ad hann hefr gleimtt [kuỏlldtijdumm1120 sijnumm1121, tekr nú til ok les. Ok er [hann hefr lokid þeim1122, ætlar hann ad lesa Mariu tijder. Þá kiemr ijfer hann huinur edr gnijr nockr1123, lijka1124 sem [fliugie fugla flockr, edr af margra manna ferd1125; þetta skiniar hann, ad [þad var nærre komid1126 ad kirkiu gardinumm. Þá heijrde hann, ad mællt er1127: „Huoriu sæter nú, ad þier farid ei, edr meige þier ei siá kirkiuna? [Ok ef suo er, þá skrijdid heim apttr, leidar bickiur, fara mon ek leingra1128.“ 1129 Litlu sijþar sier Dámuste, ad [kijkuende nockud1130 kiemur [j gardinn1131; þad var suo mikid, ad honum þótti þad lángt1132 taka vpp [fijrer kirkiugardinn1133, lodid var þad, suoad hárid lá á jỏrd1134; þad þóttist Dámuste vita, ad þetta var1135 hundr, enn huorke sá hann augu1136 nie trijne. Þar epttir reid madr; hann var suo mikill, ad hærra bar hỏfud hanns enn kirkiuna, ei þóttist Dámuste skilia1137, huortt meira ferlijke1138 var, hestr hanns edr hann siálfur. Haukr sat á kniám honum, [ok var1139 furdu1140 mikill. Þesse madr1141 var med ỏllumm riddara búninge. Hann rijdr sudr [med kirkiu gardinumm1142 ok vill ei fara riettsælis. Dámuste stendr upp ok leider [hestinn epttir sier1143, ok er hann kiemur austur umm1144 kirkiu hornnid, sier hann1145, huad hinn1146 hefst ad, [at hann er ad ausa molldu af1147 leijde keijsara dóttr, [ok var ad þessu næsta mikil virkur1148; [suo þótti Dámusta, sem ecki hefdi hann utann hendurnar einar1149. Dámuste [stendr ok1150 horfer á [hann, allt1151 þar til hann hefr upp steinprona1152 j kielltu sier; þá gieck Dámuste ad honum ok mællte: „Huor er þesse, [er suo er mikil virkur1153?“ Hann svarade: „Sá einn er hann1154, [ad hann er vitrare enn þu1155, ok ei þarf ek spiria þig ad nafnne“. Dámuste mællte: „[Huad manna1156 erttu, edr huadann erttu, edr huad villtu?“ Hinn svarade: „Þad skiptter þig aunguo, huor ek er, edr [huadann ek er ad kominn1157, enn nafnn mitt vil ek seigia þier: eg heite Alheimur1158. Enn [þu mátt1159 siá, huad ek ætla1160: ek vil1161 sækia keijsara dotter, þui ek hefer ætlad mier hana, enn aungumm audrumm;1162 skal ek1163 nióta hennar daudrar, er ek mátta ei lifande1164; [enn þó skillda ek leingur hafa frestad ad sækia hana, ef ek hefde vitad, at þu hefder hier verid1165. Dámuste mællte: „Þu skallt alldre nióta hennar, ef ek má ráda.“ Alheimur mællte: „[Higgstu moner1166 veria mier1167 hana?“ „[Þad ætla ek mier1168,“ seiger Dámuste. [Alheimr mællte: 1169 „Þad er þier [órád ok ofdul 11701171 at [ætla ad1172 kieppa vid mik, þuiat lijtid þiki mier1173 ad [bera af1174 þier, ok mon ek1175 ei [vopna mik vid þuilijka1176.“ Dámuste mællte: „Þá [rein þu nú1177, ok búst1178 vid.“ Alheimr mællte: „Ek [mon lijtinn vidrbúning þurfa, þui ek vil ei hafa vopnn j móte þier1179; [þike mier sem þad mone til einskis1180, [þui ek vil1181 liósta þig [med hnefa mijnumm1182, ok mon þier [þá ad fullu vinnast1183, ef ad1184 þu ertt einn j rádumm; enn1185 skiỏlld minn mon ek hafa at hlijfa mier med.“ [Nú hleipr Dámuste1186 ad honum; [var þeira sá vagstar monor1187, ad Dámuste tók honum ei meir enn j mitt lær, ok var hann1188 allra1189 manna hædstr1190. Dámuste1191 sockti hann1192 med spióti; þad var miỏg bitrligt, [mátti bædi hỏggua ok leggia med þui1193. Ok er þeir hỏfdu leinge barist1194, riedust hestanner á ok bitust, ok suo haukanner ok hundanner, ok áttu þeir ecki [minna leijk1195. [Dámuste snijr nú1196 ad Alheim, med ỏruggu hiartta, bæde1197 hỏggr ok leggr, enn [Alheimr bregdr vid skijlldinum1198. Þá mællte Alheimr: „Mædist þu ecki, Dámuste?“, 1199 seiger hann, „villtu [giefa upp1200 keijsara dottr?“ Dámuste svarade: „[Þad skal alldre1201, medann ek [giet stadid1202“ „Þad máttu1203 sia,“ seiger Alheimr, „ad [ecki máttu1204 vid mier, enn ek á kost ad drepa1205 þig, þegar1206 ek vil.“ Dámuste mællte: „Huar áttu heimile, edr huortt erttu kongr, edr [huad manna erttu1207?“ [Hann svarade:1208 „Ek ræd þar mestu sem ek er, enn ei bigge ek þennann heim1209, þuiat1210 fleijre eru heimar enn þesse einn, ok er mann folckid suo margt, ad þad má ei1211 þennann heim biggia.“ „Eigi erttu madr,“ seiger Dámuste. Alheimr mællte: „Madr er ek, ok1212 sem madr1213 skapadr.“ [Dámuste mællte:1214 „Veijtstu, huor [ad skapad hefr himin ok jỏrd1215?“ „Veit ek þad1216,“ seiger Alheimr, „ad Gud hefr skapad [heim einn ok manninn ok allt annad1217; [ek sie þad, ad hann er betre enn allt annad, þad j heiminumm er1218, enn ecki hef ek natturu til ad þióna honum.“ Nú sprettur1219 Dámuste vpp ok báder þeir, ok giỏra hrijd harda1220, ok fer [sem firr, ad eige kiemr hann sáre á hann, allt þar til, er1221 hann var móþr. Þá mællte Alheimr: „Villtu huijlast, Dámuste, ok giefa vpp keijsara dottr?“ 1222 Nú [huijlast þeir1223, ok horfer1224 Dámuste á gaupner sier ok [bidr sier1225 mijskunnar, at þesse óvættr fijrerkome honum ei, 1226 skorar hann nú á Mariu, at hun sie [j fỏr med honum ok fijlge1227. Sijþann1228 stendr Dámuste vpp ok mællte: „Statt1229 upp, Alheimr, þui nu skal ummskiptta med ockr1230.“ 1231 „Ecki erttu utan1232 hugurinn einn, [seiger Alheimr1233, „[þui ecki máttu þier1234; skalltu nú siá,huad ek má mier, þui nú skal [ecki hafa utann hendurnar ad veriast med1235, ok mon mier þó duga.“ Nú sæker Dámuste ad1236 [j ákafa1237 med suerde; þad var suo gott vopnn, ad þad hafde alldre bilad; hỏggr1238 nú tueim hỏndum1239, bæde [ótt ok tijdum1240, [ok er hann hió til hanns vppe1241, sló hann vid flỏtumm hỏndumm1242, enn ef hann hió [til hanns nidre1243, sló hann fótunumm, ok [bar suo af sier1244. Nú sæker Dámuste ad1245 j ákafa, ok ætlar firr ad sprijnga1246, enn [hann giefist1247 vpp. Ok med þui ad allt verdr [med einhuoriumm hǽtti ad lúkast1248, þá verdr hier sá1249 endir á [med þeim1250, fijrer1251 Guds mijskun, [ad Dámuste hỏggr1252 eitt mikid hỏgg, þreittr1253 af mæde, suo ad valla gietur hann stadid; Alheimr brá vid hendi epttir vanda1254, ok [ætlar at slá1255 á flatt suerdid, enn nú vard ei suo1256, þui hann [sló á1257 suerdseggina, ok tók af hỏndina fijrer ofann wlflidinn; [hondina snarar j loptt upp1258 ok huein j; [er ofann kom1259, setti Alheimr vnder1260 stúfinn, ok var1261 þá jafnn1262 heil sem ádr. Alheimr mællte: „Sástu leijkinn, Dámuste?, ok leikttu1263 þar epttir.“ [Dámuste svarade: „Sá ek leijkid, enn alldre suo leijkid.“ 1264 „Nú er heil hỏnd mijn, sú er þu hióst af mier, [var ek mund hentr nú1265, þui ef hun hefdi á jỏrd komid, hefda ek1266 [jafnnann einhendtur verid1267 sijþann.“ „Þad fór jlla1268,“ seiger Dámuste. [„Þad máttu siá, ad mier er ecki umm megn,“ seiger Alheimr1269, „enn þó monumm vid1270 hætta þessumm leijk, þuiat þu ertt [minn firste sára madr1271. Nú er daudr hestr minn, haukur ok hundr, enn sá var1272 at med þier, er ek vil ecki [vid kieppast1273, ok skolu vid nú setiast nidr ok talast vid.“ [Vard þá1274 Dámuste feijginn, þui honum þótte mál komid1275 ad huijlast. Þá mællte Alheimr: „Nú [fara mon1276 sem [ætlad er1277, ad þu montt [hafa þitt or krafsse1278, þuiat þu ertt ei einn j umm stille, ok eru þeir1279 rijkare, enn ek vil ei [bijta keijsara dotter ok1280 hende minne, ef þu hỏggr1281 hana af mier j annad sinn, þui ek þarf beggia handa vid þar sem ek [á heima1282. Mon ek þad1283 seigia þier, ad keijsara dotter lifer, enn ek hefe suo1284 giỏrtt, ad þier ætludud hana dauda, ok ætlade ek suo ad sækia hana, at einginn visse; enn nú erttu vijs ordinn, ok skil ek ei, huor þier hefur sagt þad1285. Enn ỏllum kijniumm [þeim, sem á þig hafa komid, hefe ek ollad, ok suo á keijsara dottr, sijþann hun var fest1286 Jóne konge: ek kastadi [á þig girndar augumm1287 ad gijrnnast1288 hennar, þui ek vissi, ad einginn [monde þora1289 ad drepa Jón kong, [nema þu1290, ok ecki hefda ek einn geingid j móte honum, enda hefdu þier ok1291 alldre socktt hann, [hefda ek1292 ei drepid vnder honum hestinn; ok allann dǽginn giỏrda ek honum jllt1293, þó einginn sæge mik, þui ek villda ei, [ad nockr, huorke hann nee annar, 1294 nite hennar. Ok1295 sijdann kastade ek sótt á þig ok ætlade ek [ad fijrerkoma þier suo1296, enn [þat gat ek ei1297, þui þu tautader [einat nockud1298, þad er Mariu lijkade, enn þier eru ætlud ỏnnur [forlỏg ok1299 æfilok. [Sijþann liet ek þier batna, enn ek kastadi sott á keijsara dottr; var þad huortueggia, ad ek mátta ei deijda hana, enda villda ek þad ecki; enn gat ek þad, ad hun sijndist sem daud, var hun j jỏrd grafinn ok ætlade ek suo ad ná henne, ok nú monde einginn leijtad hafa1300. Enn þier kristner menn [enu betre komid ỏllu framm1301 med trauste ijdvars hỏfdingia, [þótt enum heimskorum þiki þad alldre verda meiga, firr enn vær reinumm; er þad ei vndr þótt smidrinn breijte smijde sijnu sem hann vill, enn sijþann er hann hlutadist til med þier, vil ek ecki vid þig eiga1302, [þuiat suo snijr hann1303 hamingiu minne [j hrædslu, at ek þore ecki leingr vid þig ad þreijta1304.“ [Dámuste seiger: „Þad var mier von1305, ad jllt monde af diỏfle1306 þijnumm hliótast, [enn seig mier, huar þu átt heima.1307“ [Hinn svarade: 1308 „Þui spir þu þessa jafnnann, er [mier þikir mest fijrer ad seigia1309 ok þig vardar ongo1310? Enn [þu spir mig ecki ad forlỏgum sialfs þijns1311“. 1312 „Ei mon ek þig ad þeim1313 spiria,“ [seiger Dámuste1314, „þui sá sitr hærra1315 enn þu, sem þad veijt1316 enn ek hirde ei ad vita þau firr enn [frammkoma1317, þuiat hỏrd1318 hafa [hier til verid1319.“ Alheimr mællte: „[Nú mon ek ráda þier rád, enn þu hefr, ef þu villt1320; enn [epttir þui mon þier ganga, sem ek seiger þier1321.“ Dámuste svarade: „Einginn rád mon ek af þier hafa, enn heijra má ek þad er þu seiger.“ Alheimr mællte: „Nú monttu taka keijsara dottr á þitt valld, er vid skiliumm, ok flitia hana heim j gard þinn; ok er1322 þu ber ad henne heilnæmann1323 drick1324, þá1325 monttu siá [lijf med1326 henne, þui ek lagda lauk under tungursetr hennar þann, ad henne mátti ei matleijse granda umm næstu1327 12 nætr. [Þu mont geima hana1328 [þar til hun hefr tekid afl sitt ok edle1329, þá munttu færa hana keijsara. Enn hann mon spiria þig1330, huar1331 þid hafid fundist; ecki skalltu til þess seigia, enn bid, [ad hann láte þijngs kuedia1332 innann þriggia nátta, ok þar skalltu seigia [atburdinn, suoad aller heijre ỏll ockar ord ok verk ok þar med vidskiptte1333, ok [til vitnis1334 med saugu þinne, þar sem er1335 hestr minn, [hundr ok haukr1336, [er hier mono epttir liggia1337. Þá montto [fá keijsara dottr1338, ok verda keijsare1339 ijfer Grickia1340 rijke. Ok þá er þu ertt j veilde1341 þijno1342, [er þier best1343 ad giallda Gudi þijnumm þad lán, er hann hefur veitt þier, þuiat þu átt ecki smá hlute ad bǽta; munttu mikils1344 vid þurfa. 1345 Eige er1346 glỏgt1347 umm æfe lok þijn, enda mon ek þar ecki frá seigia, ok monumm vid nú skilia; er ek nú verr birgr enn [þá vid fundunst1348, [þuiat ek reid þá, enn nú geing ek1349.“ [Dámuste mællte:1350 „Far þu þangad, sem [þu att heima, ok1351 [hafe þig1352 ỏll trỏll.“ 1353 Fór nú Alheimr brott ena sỏmu leijd ok hann [hafde þángad farid1354; Dámuste sat1355 epttir; 1356 þá kom ijfer hann1357 huimr1358 sem firr. Ok er þad [leijd af1359, [geingr1360 Dámuste [til steinpróinnar1361 , lijkr1362 henne vpp, [listr þegar j móti honum ijlm sætum1363. Hann tekr keijsara dottr med ỏllumm1364 bunade ok leggr hana þangad1365 sem hreintt er1366, enn velltir1367 steinprónne apttr j grỏfina ok mokar á molldunne med skijlldinumm1368, ok bijr [umm suo1369 ad ei [sǽe á nijvirke1370. [Nú tekr Dámuste1371 keijsara dottr [á sitt valld1372 ok leggr hana á skiỏlld sinn1373, geingr sijþann1374 til hests sijns1375, [setur skiỏlldinn j sỏdulinn1376, stijgur1377 vpp fijrer apttann1378, [rijdr nú1379 til þess er hann kiemr1380 j gard sinn, [bar hann þá keijsara dottr j sitt herbergi1381. [Var þá lidinn1382 nóttinn [enn dagurinn kominn1383; einginn madur vard var vid burttferd hanns. 1384 Ber hann [þegar heilnæmann drick ad keijsara dottr1385, kiemr brátt raudr drope j kinn1386 henne, ok þar næst brá hun [augumm sundr1387, ok mællte: „Erttu þar, Dámuste?“ „Suo er,“ seiger hann. 1388 „Þui er ek hier1389,“ [seiger hun1390, „edr huar eru skiemmu meijiar mijnar?“ [Hann seiger: „Ei eru þær hier.“ 1391 Nú tekr hann laukinn ok kastade j elld, enn hann sprack sundr ok spratt1392 út or elldinumm, ok ei veijt1393 hann, [huad ad af vard þeim ovin1394. Skal [hier nú frá huerfa1395.

15 CAPITULE

[Þennann sama morgun1396 koma menn1397 snemma1398 til kirkiu [j borginne1399 epttir vanda, ok siá [umm snúid kirkiu gardinumm1400; þar finnast ok þesser ú-vætter1401, er Alheimr hafdi átt, hestr, haukr ok hundr, suo mikil kijkuende1402, at einginn hafde [slijk sied1403. Þetta [var giỏrt ad ordumm umm alla borgina, ok 1404 var sagt keijsara. [Hann geingr1405 til1406, sá1407, ok mællte: „Þetta eru mikler u-vætter, ok ecki hafa þad mennsker menn átt1408, ok mon1409 tijdindumm giegnna.“ [Lætr keijsare nú1410 ræsta1411 gardinn ok [odijrumm þessum1412 j fen kasta, ok færa kirkiu gardinn j lag; ecki1413 sá nijvirke á leijde keijsara dottr [enn þó1414 [var þetta1415 giỏrtt ad tijdindasaugu umm alla1416 borgina. Gratiana1417 var j garde Dámusta vii nætur, ok [er þær voru lidnar1418, [var hun heil vordinn1419 sem ádr. [Þá maellte Dámuste: 1420 „Nú montto vilia heim fara til faudr þijns.“ „Þad vil ek,“ seiger hun. Hann tekr hana j fang sier ok [geingr med1421 hana heim til hallarinnar14221423, [þá er keijsare sat ijfer bordumm1424, [kuedr1425 hann ok mællte: „Hier er dóttr ijdar, herra1426.“ Keijsare leijt vid henne1427, ok mællte: „Huorsu má þad verda1428?“ [„Þui er so, ad so má vera“, seiger Dámuste1429. „Huar fundust þid?“, seiger keijsare. „[Þad er nu ecki tóm1430 ad seigia1431,“ seiger Dámuste, „enn látid1432 þijngs kuedia innann iiia nátta1433.“ Hann kuedr [já vid 14341435. [Laetr keijsare nú1436 dottr sijna sitia hiá sier, ok spir1437, huad [fijrer hana hefr borid1438, enn1439 hun sagdist ei [muna annad1440, enn hun hefde sofid1441 j skiemmu sinne, enn vaknad j gardi Dámusta. Keijsare seiger, ad menn hugdu1442 hana dauda. Var nú druckid fagnnadar ỏl, enn ad kuellde gieck1443 [keijsara dotter1444 til [skiemmo meijia1445 sinna, ok urdu þær henne allfegnar. Keijsare lætr nú1446 þijngs kuedia, ok er iii1447 nætr eru1448 lidnar, komu menn til þijngs, þar var1449 ok keijsara dottir. Sijþann stendr Dámuste vpp, ok tekr1450 þar til saughu1451, er Jón kongr kom j Miklagard, ok seiger [þad, sem giỏrst hafde sijþann1452, „ok til jartekna hef ek þad, sem þier sáud1453, hest Alheims, hauk ok hund.“ Aullumm þótti þetta1454 atburdr1455 mikill ok þótti1456 [vndrumm giegnna1457. [Þá mællte Catalacus keijsare1458: „[Huad manna1459 ætlar þu ad Alheimr være, edr huortt1460 monde1461 hann, trỏll edr madr1462?“ Dámuste svarade1463: „Ei ætla ek, ad hann være fullkomid1464 trỏll, þui ei var hann suo jllelegr, ad1465 bide þad ótta; [enn vỏxtur hanns ok afl var ógrligt1466, ok ætla ek, at1467 være blendingr; hann visse [á ỏllu1468 deijle, 1469 gódu ok jllu.“ Keijsare mællte: „Mikla gipttu hefr þu til borid umm ijckar skiptte1470.“

16 CAPITULE

[Þad er nú þessu nǽst, ad Dámuste hefur vppe ord sijn ok bidr1471 keijsara dóttur [til handa sier1472. Keijsare mællte: „Margt verdr audurvijs1473 enn [ætlad er1474; [suo er ok1475 ef Gratiana [dotter mijn1476 er giptt þeim manne, er huorke á lỏnd nee þegnna, enn þó skal hun1477 þesso rada.“ Gratiana svarade: „Þad hefer1478 ek huxad, at ek monda ei [gipttast þeim manne, er drap1479 Jón kong, enn þó higg ek1480 maklegast1481, ad [þu nióter nú sialfr, Dámuste1482, ef ad1483 nockr not [eru j1484, þui ek skil, at [þu hefur leijst mik1485 or trỏlla hỏndumm [med Gude1486, ok lagt þar [lijf þitt1487 [j hættu1488.“ Enn er hun tók suo vel1489 vnder, urdu til marger [fulltijngis menn1490 med honum1491, ok [vard sá ender á1492, ad Dámuste festir1493 sier keijsara dottr, ok er med þui slitid þijngino. Var nú búist vid veijtslu, ok þurftte lijtils vid, þuiat sú stód1494 búinn, er [Jón kongr skillde átt hafa1495; þar var1496 mikid fiỏlmenne, ok at þeire veijtslo [fær Dámuste keijsara dottr med sæmd mikille1497. [Ok eptter veijtsluna var Dámuste jafnnann á keijsara garde1498, [enn helldr sueina sijna á garde sijnum. Lijdr vetrinn, enn ad sumre koma spekingar ad vanda sijnum ok giỏra skilldu sijna, var þá giỏr fullkominn sátt á mille þeira ok keijsara. Mikil tijdinde þóttu j drápe Jóns kongs, ok mest j Smálỏndum1499. [Catalacus keijsare lætr senda apttr skip hanns ok mestann fiárhlut til Smálanda1500. [Ok ad ỏllu þessu frammkomnu sitia þeir umm kirtt1501, [ok er Catalacus keijsara hinn mesti stirckr ad Dámusta1502. [Gódar áster ok vinskapur tekst1503 med þeim Dámusta ok [keijsara dótter1504.

17 CAPITULE

[Nú er þar frá ad seigia, at Catalakus keijsare tekr1505 sótt [harda ok leggst j reckiu, ok þegar ad honum dró1506, kallar hann Dámusta [mágh sinn1507 til sijn, ok [mællte: „Þad er ætlan mijn, at sott þesse leijde mig til dauda, enn epttir þui lỏg votta fijrer teingda sakir, at þú, Dámuste, mont taka kongdóminn epttir mik1508, ok [bid ek, at þu siertt hǽgr ok stiórnnsamur1509, [ok stijrer vel rijkino1510; [lat spekinga stillelega ráda med þier landstiórnn1511.“ [Mỏrg heilræde kiende hann Dámusta ok ỏllumm þeim, er hafa villdu1512, [ok sijþann andadist hann1513, [ok þótti ad honum hinn mesti skade 15141515. [Honum var veijttr sæmelegr grỏpttr1516 [ok var jardadr1517 j kirkiunne1518 hiá Jóne konge, [ok sueijpadr dúkumm ok lagdr j nija steinþró, ok stód þar margt fiỏlmenne hrijgdt ijfer, þui aller sijrgdu ok grietu suo milldann ok gódgiarnnann herra, sem Catalacus keijsare var. Ok epttir þad lætr Dámuste þijngs kuedia j borginne, ok var hann á þijnge til keijsara tekinn; enn allstadar þar sem hann fór, var suarid land ok þegnnar ok giefid keijsara nafnn ijfer ỏllu Grickiavellde, giỏrdust menn honum handgeingner ok sóru honum eijda; skipade hann hỏfdingiumm rád epttir dæmum hinna firre keijsara. Ok er hann hafde þetta starfad, 1519 [settist hann umm kirtt ad rijke sijnu, ok stiórnade vel ok stilleliga1520; [vard hann brátt vinsæll af sijnumm vndermỏnnum1521. [Þad var sagt, ad þau áttu eirnn son1522; [sa var skijrdr ok kalladr Catalacus epttir modurfaudr sijnumm1523; hann var snemma [brádgiỏr ad ỏllu mannvite1524. [Stendr nú rijke Dámusta med mikille þessa heims virdingu, allt til þess, ad sonur hanns var viii vetra gamall. 1525 [Þá var hann suo þroskaligr, ad ei var hanns jafnninge ok þótt ad elldre være nockut, óar epttir var hanns skilningr; nam hann mikil fræde ad módr sinne ok enumm mestu meistỏrumm. Kongr vnne mikid sijne sijnumm ok suo módr hanns ok suo aller uti frá, þui þeim þótti hann glijklegr til góds hỏfdingia1526. [A þeim sumar tijma sem nú var sagt, komu spekingar ok margt fólck annad ad ákuedinne stund til Miklagards; var þar fiỏlmennt miỏgh, ok talad umm keijsara erinde, þá voru ok dæmd þau mál, er þangad voru stefnd1527. [Ok enn sijþasta dag þijngsinns stendr keijsare upp ok mællte:“Þad er ỏllumm kunnugt, ad ek á ungann son ad vetra tale, enn miỏk brádgiỏrfuann at vite ok ỏllumm þroska; honum vil ek giefa keijsara nafnn ok suo allt rijkid, skulu þier sueria honum trúnadar eijda, ad hallda hann fijrer ijdar keijsara. Tek ek þar til spekinga mijna, ad þeir hafe landstiórnn med sijne mijnumm, þar til er hann hefur alldr ok vits mone ad stijra siálfur.“

18 CAPITULE

Nú geingu first framm spekingar, sijþann allt stórmenne ok nálega ỏll alþijdann, stód þetta ijfer allann dæginn; þóttust menn ei vita, þui keijsare giỏrde þetta suo skiótlega, þar sem hann var siálfr rỏskr ok vel fǽr. Ok er þessu var lokid, þá mællte keijsare: „Þad mono þier vita vilia, þui ek tala suo trúlega umm þetta, enn þad er ijdr fijrer þá skulld ad seigia, ad ek ætla nú þennann dag ad leggia af kóngdóminn ok alla þá tignn, sem ek hefe haftt, ok allt veralldlegt skraut, kasta skarlatsklǽdumm, enn taka j stadinn hárklæde ok kirttil huijtann med kápu suarttre, ok hafa þad herberge, er ek hefer búid mier, enn þad er einn steinn, þui ek á margt ad bæta, ok siá nockud fijrer sálunne. Enn til annars heims skal ek ei spara mier allt: eige skal ek mat hafa annad enn braud ok vatnn; vid þetta skal ek lifa suo leinge, sem Gud vill þad vera skule. Einginn madr skal til mijn koma nema sá, er mier ber fædslu, ok kienne madr sá, er ek seige sijnder mijnar; ei skal ek tijdinde frietta, ok aungua blijdu af heiminum hafa, huorke siá nee heijra. Suo ætlar Gratiana ad giỏra, at hun ætlar ar biggia annann stein, ok suo mikid sem mier er ad siá af ỏllu þesso, sem ek hefer taldt, þá þikir mier þó mest ad skilia vid drottningo mijna, er ek ann sem lijfe mijno, enn þó skal nú suo vera1528.“ [Ok er hann hafde lokid rǽdu sinne, fieck þad mørgumm mikils harms at missa suo skiótt keijsara sijns1529. [Sijþann minntist Dámuste vid drottningu sijna ok suo alla adra ástmenn, med miklumm trega, ok skilst þar vid alla adra sijna vndermenn ok suo rijki sitt ok kongdóminn, ok fór til þess hergbergis, er hann hafde látid giỏra j einum steine. J honum voru fleijre kofar, þui hann var af blautu grióte ok vijda samann lijmdur; sá var einn kofe, er hann var á bænum, annar var sá, er hann suaf j, sá þridie, er hann gieck j naudsijnia vegnna. Ei var þar liósara enn suo, ad hann sá skijmo litla, þar sem fæda var borinn at honum umm daga. Med enum sama hætti var ok steinn drottningar giỏrdr1530. [Epttir þetta fer Catalacus til hallarinnar, ok sest j hásæti faudr sijns; ok voru aller spekingar honum velviliader, hiellt hann þá ad allre virdingo ok tignn, sem ádur hafde verid, sijndu þeir honum apttr á móte alla hlijdne sem þeir giỏrdu faudr hanns; enn þó valde hann til þess tuo af spekingumm, sem vera skilldu radaneijte hanns, þui Dámuste hafde suo fijrer skipad. Enn sem honum tók ad aukast alldr, var hann hinn vinsælaste, ok stijrde vel ok vitrlega rijkino. Ok eru frá honum mikil slỏg ok bardagar ad seigia, er hann átte vid epttir máls menn Jóns kongs, ádr enn þar vard sættumm á komid, enn þó vard þad umm sijþer, þó þad sie ei greintt j þessare saughu1531. [Var Dámuste einsetu madr enn á lijfe, er þad stód ijfer1532, [ok vijda kiemr hann vid saughur1533. Enn frá Gratianu er þad ad seigia, ad hun var skammlijf1534 frá1535 þui hun settist j [stein sinn1536, þui Gud villde ei [þiá hana j hardlijfe1537, [er ei hafdi mikid ad bǽta1538; sijþann var hun j1539 kirkiu færd ok [grafinn hiá1540 faudr sijnumm, enn til annrar handar lá1541 [Jón kongr 15421543; hafde hun med gódumm hlutumm endt lijf sitt, [mon hun ok1544 gott [hafa vidtekid1545. Enn Dámuste [vard gamall ok1546 lifde leinge [vid mỏrg meinlæti1547, enn Gud einn veijt, huoria umbun hann hefr tekid1548 [sinna meinlæta1549, enn [lijklegt er1550, ad hann hafe góda umbun1551 tekid 15521553. Enn er Gud krafde hanns andar, var hann til kirkiu færdr ok [lagdr j stein þró1554 hiá drottningu1555 sinne. Ok liggia þau fiỏgur j einne grỏf. 1556 [Nú fellur hier á saughuna ender, enn vær sieumm aller til Christs sender, þessa heims til gipttu ok giæfu enn annars heims til eilijfrar farsælldar1557 [án enda1558.


SAGA DAMUSTA

[Þ]at er upp haf þessarrar saugu, at einn agætr kongr edr keisari, sa er Katalaktus het, atti at styra aullu Gricklanndi; hann uar rikr ok radugr, stiórnsamr ok stilltr uel, aurr ok astsæll af sinum1559 unndirmaunnum, huatr ok hardradr, ok hinn mesti fullhugi i aullum mannraunum, ok suo uar honum farit um flesta hluti, sem gódum haufdingia heyrdi. Drottninngar hafdi hann ser aflat1560 eptir þui sem honum sómdi, ok er hun eigi nefnd, ok ecki kemr hun uit sauguna, þuiat hun uar þa aull, er sagan giordizt. Kongr hafdi getid eina dottr uit drottningu sinni, þa er nockut kemr uit sauguna; hun het Graciana, hun uar þa frumuaxta er sagan hefuir hafizt ok þó ung; hun uar sett til bækr þegar ꜳ ungum alldri at nema heilaug ok1561 frædi, þuiat Katalaktus kongr uar kristinn uel, elskadi hann miok kirkiur ok kenni menn ok allann kristinn dóm ok hans unndir menn. Katalaktus kongr sat i borginni Constanntinó polem, er uer kaullum Mikla gard, utan þann tima er hann for um lannd at heimbodum ok ueizlum. I Mikla gardi er musteri þat, er sagt er at mest se i kristninni, huorki meira musteri Drottins ꜳ Iorsaulum, ne Peturs kirkia i Róma; hana kaullum uer Ægisif, enn þeir nefna hana audru nafni. Þar er biskups stoll. Margar eru adrar kirkiur i borginni, þoat sia se módir allra. Mikla gardi er suó hꜳttad, sem maurgum er kunnikt at frasaugum, at þar eru saunnd, þau er Stolpa sunnd heita. Eru þar settir stólpar af iarni i mid sundin; tueim megin at stolpaunum falla grindr af iarni giorfar, ok ma þau huort ed uill luka upp eda aptr, ok um buit med mikilli smidueel. Enn tueim megin sunndanna ganga nes fram i sia, ok þar eru settir borgarueggir sterkir ok hafir, suo at ecki kemzt yfir nema fugl eda flugkuikindi. Enn firir innann sunndin geingr mikill fiaurdr, suó at þar mega liggia maurg herskip. Enn þat er allt læst i gardinum, er madr kemr um sunndin, huerskyns sem þat er.

[G]raciana kongs dottir uar ung til bækr sett at nema heilaug frædi, enn er þat þraut, þa uar henni feinnginn meistari at læra frædi bækr, ok mælsku annarra þióda; ok suo uar hun algiaurr i þessum iþrottum, at i klerkdómi sigrudu hana eigi enu beztu klerkar; tunngr kunni hun ok allar at tala, þer er geingu um heiminn. Enn er þui uar lokit, þa settizt hun til hanndnams at nema hannyrdir; uar þat sem annat hennar næmi, at eingi kom til iafns uit hana. Enn af1562 asiónu hennar er þat at segia, at hun uar huerri mey fridari skauput, suó at þa samtida fennguzt eigi hennar iafningar1563; þar eptir uar ok aull kurteisi hennar ok bolsuauxtr eda limir, at eingi kona der mær munndi sik annann ueg kiósa enn suo sem Gud hafdi hana skapat. Enn þo uar einn hlutr sa er hun bar af huers manz asiónu, bædi karla ok kuenna, at haurunnz lit ok skinz hafdi hun miklu biartara enn nauckr madr annar, ok suó er mikit af sagt biartleik hennar, at ei sigradi hana hid huitazta gras, at lilia heitir. Enn þa er nauckut bar þat til, er henni fenngi litar skipti, þa kom suo skirr rodi i haurunnd hennar, at þat uar ei med minna afbragdi enn biartleikr hennar. Hun atti ser skemmu, þa hun sat i um daga, ok maurg aunnr herbergi, þuiat hun drack [n]ærr [all]dregi hia fedr sinum, nema hatidir. Skemmu meyiar atti hun ser, þær er henni þionudu; þat uoru rikra manna dætr, er hun hafdi til sin bodit; þær uoru tolf, enn hun enn þrettannda; hun feck adrar konr til at þiona þeim. Margir uoru kallar i hennar þionostu. Ok suo mikil frægd for af henni, at þat spurdizt uida um heiminn.

þa er tiaulldin uoru uppi. Allir menn unndrudu skiotleik þessarra manna. Ok suó sem maunnum þótti mikils um uert segl þeira edr reida, þa baru tiaulldin af þeim, þuiat þau uóru sem gull eitt sæi. Suó uar skipat drekunum i haufninni, at tueir lꜳgu næst lanndi, huor af stafni annars, ok skylldi þar bryggium skióta af þeim ꜳ lannd; þa lagu adrir tueir iammfnn fram, suó at bord la uit bord; þa la hinn mikli drekinn yztr, uar hann iamlangr sem hinir tueir, hann uar ok þ[ui] bord hærri enn adrir, sem hann uar leingri; uóru þar giordir til smair stigar at stiga upp a drekann af hinum. Fiaulmennt1564 uar um þessa menn i borginni, ok þó uar þa eigi tóm til at koma til þeira, þa uar dagr allr.

[Þ]etta sama kuelld, er setid uar uit dryck, mællti Katalaktus kongr uit Damustam: „ Þu skallt ꜳ morgin fara aria at finna þessa menn, ok uita, huort þeir uilia sækia hingat frid ok frelsi, gledi ok gaman, edr byr annat unndir ferd þeira, eda huerir menn þeir eru. Se þeir fridmenn, sem mik uarir at se, þa bióttu formanni þeira til uor med aullu lidi sinu, huort sem þar rædr firir kongr eda kongs son, iarl eda hertugi, eda hueria nafn bot sem hann hefuir, ok þo at hann hafui aungua nafn bót, þa skalltu þo bioda honum til uor, at hann þiggi af oss ueizlu, þuiat þa mun hann uera senndi bodi nauckrs riks manz.“ Nu lidr af nottin. Enn um morgininn snemma geingr Damusti at finna skipalidit, ok kom þar þa at sól uar i lanndsudri. Þar uar skotid tueim bryggium a lannd, sinni af huorum dreka, þeim er næstir uoru lanndinu, ok satu xii menn uit huórn bruar spord. Damusti hafdi geingit med alla sina sueina, ok snyr nu at annari bryggiu ok heilsar a þa, er firir uóru, enn sa er firir þeim uar, tok þui uel, ok þottizt Damusti skilia, at þeir mælltu sina tungu. Þa mællti Damusti: „Huer er formadr þessa skipa, er her liggia?“ Einn1565 madr suaradi honum: „Ion heitir hann.“ Damusti mællti: „Er hann kongr eda hefir hann adra nafnbót?“ „Uist er hann kongr,“ sagdi sa er suaradi. Damusti mællti: „Huadan1566 af launndum er hann?“ „Ur Sudr launndum,“ segir hann. „Huersu mann margt er a skipum ydrum?“ Hinn suarar: „Hunndrat ꜳ huerium dreka þeira fiogurra, enn tuau a kongs dreka.“ Þa mællti Damusti: „Ek er senndi bodi Katalaktus kongs, ok uilldi ek fa órlof at finna kong yduarn.“ Hann suarar: „Huersu fiaulmennr ertu?“ „Med hunndrat manna,“ segir hann. Hinn mællti: „Þu skallt her bida min, enn ek mun ganga firir kong.“ Hann kom firir Ión kong, ok uar hann þa at at klædazt. Hann mællti: „Her er kominn senndi bodi Katalaktus kongs, ok bidr ser orlofs at finna ydr.“ Kongr mællti: „Huersu fiaulmennr er hann?“ „Hann er med hunndrat manna.“ Þa mællti kongr: „Segdu honum, at hann fari sem hann uill, ok eigi fiaulmennari enn uit tolfta mann, ok þa þeir eru a skip komnir, kippit þa bryggiunum, suo at eigi megi fleiri ganga.“ Hann fer ok segir Damusta, at hann skal þa gannga til kongs uit tolfta mann. Geingr nu Damusti uit þessa menn, ok er þeir uoru a skip komnir, þa uar kipt bryggiunum. Ecki uissi Damusti þat fyr enn eptir. Enn hann fer nu þar til, er hann kemur firir kong; þa uar kongr kominn i hasæti ok uar at at kemba ser med gullkambi, enn hafdi ꜳdr tekid hanndlaugar, hann hafdi kemt adr hꜳrid fram af haufdi ser. Damusti kuedur þa kong kurteisliga, þuiat hann kune þat. Ion kongr sopar harinu fra haufdi ser ok leit uit þeim, er hann kuaddi. ok tok uel kuediu hans. Þa mællti Damusti: „Huer er þessi hinn tiguligi madr, er her er kominn i lannd uórt?“ Hann suaradi: „Jon heiti ek.“ „Ertu kongr eda hefuir þa adra nafn bót?“ „Kongr er ek kalladr i minu1567 lanndi; [h]u[er] ertu?“ „Ek heiti Damusti.“ „Hueria nafnbót hefuir þu?“, sagdi kongr. Hann segir: „Ek er sueinn Katalaktus kongs.“ Jon kongr segir: „Þier hafit mannual frækit, ef þuilikir eru sueinar, ok munntu hafua nauckurra hærri nafn bót enn uera sueinn.“ „Suo er, herra,“ segir hann, „ek er riddari kongs; hefui ek þa þionostu, at ueria lannd hans, ok hafua utgi[or]dir uit uondra manna aganngi.“ „Þess uar uon,“ sagdi kongr, „ok mun þer þat uel hennt.“ Damusti mællti: „Ek er sendi[bo]di Katalaktus kongs; uill hann uita1568, huórt þer sækit hingat fridlannd, gledi1569 ok gaman, edr fari þer med audru ?“ Ion kongr segir: „Uist faurum uer med fridi, ok uil[iu]m hann i móti taka.“ Damusti mællti: „Þa uill kongr bioda ydr til sin, at þer þiggit af honum heim bod ok ueizlu med aullu lidi þynu1570.“ Jon kongr segir: „Þetta er stormannliga bo[dit], ok med miklum goduilia; segdu suó kongi þinum, at ek mun koma til hans a ærnum degi i dag, ok ganga fyst til snædings, þuiat nu er kominn sa timi dags, er þat somir uel; mun ek þar drecka hinn efra hluta dags med helming lids mins, er þat þriu hunndrud manna, enn a skipum mun ek sofa.“ „Þa er allt mitt eyrindi er giaurt,“ segir D[a]musti, „ok uil ek ganga i ydru orlofi.“ „Alla gautu sem þer uilit.“ Snyr Damusti þa i brutt, ok fer þar til er hann kemr ꜳ funnd Katalaktus kongs; uar hann þa kominn unndir dryckiu bord. Kongr mællti: „Fanntu skipa menn þessa?“ „Suo uar,“ sagdi hann. „Huerir uoru þeir?“, segir kongr. Damusti segir: „Þar er kongr ꜳ ur Sudr launndum, ok kallazt med fridi hinngat kominn.“ Kongr mællti: „Baud þu honum til uor?“ „Suo uar,“ segir Damusti. „Huersu tok hann þer?“, segir kongr. „[A]lluel, ok med blidu, ok sagdizt koma munndu i dag med helming lids sins, ok er þat þriu hunndrud, ok drecka med ydr hinn efra hluta dags, enn ganga til skipa at kue[ll]di.“ Kongr mællti: „Huersu lizt þer a þenna mann?“ „Uel,“ segir Damusti, „þuiat hann er suo fridr, at ek hefui aunnguann sed fridara. Enn þat er eitt, at hann berr af aullum maunnum, þeim er ek hefui sed, at haurunz lit hefir hann suo biartann, at1571 aunguann færr ek iafningia1572 hans, nema dottr ydra, þar ma ek eigi mun giora um biartleik þeira. Ok þar eptir [er] hann allra manna fridaztr at aullum hlutum, ok margr munndi sik suo kiósa sem hann er; h[æ]rdr er hann huerium manni betr, [b]ædi litt uel ok fer uel, þuiat hann kemdi se[r med gu]llkambi; eingi er hann afreks madr a uauxt, enn þo j meira lagi; eygdr er hann [hueri]um manni betr ok helldr huasseygr.“

[N]u lætr Ion kongr blasa lidi sinu til lannd gaungu ok skytr [á] hu[sþingi], ok [ta]ladi firir þeim skam[m]t eyr[in]di ok mællti suo: „Nu er oss heim bodit af Katalaktus kongi. Sk[al helmin]gr lids fara med mer. Skulu uer geyma uor uel [ok] drecka uarliga ok g[o]dkat[ir ok fam]algir, ok latid mik sitia firir suaurum. Takid med gledi ok gamni þat er suo [er til y]duar giort, enn ef nauckr k[as]tar a ydr med aufund edr ꜳ mæli, þa giall[dit] aptur þat allt tuennum giaulldum edr þrennum.“ Nu by[zs]t Ion k…………ok lid hans ok er af skipum leiddr hestr, hann uar med gy[lltumm] s[au]dli…………hans þóttuzt finna ok þordu eigi um at geta. Alla þa stunnd er Ión kongr uar i Mikla gardi, þa uar Damusti alldri at kongs bordi, ok at aunngri ueizlu, þeiri er huór ueitti audrum. Þetta þótti Ióni kongi nauckut isia uert, enn þó uar hann fataladr til Damusta. Damusti atti þria gripa1573, J)a er hann hafdi el[s]ku1574 a. Þat uar hestr hans, er hann kalladi Fulltrua; hann hafdi keypt hann myklu uerdi, þóttizt hann þa auallt auruggr, er hann sat a honum; mikill uar hann sem fiall, uaenn sem leika, sterkr uar hann, suó at Damusti hafdi alldri funndit, at honum yrdi afl fꜳtt, hann stod uit stall uetr ok sumar ok kom alldri a iaur[d]1575, hann ꜳt korn enn drack munngat, skiótr uar hann, [suo at1576 hann tok fliugannda fugl, honum uar huergi þar a uisat at eigi munndi hann þar a hlaupa. Þeim hesti reid Damusti, þa er hann fór brutt af borginni. Annar gripr uar haukr hans; hann uar huitr sem sniór; hann kalladi hann Huitserk; hann uar mikill fugl, hann kunni manz mꜳli. Þridi gripr uar hunndr, er hann kalladi Asper; hann uar mikill sem naut, ok lodinn, suo harid tok iaurd enn toppurinn fram af tryninu, hardfeingr uar hann suo at eingi hunndr matti uit honum, ok eigi þotti Damusta uerri fylgd at honum enn tolf maunnum, þott fræknir uæri. Damusti uar nu launngum hliódr, þuiat hann hafdi suo mikinn hug a kongs dottr, at hann firir munndi huerium manni at niota hennar, nema ser. Hann huggsar, huersu hann skylldi þessu radi na; giorir nu þat rꜳd, er heita ma urꜳd.

[E]inn dag geingr hann ꜳ kongs funnd, ok uar hann þa uit dryckiu. Damusti kuaddi kong; hann tok uel kuediu hans ok mællti: „Sialldkuæmr ertu til uór.“ Damusti suarar: „ Þer hafit nu ꜳtt i maurgu1577 at starfa med myklum kostnadi, ok hefuir uerit ærid fiaulmennt. Þat er nu mitt eyrinndi,“ segir Damusti, „at ek uil bidia mer orlofs [at rida1578 af borginni at eyrenndum minum.“ Kongr suarar: „Alla uega, sem þer þikir bezt haga, eda huersu fiaulmennr uilltu uera?“ Hann suarar: „Ecki fleira enn sueina mina.“ Kongr mællti: „Þat uil ek, attu komir at ueizlunni, þui ek uil, at þu sert þa hia mer.“ „Ek mun koma um þat,“ segir Damusti. „Munntu nauckut finna spekinga mina?“ „Finna mun ek þa,“ segir Damusti. Kongr mællti: „Þa skalltu bioda þeim higat til ueizlunnar.“ „Mun mer þat annazt,“ segir Damusti, „at þeir skuli ok koma.“ „Þa er uel,“ segir kongr. Damusti kuaddi kong, ok geingr i brutt ok heim j gard sinn. Ok þegar annann dag byrr hann ferd sina ok sueina sinna, ok [er eigi1579 fra ferd hans fyrr sagt, enn hann kemr til eins spekings, er nalægztr uar. Hann tekr uit honum med allri blidu, ok giordi honum fagra ueizlu ok lidi hans aullu; sat hann þar þriar nætr. Ok einn dag, er þeir uoru a tali saman, þa mællti spekingurinn: „Þat se ek, Damusti, at þu ert eigi med þeim hætti edr yfuir bragdi, sem þu ert uanr, ok er þer nauckut þat i skapi, er þu lætr eigi uppi? Nu seg1580, ef suo er.“ Damusti suarar: „Munntu nauckut at giaura, þótt ek segi þer?“ Spekingurinn mællti: „Þat hefui ek uist mællt, ef ek uissa þitt mein, at ek munnda at giaura, ef ek mætti.“ Þa mællti Damusti: „Þat er maunnum kunikt, at kongr skal gipta dottr sina, enn þat stenndr mer firir gledi, þuiat ek hefui suo mikinn ꜳstar hug til hennar feilt, at ek ann aunngum manni at nióta hennar, nema mer. Ætla ek at bidia mer lids ok draga at Joni kongi, þa er hann kemr i lannd, ok drepa hann, ef ek ma, [ok] allt hans lid. E[nn] þu [ueizt], at þat er iafnan a haustum, at uedr eru þau, at eigi nair Gardinum, ok stannda uinndar miauk af lanndi, ok ma skipum þa eigi lennda nærr borginni, enn þa eru þriar dagleidir til hallarinnar. Skogur er þar ꜳ ueginum, ok er dagleid til skogarins, aunnr um skoginn, þridia til borgarinnar; ꜳ þeim skogi ætla ek mer at sitia firir Jóni kongi, ok ef hann kemr þar, þa þiki mer unnit.“ Þa mællti spekingurinn: „Eigi mun ek þat segia, at þu hafir litid i radi, enn eigi segi ek, at suo se gott, ok mun þer ek þickia mæla i mot sialfum mer, þui ecki uil ek ganga i þetta rꜳd med þer.“ „ Þui skalltu i þetta rꜳd ganga, at ek ætla aullum spekinngum i þetta rꜳd at ganga, ok þó enn fleirum haufdingium.“ Spekingr mællti: „Þa kemr þu miklu ꜳ leid, ok ef suo er, þa mun ek eigi uit spekinga skiliazt, huat sem þeir taka rꜳda.“ Nu skilia þeir þetta tal. Er Damusti þar þria vintur1581 i gódum fagnadi, ok er þat uar lidit, þa ridr hann ꜳ brutt ok kemur til annars spekings, ok bar upp hit sama sem firir hinn, ok suó huern at audrum, þar til er hann hefuir funndit alla, ok getur þa alla dregit i þetta rꜳd med ser, at suika1582 Jón kong. Marga adra haufdingia gat hann i þetta rꜳd dregit. Sennda þeir nu menn i millum med brefum, ok hafua uppi lidsdratt ok safna þeim her i einn stad, ok suo mikit magn hafua þeir i, at þeir hafua eigi færra lid enn siau þushunndir, ok flytia nu þenna her eptir lanndinu, ok koma a þann skóg, er fyrr uar fra sagt, [þenna er Ion kong uon1583. Nu skal her fra huerfua, enn segia þat, at Ion kongr er brutt af Mikla gardi. Senndi Katalaktus kongr alla uega fra ser at flytia at Gardinum allz kyns gæzlu1584, þa er þeir fennggu bædi utanlanndz ok innan; ok i maurgu audru hafdi hann mikin um bunad; hann let giora maurg herbergi; kongr baud ok maurgum manni til þessarrar ueizlu, ok suo med mikilli rausn, at hann kuat aunguann obodin skylldu þar koma.

[Þ]at er at segia fra Jóni kongi, at hann sigldi af Gardinum ok forst uel; kom hann heim i riki sitt ok urdu allir menn honum fegnir; sagdi kongr þa, huat til tidinda hafdi ordit i hans ferd, ok suo, at hann skal sækia konu sina til Mikla gardz at lidnu sumri. Hefuir nu mikin uitbunad, safnar at ser skipum aullum, ok lætr bua med allagætum reida ok let þar a bera mikit gull ok silfr ok marga goda gripi. Suo uar sagt, at hann let eigi bua færri skip enn þriatigi dreka; maurg hafdi Jón kongr aunnr stórskip. Ok er skip hans uoru buin suo at aullu, sem hann uilldi, uelr hann menn af rikinu, þa sem honum þotti bezt fylgd j, bædi at kurteisi ok hardfeingi; hann hafdi eigi minna lid enn þariar þushunndir, þuiat hann ætladi saumu lidi aptur at sigla. Ok ꜳdr hann stigi a skip, þa skipar hann lannd1585... haufdingium ok suo audru þui, er honum þotti uarda, ok segir, at hann mun ecki aptr sigla þetta haust, ok uera þenna uetr med Katalaktus kongi. Ok þegar er hann uar buinn, fara þeir, ok gefr þeim uel byri þar til er þeir koma til Ga[r]dzinns1586. Þa bægir þeim uinndr ok na þeir eigi Gardinum, uard þa at leggia


1 Æfinntijr af Dámusta B; Saga Spekingsins Damusta i Gricklande C E; Sagann af Damusta D; Sagann af Jóne Kónge og Damusta i Gricklande F; Saga af Damusta og Jone Smalanda konge G; Sagann af Damusta sem drap Jon kong og bardest vid Alheim H; Hier biriast Damusta Saga I.

2 Kataláus (B; Katalacus C D H; Katalactus E G; Catalagus I Charnatius F) hefur kongur heitid β.. þessrar in de tekst is verbeterd, þessra ms.

3 hann toev. β.

4 og raduandr toev. β.

5 Ontbr. β.

6 Ontbr. β.

7 honum β.

8 Ontbr. β.

9 kiemur hun eijb.

10 þuiβ.

11 latinnβ.

12 kongur, zoo steeds, β.

13 hafdi gietid Bb′; átte b₂.

14 sinni toev. β.

15 Graciana (B; Gratziana C; andere spellen als A) hiet β.

16 frumuaxta er sagan giỏrdist og þo vng β.

17 hun var sett til bokar þegar ꜳ̋ vnga alldre ad nema heilỏg frædi, þui toev. β.

18 Ontbr. β.

19 Ontbr. β.

20 Ontbr. β.

21 og β.

22 Ontbr. β.

23 hỏfudborginni β.

24 Constantijnumpólum B; Constantinopel C D F I; Constantinopoli E G; Constantinopolen H.

25 Ontbr. β.

26 Ontbr. β.

27 sem mest er sagt j christninne β.

28 Ontbr. β.

29 j midium sundunum β.

30 tueim meiginn falla ad stolpunum grijndur af jarne, og má so liuka vpp og aptur. Enn tueim meiginn sundanna ganga ii nes langt framm j sióinn, þar á voru setter borgar vegger sterker, so þar matti ecki ijfer komast nema fugl fliugandi β. meigin reg. 6 is verb., meigid ms.

31 liggur fiỏrdur mijkill β.

32 so þar m. l. á fiỏldi β.

33 Ontbr. β.

34 var feinginn meistare til β.

35 allz hattadan (allra handa b′) vijsdóm β.

36 Ontbr. β.

37 og so kunni hun ad tala allar þær tungur sem vmm heiminn ganga β.

38 Ontbr. β.

39 þar med allskijns toev. β.

40 Ontbr. β.

41 so β.

42 Ontbr. β.

43 hana β.

44 Ontbr. β.

45 þar med var hun huỏrri meiju frijdari skỏpud β.

46 Ontbr. β.

47 skiemma var henni giỏrd skrautleg, og skiemmumeijar ad þiona henni B b₃; . . og feingnar skiemmu meijar til þionustu b′ F.

48 voru þær xii, sem af báru og henni næst geingu β.

49 Ontbr. β.

50 spurdist þetta vijda vm lỏnd β.

51 Ontbr. β.

52 og til þess vrdu nỏckrer konga siner β.

53 enn hun gaf einnz suar ỏllum, ad hun villdi β.

54 nỏckud vandhæfe β.

55 Ontbr. β.

56 so mỏrgum agiætum konge β.

57 og þótti þad háskasamlegt (haskavænlegt B) sijnu rijki toev. β, zie sub 10.

58 Ontbr. β.

59 og þar fijrer (b′ - mss. afw.) gaf hann þad rád til β.

60 Ontbr. β.

61 sier sialf mann kiosa β.

62 sem henni bidist b; ontbr. β.

63 rijker menn j landinu og storer hỏfdingiar β.

64 bædi jallar, baronar og bændur og margt annad stórmenne, þótt kongur væri formadur þeira allra β.

65 (og þeir) xii spekingar B b₃.

66 þad voru þess hattar menn, ad þeir fóru med lỏg landsinz, skijlldu þad og lỏg vera sem þeir giỏrdu toev. β.

67 þeir skijlldu og dæma β.

68 doma alla, smá og stóra β.

69 Ontbr. β.

70 hiá þeim β.

71 þá skijlldu þeir þó dæmatoev. β, zie sub 10.

72 ad þessum mỏnnum var konge β.

73 Ontbr. β.

74 og kalladi þá β

75 vel toev. β.

76 Ontbr. β.

77 fleijre vera og ei færre β.

78 og skijlldi þegar annann fá β.

79 færre og β.

80 Ontbr. β.

81 heita β.

82 Ontbr. β.

83 mestri β.

84 á β.

85 aller toev. β.

86 Ontbr. β.

87 á kongz gardinn b; á gardinn b′.

88 allt annad stormenne β

89 reiknad hafa þa skulld sem hann hefur átt konge ad jnna (luka b′₂; G afw.) β.

90 og dæma vm mál manna β.

91 hier sijdast B; sijdast til sỏgunnar b₂; til sỏgunnar b′.

92 hellst vid þessa sỏgu B; hellst vid hana b₂; hellst uid þetta æfinntijr G; hellst uid þetta efne H; ontbr. I.

93 Ontbr. β.

94 var fader hans eirn af spekingum b₂ b′; . . af spekingum þeim hellstu B.

95 Ontbr. β.

96 enn hann var þó hinn mesti beturfedrungur fỏdur sijnz (fỏdurbetringur C D b′, sá er nefndur β.

97 Ontbr. β.

98 og hinna tignustu manna, hann misti vi vetra fỏdur sinn, tók kongur hann þá til sijn, enn setti menn til ad giæta eigna hanz, er bædi voru miklar og godar toev. β, zie sub 4.

99 menta hann β.

100 kunni þad betur B b′; var betur mentur b₂.

101 Ontbr. β.

102 framdist hann β.

103 Ontbr. β.

104 alla adgiỏrue b; b′ - mss. afw.

105 alldur, afl og þroski b; alldur og afll G; pass. ontbr. b′₂.

106 þá var hann so rỏskur j riddaraskap β.

107 ad einginn þurfte β.

108 reijna β.

109 er mijkid sagt af hanz adgiỏrue β.

110 mestur j kongz rijkinu b; (hann var) formadur j ỏllu kongsins rijki G; pass. ontbr. b′₂.

111 hann var so skapadur, ad hann var toev. b.

112 mestur og toev. b.

113 Ontbr. β.

114 j allre medferd toev. b.

115 afburdar frijdur B; b′ - mss. afw.

116 var þo j godu lage β.

117 hár β.

118 og j ỏllu lage vel skapadur β.

119 kongur virdti hann mijkilz toev. β.

120 hann so vijgkiærn og vopndiarfur, ad einginn var hanz jafninge j kongz rijkinu β.

121 þad er sagt ad kongur dubbadi β.

122 fieck β.

123 fiarhlutum β.

124 Ontbr. β.

125 þó var hann hia kongi ávallt þegar hann villdi β.

126 hanz β.

127 skijlldi hanz þionusta vera β.

128 hafa landuỏrn og vtgiỏrder β.

129 Ontbr. β.

130 árædi nie frammgỏngu β.

131 Ontbr. β.

132 ỏnguann mann jnnann hirdar meir enn hann β.

133 saman toev. β.

134 gledi og gaman β.

135 ỏllu folcki β.

136 og vingadist vid hỏfdingia og mest vid spekinga β.

137 fullkomner b₂ b′; mester B.

138 Dámusti β.

139 hann las β.

140 og liet sier alldrei annad jafnskijllt toev. β.

141 Ontbr. β.

142 j þui gáleijsi B C D; i. þ. g. ad hann las ei þær G; . . . giordi þad eigi H; i þui gálaus E; ontbr. F I.

143 Ontbr. β, zie sub 20.

144 Ontbr. β.

145 þær toev. β.

146 lijktar B (-ast F); lijkur b₃ (-st H); endast G; I afw.

147 huỏria vmbun hann tekur þessa heims β.

148 vijsara β.

149 Ontbr. β.

150 þo mijklu meire annarz heims β.

151 stendur β.

152 mijklum b; b′-mss. afw.

153 nu þui næst toev. β.

154 riddarar voru ridner β.

155 til borgar β.

156 gódan vedurdag β.

157 þui þad bar þar opt vid β.

158 tijdindi β.

159 ꜳ̋ þann hátt sem opt kann ad siást β.

160 vi β.

161 haglega(-ur) vindur β.

162 voru þeir toev. β.

163 Ontbr. β.

164 hlijrar β.

165 slijkt hid sama voru seglinn β.

166 Ontbr. β.

167 og allur þeira reide (reidskapur B) β.

168 þui toev. β.

169 Ontbr. β; b′-mss. afw.

170 sól eda ellding β.

171 sigldi sá j midid β.

172 Ontbr. β.

173 hier mun kominn β.

174 og mun ráda β.

175 þessum skipum β.

176 rijkium β.

177 fara þeir β.

178 ecki med geise eda fiỏlmenni β.

179 sláid opnum β.

180 so ad þeir meigi leggia til hafnar ef β.

181 er þetta skiott β.

182 ad kongz bodi (ráde b₃, F afw.); b; ontrb. b′.

183 Ontbr. β.

184 brijggiu b; b′ afw.

185 Ontbr. β.

186 og þegar toev. β.

187 voru tiỏlld upp (áá land B G I) borinn β.

188 aller vndrudust skiotleik þessara manna β.

189 annan reidan β.

190 Ontbr. β.

191 Ontbr. β.

192 Ontbr. β.

193 Ontbr. β.

194 sá stæste drekinn var β.

195 ỏdrum tueimur β.

196 so bar hann af á hædina β.

197 og vard ad hafa stór stiga (ad stijga toev. b) af minne drekunum vppá þetta hid mikla skip β.

198 voru þeir sem á gull eitt sæe toev. β.

199 fiỏlrætt β.

200 vm þessa menn β.

201 enn þo toev. β.

202 tijme B G I.

203 Ontbr. β.

204 þá β.

205 þui þá var kuỏlld komid og vid drijckiu setid (.. Og uid drickiu E G H; F I afw. ) β.

206 arla toev. β.

207 vita β.

208 huad þeir vilia hingad sækia, vilie þeir frid og frelse, gledi og gaman, sem eg ætla β.

209 skal bioda β.

210 fijrermanne þeira β.

211 vor β.

212 kongsson toev. β.

213 eda toev. β.

214 eda β.

215 þá skalltu bioda honum heim (ontbr. β) til vor toev. β.

216 Ontbr. β.

217 Ontbr. β.

218 geingur β.

219 landsudri β.

220 þar β.

221 sinni β.

222 næst β.

223 sátu toev. β.

224 huỏria brijggiu β.

225 sueina sijna B b′.

226 snijr β.

227 Ontbr. β.

228 brijggiunne b₂ b′; B.

229 þui vel β.

230 Ontbr. β.

231 skilia β.

232 Ontbr. β.

233 þa tungu sem hann mællti til þeira β.

234 þá mællti Damusti β.

235 ber β.

236 hinn seiger toev. β.

237 hann kongur β.

238 Ontbr. β.

239 mællti b; s. D. na hann b′.

240 manna β.

241 hinn suarar (mælir) β.

242 Ontbr. β, behalve G F: mans; er toev. B b′₂.

243 Ontbr. β.

244 bijd þu mijn β.

245 hann β.

246 herra toev. β.

247 sendibodi β.

248 bidst (-ur) b₃ b′₂; bijst G; F afw.

249 kongur mællti β.

250 huỏrsu fiỏlmennur (fiỏlmentur b′) er hann β.

251 hann er med c lidz β.

252 mællti β.

253 seigid honum β.

254 meige ganga β.

255 j ordlofe toev. β.

256 med (vid) β.

257 xxiiii menn β.

258 er á skip kominn β.

259 skulu þid kippa β.

260 so ei meige fleijre fara β.

261 meige (skuli b′) ganga fijrer kong med xxiiii menn β.

262 nu geingur β.

263 voru á skip komner, þá β.

264 fijrr enn epter toev. B E; fijrr enn effterlits C D; fijr epter G; fyrr enn effter þad H; ontbr. I F.

265 til þess β.

266 Ontbr. β.

267 Jón kongur var þá β.

268 j sæte B b′ F; á fætur b₃.

269 ei lit af lit β.

270 Ontbr. β.

271 Ontbr. β.

272 Ontbr. β.

273 Ontbr. β.

274 þui vel b G.

275 þesse β.

276 huort toev. β.

277 hann seiger: Damuste heite eg (D . . eg, s. h. B) β.

278 Damuste mællte (svarar) toev. b₂ b′.

279 Ontbr. b₂ b′.

280 mannual frijtt og frækelegt β.

281 slijkt b₂.

282 sem þu ert toev. β.

283 hærre β.

284 Ontbr. β.

285 so er, herra, seiger Damuste toev. β.

286 er riddare β.

287 landuarnarmadur β.

288 Ontbr. β.

289 henta β.

290 D. mællti β.

291 sendemadur B b′₂.

292 og toev. β.

293 Ontbr. β.

294 ætlid fridland ad (vilied fr. C D b′) hafa β.

295 hier toev. β.

296 Ontbr., behalve C D.

297 suarar (seger) β.

298 hann vilium vier á móti hafa β.

299 Ontbr. β.

300 heim til sijn (heim til borgar B) ad þier þiggid af honum veislu β.

301 Ontbr. β.

302 sem nu er kominn toev. β.

303 alla ijdar menn β.

304 Jon toev. β.

305 Ontbr. β.

306 af β.

307 seig þu so konge þijnum β.

308 ad deige ærnum toev. β.

309 mun β.

310 enn þad er β.

311 og lx mannz betur toev. β.

312 á skipum β.

313 j nỏtt toev. β.

314 Ontbr. β.

315 j ordlofe B; j ydar ordlofe b₂; j orlof heim apturG; til baka H; zin ontbr. I.

316 Ontbr. β.

317 ꜳ̋ allan veg β.

318 seiger kongur toev. β.

319 þá snijr Damusti á burt og fer þangad til β.

320 kiemur heim β.

321 kongur vnder drijckiu bordum β.

322 herra toev. B b′.

323 Ontbr. β.

324 eru þeir β.

325 seiger kongur toev. β.

326 mællte toev. β.

327 kongur β.

328 Ontbr. b₂; hingad b′.

329 er B E.

330 Ontbr. β.

331 seiger kongur toev. b.

332 og toev. b; og . . . blijdu ontbr. b′.

333 Ontbr. β.

334 kongur mællte β.

335 vel β.

336 manna frijdastur β.

337 ecki β.

338 annann jafn frijdan β.

339 Ontbr. β.

340 so toev. β .

341 madur toev. β .

342 vilia toev. β .

343 Ontbr. β.

344 þó toev. β .

345 fullhuge enn meste β.

346 lidi sijnu β.

347 skaut b; b′ - mss. afw.

348 husþinge b; G I afw.

349 talar β.

350 skamt β.

351 Ontbr. β.

352 skulum vaer giæta vor og drecka varlega β.

353 vera β.

354 þad sem so er talad til ijdar edur giỏrt β.

355 enn þad sem giỏrt er med ỏfund edur ofmetnadi β.

356 betur β.

357 vpgỏngu β.

358 Ontbr. β.

359 skipum β.

360 hann var toev. β .

361 Ontbr. β.

362 Ontbr. β.

363 hann var j riddara buninge β.

364 leid var stutt β.

365 hanz β.

366 gullskotid β.

367 þar matti og siá bunad godan bædi á vopnum og klædum, og var su ferd enn tijguglegasta toev. β .

368 skal vpp setia merke mitt β.

369 streingleijkar β.

370 Ontbr. β.

371 og toev. β .

372 Ontbr. β.

373 lijdurinn β.

374 kongar b; b′ afw.

375 kongur toev. β .

376 mikille virdingu β.

377 til kijrkiu og sijdann toev. β .

378 Ontbr. β.

379 settust kongar (báder C D I; kongar baader E G H; F afw. ) j hásæti β.

380 hỏllina ỏdru meiginn β.

381 Ontbr. β.

382 Ontbr. β.

383 Ontbr. β.

384 enn ágiætasta β.

385 borde (-um) konganna b₃ b′; kongz bordunum(-e) B F.

386 skamma stund β.

387 Ontbr. β.

388 spir β.

389 þesse β.

390 Ontbr. β.

391 Jon heite eg β.

392 Ontbr. β.

393 seiger hann (Catal.) toev. β .

394 Jon mællti β.

395 kong kalla mig mijner menn β.

396 huar áttu rijke s. k. β.

397 mællti β.

398 huar liggur þad, seiger kongur. Jon kongur suarar toev. β .

399 þad liggur sudur frá Fracklandi, þar er ecki haf á millum, helldur eru þar merkur og módur, og þui kallast þad Smálanda rijke, ad þjad er sundurlaust, og ganga vm kiỏler, skógar og módur, (kiỏler og merkur samt módur b₂; mikla skoga og merkur G; b'₂ afw.) β.

400 munid siá meiga b; meigi sia b'.

401 sem med oss fara β.

402 Ontbr. β.

403 kongur spir: Er lỏng sigling þangad β.

404 Jon kongur mællti: Ecki er þad miỏg lỏng sigling B; b₂ als A met toev. Jón voor kongur; Jón (kongur) seiger: Ecki miog G H; Ei er þad I.

405 kongur spir: huỏrt ætlar þu ad sigla, er þu hefur farid heiman vr rijke þijnu med so lijtid lid β.

406 Ontbr. β.

407 Gardariki β.

408 vitran kong β.

409 Ontbr. β.

410 og β.

411 hanz sidu β.

412 og stiórn rijkesins (o.s.r. ontbr. B) og kijnnast vid ijdur med godvilia, þar sem þu ert ijferkongur allra konga sudur hingad j lỏnd toev. β .

413 Ontbr. β.

414 hingad toev. β.

415 Ontbr. β.

416 vpp bera β.

417 hliỏdmæle β.

418 so frijda og fagra (og f. ontbr. b') β.

419 hennar maki (lijki b'₂, G afw.) finnist eij β.

420 sie β.

421 mennt β.

422 Ontbr. β.

423 mijkid toev. β.

424 sagt af β.

425 þessare meij β.

426 Ontbr. β.

427 þuillijkur kostur sie ecki á Sudurlỏndum (Nordurlỏndum b₂) β. sier sic in de tekst.

428 Ontbr. β.

429 þu villt β.

430 fá henne mest β.

431 kongdom minn β.

432 Ontbr. β.

433 þuiad þier leitid þessa málz β.

434 spurt β.

435 þessi vandhæfe er hier liggia á β.

436 þui komid hafa β.

437 merkeleger toev. β.

438 Ontbr. β.

439 Ontbr. β.

440 af mier vikid β.

441 skillde β.

442 Ontbr. β.

443 mier toev. β.

444 ei so miklu β.

445 huỏrsu hun hefur ỏdrum suỏr giefid β.

446 Ontbr. β.

447 hun suarar mier vel β.

448 Ontbr. β.

449 hun er hier ecki β.

450 mun β.

451 Ontbr. β.

452 þu skallt þiggia veislu j dag, enn ꜳ̋, morgun skal hun ganga siálf og veita vrskurd á β.

453 og toev. β.

454 veisla β.

455 þennan β.

456 Ontbr. β.

457 seigist J. k. vilia fara til β.

458 sinna toev. β.

459 Ontbr. β.

460 og var so giefinn vpp veislann β.

461 Ontbr. β.

462 miỏg fanst mỏnnum β.

463 Ontbr. β. keisara in de tekst is verbeterd, konge ms.

464 vt toev. β.

465 og nu lijdur af β.

466 kom b.

467 Ontbr. β.

468 á móti fỏdur sijnum og fagnar honum β.

469 hafe þier tijdindi ad seigia mier? β.

470 kongur mællti β.

471 ad toev. β.

472 ad β.

473 ágiætur hỏfdinge Jón kongur β.

474 j gær β.

475 Ontbr. β.

476 vill β.

477 vijkid til þinna andsuara, og β.

478 þui eg hefe β.

479 enn þu tekur þessari málaleitann sem þier lijst toev. β.

480 Ontbr. β.

481 Ontbr. β.

482 þier β.

483 jafningia b.

484 taladur b H; I afw.

485 allra manna best β.

486 muni vel viti borinn β.

487 Ontbr. β.

488 fader toev. β.

489 Ontbr. β.

490 till þessa mannz β.

491 er (ef b₂ b') mier þótti β.

492 þá β.

493 Ontbr. β.

494 lijkar β.

495 og þo skamma stund (og þo ecki leinge b₂), þui ei þotti tijme til toev. b.

496 sijdann for β.

497 sæti sitt β.

498 hinn β.

499 og toev. β.

500 drack β.

501 vm morguninn b.

502 Ontbr. β.

503 nu er β.

504 sie β.

505 ferd β.

506 Ontbr. β.

507 og toev. β.

508 heilsast β.

509 kunnuglega β.

510 Ontbr. β.

511 og var skipad mỏnnum β.

512 Ontbr. β.

513 ok er þui var lokid β.

514 Ontbr. β.

515 þá var settur stoll mijkill β.

516 var hásæti β.

517 þad bar β.

518 konga saetinn b; kongarnner satu b'.

519 Og sem þeirβ.

520 skamma β.

521 Ontbr. β.

522 gamni β.

523 Ontbr. β.

524 og meijar hennar β.

525 xii b.

526 fijrer β.

527 sinn β.

528 jarlar toev. β.

529 Ontbr. β.

530 Ontbr. β.

531 sem þeir komu ad stolnum β.

532 settust þær j hann enn kongs dotter j hásæti, þá var kipt blæunni sem ijfer þeim var borinn toev. β.

533 kong dotter β.

534 Jon kong β.

535 Ontbr. β.

536 þa var þad giỏrt ad nijmæle β.

537 menn (þeir b') hefdi alldrei sied β.

538 vænne menn tuo enn B, vgl. E F; v. m. enn þau tvỏ C D; vænne personur enn H; G I afw..

539 Ontbr. β.

540 Ontbr. β.

541 setid β.

542 hrijd β.

543 nu vil eg þad mal β.

544 hafdi frammi β.

545 Ontbr. β.

546 þá toev. β.

547 suỏrum β.

548 hun muni hier þui β.

549 vidurmæliz β.

550 Ontbr. β.

551 mællti β.

552 þar sem eg hefe til hennar vikid β.

553 Ontbr. b₂ b'.

554 þá skal β.

555 til mijn β.

556 hun β.

557 Ontbr. β.

558 Ontbr. β.

559 seiger hun toev. β.

560 skiott β.

561 Ontbr. β.

562 skiott B F G H; fliót b₃ I.

563 Ontbr. β.

564 og toev. β.

565 skiótt (brátt B) suara þessu máli β.

566 skal β.

567 vtan landz β.

568 Ontbr. β.

569 rosa β.

570 mijkid toev. β.

571 er þu villder mig eiga eda ỏnguann vtlendann hỏfdingia toev. β.

572 hỏfdingi toev. β.

573 þu ætlar þier β.

574 mig β.

575 til adgiỏrda toev. β.

576 seinna β.

577 þui hier vm er þad eitt talad β.

578 ganga β.

579 j nand β.

580 Ontbr. β.

581 allt er þad frá (án b₂) β.

582 nỏckud B G; b'₂ afw.

583 Ontbr. β.

584 enda b; b' - mss. afw.

585 þiỏnustu β.

586 ijdur β.

587 Ontbr. β.

588 ecki nijlunda β.

589 og er þar lỏngum sialfur toev. β.

590 enn þar er β.

591 hefe β.

592 nỏckurn β.

593 ecki sijn eg vm þad, herra β.

594 til hæfe, sem þier hafid talad (þu (þier) seiger (-d) b') β.

595 enn β.

596 vtlendan nie jnnlendann b) utannlanz nie jnnann b'.

597 hugarfare manna β.

598 hefur borid fijrer augu mier þann mann β.

599 ad β.

600 þu β.

601 hun (Ontbr. B) þá toev. β.

602 og henni toev. β.

603 kongur mællti β.

604 Ontbr. β.

605 þad skijlldi varlega vm bua β.

606 þetta so vptaka β.

607 og fiell þetta þar nidur β.

608 bỏnordi sijnu B b'.

609 og giỏrast nu marger til lỏgu menn (giỏrest margur tillỏgu madur B) ad flijtia þetta mál β.

610 og var þad auduellt, þá hun gaf leijfe til β.

611 og lijktar so β.

612 fastnar β.

613 þennan dag toev. β.

614 þar β.

615 Ontbr. β.

616 Ontbr. β.

617 lidnu toev. b₃ b'; ỏdru toev. B F.

618 veitsluna b₃ G H (brullaup B).

619 Ontbr. β.

620 þui var lokid β.

621 Ontbr. β.

622 einni skal β.

623 kongs dotter β.

624 mundi ganga β.

625 og mun hier fara sem lijklegt er, herra (h. ontbr. b') β.

626 Ontbr. β.

627 ockar stormennsku β.

628 þu hefur giỏrt mier veisluβ.

629 Ontbr. β.

630 Ontbr. β.

631 Ontbr. β.

632 ad þier þiggid af mier veislu β.

633 Ontbr. β.

634 dotter ijdar toev. β.

635 og siae toev. β.

636 Ontbr. β.

637 Ontbr. β.

638 kongur mællti β.

639 þu enz. β.

640 manna β.

641 lid toev. β.

642 hann b₂; kongur b'.

643 á burt β.

644 sem hun (hann b₂ b' kom β.

645 þá β.

646 jnnann toev. β.

647 tialldaβ.

648 med toev. β.

649 Ontbr. β.

650 þar toev. β.

651 Ontbr. β.

652 hann var allur β.

653 haþiliadur b; alþiljadur b'₂.

654 jnnann stafna β.

655 Ontbr. β.

656 sliett β.

657 ódrum ỏlgỏgnum b; ontbr. G I; H afw.

658 og skipader menn til þiónustu β.

659 Ontbr. β.

660 skijlldi fijlgia β.

661 Graciana b H; G afw.

662 sat toev. b; uar toev. G.

663 vel β.

664 hann toev. β.

665 Ontbr. β.

666 á skip β.

667 Ontbr. β.

668 Ontbr. β.

669 settist kongur á adra hỏnd Jone konge β.

670 kongz dotter β.

671 Ontbr. β.

672 adra β.

673 og var β.

674 Ontbr. β.

675 Ontbr. β, zie sub 28.

676 epter β.

677 Ontbr. β.

678 su toev. B; so toev. b₂ b'.

679 alluel b; b' - mss. afw.

680 Ontbr. β.

681 drecka β.

682 þá β.

683 upgiefinn veislan β.

684 þá toev. β.

685 Ontbr. β.

686 iiii β.

687 Ontbr. β.

688 og drucku (drack B) sinn daginn huer hia ỏdrum og skiptust (ecke skifftust b₃) kongar giỏfum vid β.

689 Ontbr. β; ad sic ms.

690 Ontbr. β.

691 Ontbr. β.

692 kongur B G.

693 sigla β.

694 ecki ad þu hrekist β.

695 á vetrartijma β.

696 þier sitied B; vera E F; þier sieud C D.

697 i vetur (ad vetri B) toev. β.

698 Ontbr. β.

699 þier (ijdur B) þiker some þinn mestur b; þ. m. ontbr. G; b'₂ afw.

700 stormannlegt bod b.

701 Ontbr. β.

702 Ontbr. β.

703 og skiliast β.

704 so b G.

705 blijdu b; vinattu b'₂; G afw.

706 sigler Jon kongur so vt af Gardinum (Gardarijke G H; Miklag. I) β.

707 enn kongur og kongzdotter fara heim til hallar toev. β.

708 spijriast β.

709 Ontbr. β.

710 rijkid B; borgena b₂; ỏllumm lỏndumm G; ontbr. H; I afw.

711 iii þætter β.

712 jafnframt B; b₃ H; G afw.

713 Ontbr. B E F b'.

714 og frietter hann β.

715 menn toev. B E.

716 Ontbr. β.

717 nỏckra fáleijka β.

718 og geijmdi þo so ad fáer fundu, enn þo vm sijder fundu β.

719 þó β.

720 til β.

721 hafdi Damusti veislu β.

722 gardi β.

723 Ontbr. β.

724 þetta β.

725 þo hann være fátaladur þar vm toev. β.

726 þá toev. β.

727 gripe β.

728 Ontbr. β.

729 og toev. β.

730 Ontbr. β.

731 hann β.

732 er b; þá b'.

733 á honum β.

734 hann var fagur B, vel fagur F; fagur á lit b₃;ontbr. b'.

735 leon β.

736 ad β.

737 Ontbr. β.

738 Ontbr. β.

739 Ontbr. β.

740 hann hiet Huijtserkur β.

741 Ontbr. β.

742 máli ad giegna β.

743 Ontbr. β.

744 hiet β.

745 Ljoone E, AlbasG; Albes H.

746 á β.

747 var hann toev. β.

748 Ontbr. β.

749 j β.

750 xii β.

751 rỏskuumtoev. β.

752 ad niỏta hennar β.

753 Ontbr. β.

754 hann toev. β.

755 órád mætti heita b; b' - mss. afw.

756 og toev. B F G.

757 Ontbr. β.

758 Ontbr. b₂ b'.

759 seiger kongur toev. β.

760 Ontbr. β.

761 Ontbr. β.

762 D. seiger b'.

763 enn toev. β.

764 Ontbr. β.

765 mier toev. β.

766 mællti β.

767 Damusti suarar toev. β.

768 Ontbr. β.

769 ecki rijd β.

770 Ontbr. β.

771 ad vetri β.

772 seiger kongur toev. β.

773 Ontbr. β.

774 seiger Damusti toev. β.

775 mijna toev. b; b' ontbr: finna... sijþann.

776 þad hefda eg ætlad b.

777 Ontbr. β.

778 hingad toev. β.

779 Ontbr. β.

780 seiger kongur toev. β.

781 annann dag toev. β.

782 med sueijna sijna toev. β.

783 vt toev. β.

784 hann β.

785 sá var nálægur β.

786 tekur honum med allre blijdu (vel b') toev. β.

787 og giỏrer honum fagra veislu β.

788 Ontbr. β.

789 sat hann þar b₂ b'; hann sat þar B.

790 einn dag mællti spekingurinn vid Damusta toev. β.

791 hann β.

792 Ontbr. β.

793 þann veg j bragdi β.

794 mikid toev. β.

795 og toev. β.

796 ef so er β.

797 sagt β.

798 nỏckud toev. β.

799 þa mællti Damusti β.

800 mỏnnum β.

801 hefur gipt β.

802 Ontbr. β.

803 Ontbr. β.

804 lidz β.

805 Ontbr. β.

806 er toev. β.

807 á β.

808 og β.

809 enn toev. β.

810 þu veist β.

811 Ontbr. β.

812 Ontbr. β.

813 vedrafỏll β.

814 menn ná ei opt β.

815 má þá ei nær leggia Gardinum β.

816 þad β.

817 til borgarinnar β.

818 skógur er β.

819 Ontbr. β.

820 Ontbr. β.

821 sitia β.

822 Ontbr. β.

823 stafne β.

824 seiger spekingurinn toev. β.

825 Ontbr. β.

826 Ontbr. β.

827 rád β.

828 Ontbr. β.

829 Ontbr. β.

830 helldr β.

831 j β.

832 seiger Damusti toev. β.

833 ỏllum spekingum j koma (þar til hallda b'₂; G afw.) β.

834 Ontbr. β.

835 vid skiliast b.

836 hætta þeir nu tale β.

837 Ontbr. β.

838 rijdur Damusti á burt og kiemur til annarz hỏfdingia (B, H; hófudspekings b₃; spekings G F; I afw.) β.

839 bar β.

840 slijkt β.

841 þessum β.

842 stadfestust j þessu órade β.

843 dró β.

844 Ontbr. β.

845 og sem allur herinn (b; þeir G I; . . aller þesser H) kom saman, var þad ei minna β.

846 ferdinni, fijrr β.

847 Ontbr. β.

848 j landid β.

849 þessu næst toev. b.

850 huad vid bar þessu jafnframm β.

851 á burtu toev. β .

852 vr rijkinu toev. β .

853 Ontbr. β.

854 ad sækia allskijnz giæsku j allar átter (B afw. volgorde) β.

855 þeir feingu β.

856 vtanlandz og jnnan β.

857 Ontbr. β.

858 baud til sijn muga mannz β.

859 lage β.

860 af β.

861 Ontbr. b; b' afw.

862 og sagde slijkt sem til tijdinda hafdi borid toev. β.

863 safnar β.

864 fær toev. β.

865 Ontbr. β.

866 allz konar giæsku b; b' - mss afw.

867 þau voru β.

868 og alltdrekar β.

869 sijnum dreka β.

870 Ontbr. β.

871 valdi þá β.

872 sem β.

873 fallner β.

874 Ontbr. β.

875 iii þusunder lidz β.

876 fiui aptur skijlldi fara sumt lidid β.

877 þá vte være veislann β.

878 hann sialfur ætladi epter ad vera β.

879 til Gardarijkiz β.

880 og gaf vel bir β.

881 bægia þeim vindar β.

882 verda þá ad leggia ad þar B; verda ad vijkia þar ad b₃; leggia (verda ad koma) þar ad landi F G; verda þá ad leggia ad þui H; lỏgdu þar I.

883 næst var borgenne b₃ G H; næst þeir mattu (gátu I) borginni B I; F afw.

884 þá nott á skipum enn hafa vỏrd á landi vppe β.

885 lid sitt β.

886 fætur β.

887 þui β.

888 skipum β.

889 rijdur Jón kongur heste sijnum, hann var einn á skipe toev. β .

890 Ontbr. β.

891 eru β.

892 liettustu vopn sijn β.

893 hiá (á b₂ H) skipu(nu)m β.

894 Ontbr. β.

895 Nu toev. β .

896 þennan β.

897 Ontbr. β.

898 Jon toev. β .

899 sagan β.

900 þar sem frá var horfid fijrre, þuiad β.

901 hier toev. β.

902 Ontbr. β.

903 Ontbr. β.

904 ii β.

905 Ontbr. β.

906 jafnframt β.

907 nu b₂ b'; ontbr. B.

908 mỏnnum sijnum β.

909 Ontbr. β.

910 mijkinn haska β.

911 er β.

912 einmællt β.

913 má deijia og fied (fridurinn b') burt huerfa, enn ordstijrenn (ordrómur B) deijr alldrei β.

914 ijdur toev. β.

915 ef mig hefdi so dreijmt β.

916 ei β.

917 Ontbr. β.

918 vr þessu ad rada β.

919 má. einginn vid forlỏgunum sporna β.

920 enn eitt sinn skal β.

921 hann β.

922 Ontbr. β.

923 og þa drijfa þegar vopn ꜳ̋ þá β.

924 hinn hardaste β.

925 Ontbr. β.

926 j skógienn, enn stundum aptur β.

927 menn toev. β.

928 Ontbr. β.

929 enda β.

930 so alla vega sockti ad þeim B G; b'₂ afw.; og alla vega sỏkt ad þeim b₂.

931 og hitt ed þridia B C D.

932 gỏngu móder β.

933 stadder toev. β.

934 þá fellur þar β.

935 hann sier falla alla sijna menn, þá β.

936 drap b.

937 marga menn b.

938 ei vard talid β.

939 Ontbr. β.

940 þar til stód þessi bardage ad ecki stód epter nema Jon kongur β.

941 soktu þá aller spekingar β.

942 ecki af hesti B; ecki af baki b₂ G; ecki af hestenum b'₂.

943 sier þetta og toev. β.

944 brást β.

945 hesturinn β.

946 datt β.

947 huór dugandis (dugandi B) madur vilia hialpa honum β.

948 bardist B I; verst E F b'₂.

949 solltinn vargur j sauda dijngiu β.

950 hleipa b₂ b'.

951 Ontbr. β.

952 ad hesti Dámusta B; á móte heste Damusta b₂; á moti hestinumm b'.

953 stỏck β.

954 verda borinn ad honum vopn β.

955 Ontbr. β.

956 og vard β.

957 bardaginn β.

958 ordid β.

959 Ontbr. β.

960 þar matti ecki β.

961 Ontbr. β.

962 til Damusta toev. β.

963 nu fijrer β.

964 á fund b; til b'.

965 sætt β.

966 þeir suỏrudu β.

967 ỏngua sætt vid þig giora β.

968 vopn β.

969 þá B b'; C D F afw.

970 hellst toev. β.

971 þott β.

972 þui kongur mun sætt þiggia toev. β.

973 Ontbr. β.

974 leinge β.

975 hann raknar þá vid vmm sijder β.

976 þetta β.

977 kallar komna ad sier sótt β.

978 færid (seigid B) erindi mitt kongi β.

979 Ontbr. β.

980 þar fijrst β.

981 til β.

982 tok þeim B C D I; F G afw.

983 þui þetta hafdi b; passage ontbr. b'.

984 med leind b; pass. ontbr. b'.

985 vid tijdindinn b; ontbr. b'.

986 til huỏrrar sỏgu dregur nỏckud, enn β.

987 og sætter toev. β.

988 Ontbr. β.

989 og β.

990 Ontbr. β.

991 nu toev. β.

992 sialfur ꜳ̋ minn fund β.

993 mun eg giefa hier vid mijkid rijke og giỏra ofrid af þessu β.

994 og sættust sijdann β.

995 þa β.

996 Ontbr. β.

997 allur herinn β.

998 kongz dotter toev. β.

999 j reckiu β.

1000 Ontbr. β.

1001 finna β.

1002 og β.

1003 fært (haft G; b'₂ afw.) til kijrkiu og β.

1004 Ontbr. β.

1005 og so aller adrer β.

1006 Ontbr. β.

1007 liet kongur vardueita allan fiar hlut Jonz kongz β.

1008 Nu er þad þessu næst ad seigia β.

1009 þegar Damusta batnar β.

1010 Ontbr. β.

1011 og tekur kongur hann aptur j sætt β.

1012 epter þetta β.

1013 kongz dótter β.

1014 strijda β.

1015 Ontbr. β.

1016 er kominn β.

1017 j gardinn B G; i stadinn H; I afw.; ad hỏndum b₂.

1018 Ontbr. β.

1019 komid β.

1020 sem toev. β.

1021 þuilijka menn β.

1022 Ontbr. β.

1023 honum toev. β.

1024 vr hanz vernd (B G; ur hanz vernd og hanz ætmanna C D; ur hans ætt og ætmanna E; af honum H) munde ganga kongdomurinn (pass. ontbr. F I) β.

1025 ei so til graptrar buinn sem adrer menn β.

1026 skrijdd β.

1027 Ontbr. β.

1028 grafinn β.

1029 af þeim β.

1030 sætastannb; b' afw.

1031 Ontbr. β.

1032 luktu (B E; lucktud C D) so ad b; ontbr. F b'.

1033 Ontbr. β.

1034 falla β.

1035 mikelle ógledi β.

1036 grafinn β.

1037 fijrer austan kijrkiu nær brióstum (n. b. ontbr. b') β.

1038 á burt β.

1039 heim toev. β.

1040 ecki drecka og ỏnguom mat bergia β.

1041 Ontbr. β.

1042 og gieck β.

1043 huijlu β.

1044 og mátti ecki sofa toev. β, zie sub 32.

1045 sem hann huijldi toev. b.

1046 nema skosueinn β.

1047 þad yduglegast β.

1048 huỏrsu β.

1049 á f. h. β.

1050 jllgiỏrda og glæpa B G H; jllgiỏrda b₂ I.

1051 enn ætladi sier konuna, enn nu hafdi hann mist hennar β.

1052 Ontbr. β.

1053 Ontbr. β.

1054 honum hefur β.

1055 honum toev. β.

1056 Ontbr. β.

1057 ad hann liedi (leingde H; unti G F; I afw.) honum lijfzstunder til toev. β.

1058 leitar β.

1059 giỏrt, sem hann veitti β.

1060 Ontbr. β.

1061 þa hann neijtadi Christo þrijsuar med suỏrnum eidi β.

1062 Ontbr. β.

1063 eda β.

1064 Ontbr. β.

1065 suefnhỏ[fge] β.

1066 bar fijrer hann ad hann sá lios koma B; bar fijrer hann ad hann sá liós b₂; bar fyrir hann lioz b'.

1067 þottist valla meiga β.

1068 og β.

1069 liosinu β.

1070 biỏrt toev. β.

1071 henni á alla vega β.

1072 Ontbr. β.

1073 Ontbr. β.

1074 þu toev. β.

1075 allar toev. β.

1076 nu toev. β.

1077 vitia þijn β.

1078 þad toev. β.

1079 finna þig og β.

1080 má enn vel verda β.

1081 Ontbr. β.

1082 skalltu niota þess β.

1083 jafnan toev. β.

1084 med toev. β.

1085 minna β.

1086 aller þeir β.

1087 Ontbr. β.

1088 Ontbr. C D F b'; þvi E.

1089 og klæda þig toev. β.

1090 þijn vid β.

1091 Ontbr. β.

1092 med þier toev. β.

1093 Ontbr. β.

1094 þu mátt B; þad má b'.

1095 Ontbr. (b' bij afw. lezing) β.

1096 þuiad alldrei muntu koma j þuilijka mannraun sijdanβ.

1097 nær β.

1098 liosid β.

1099 Ontbr. β.

1100 Ontbr. β.

1101 huxar vm þetta sem β.

1102 bar β.

1103 huỏrninn þessu vijkur vid β.

1104 Ontbr. β.

1105 ỏngua elsku á nỏckri konu hafa vtan (nema G H) kongz dottur β.

1106 þo villdi hann ei β.

1107 bar β.

1108 klædist β.

1109 og klædist riddara buningi so sem til bardaga, kallar á hauk sinn og hund, stijgur á bak, enn hundurinn rennur med honum, enn haukur situr á lendinni fijrer aptan sỏdulinn β.

1110 skaut b; b' - mss. afw.

1111 þá eru dir allar bijrgdar β.

1112 nott var dimm og var mijrkt vte β.

1113 þuiad sa tijme var β.

1114 nordur toev. β.

1115 kijrkiuna b.

1116 og kiemur toev. b I; og kiemur nordr toev. G H.

1117 sijnum toev. β.

1118 Ontbr. β.

1119 honum þá toev. β.

1120 nátttijdum β.

1121 vm kuỏlldid toev. β.

1122 þui var lokid, þa B b'₂ b₂ G afw.

1123 Ontbr. b₃ b'₂; (so) mijkill B F G.

1124 þuilijkt β.

1125 þá fuglar fliuga marger saman, eda elldingar af mannfiỏlda β.

1126 þetta muni af mannfiỏlda, bar þá so nær ad þessi nidur var allt komid β.

1127 og tekid so til orda toev. β.

1128 Ontbr. β.

1129 og nu toev. β.

1130 eitt kuikindi β.

1131 j kijrkiu gardz hlidid β.

1132 Ontbr. β.

1133 hia kijrkiunne eda gardinum b; kirkiunne b'.

1134 nidri toev. β.

1135 mundi B b'₂; være b₂ G.

1136 hanz toev. B b'; þess toev. b₂.

1137 vita β.

1138 Ontbr. β.

1139 hann var B G H; ontbr. b₂ I.

1140 furdannlega β.

1141 Ontbr. β.

1142 vm kijrkiuna b; umm kirkiugardinn b'.

1143 epter sier hest sinn β.

1144 fijrer β.

1145 (nu B) þennann mann, og so toev. β.

1146 hann β.

1147 hann var ódur ad au. m. vr β.

1148 hann var ad þessu mijkilvirkur β.

1149 ecki þottist Damusti þad siá, ad hann hefdi annad til þess enn tómar hendurnar, og voru þær hellst stórar β.

1150 Ontbr. β.

1151 allt þetta β.

1152 allt vpp toev. B C D; upp G; alt E H; F afw.

1153 madur β.

1154 hier β.

1155 sem þier er vitrari β.

1156 huỏr β.

1157 huar eg á heima β.

1158 G heeft een paar maal, pag. 95 reg. 16, pag. 97 reg. 8: Alhugi.

1159 nu máttu β.

1160 vil β.

1161 ætla ad β.

1162 og toev. β.

1163 nu toev. β.

1164 lijfs b₂ G H.

1165 Ontbr. β.

1166 hijgst þu ad β.

1167 Ontbr. β.

1168 já, med ỏllu β.

1169 Ontbr. β.

1170 ofrád og órád b; órád b'.

1171 seiger Alheimur toev. β.

1172 Ontbr. β.

1173 fijrer toev. β.

1174 bana β.

1175 þo toev. β.

1176 vopna vid þurfa β.

1177 veistu þad er þu reijner β.

1178 bustu nu β.

1179 þarf lijtinn bunad j moti þier β.

1180 þui mier þikir þad til einkiz koma β.

1181 og mun ek β.

1182 hnefahỏgg β.

1183 þad (ontbr. B) ad f. rijda β.

1184 Ontbr. β.

1185 Ontbr. β.

1186 Damusti hleipur nu β.

1187 sa var munur vaxtar (vaxtarmunur b₂); þeirra b; var . . . med ontbr. b'.

1188 þo toev. β.

1189 Ontbr. β.

1190 mestur b.

1191 hann b.

1192 ad honum b.

1193 med þui mátti bædi hỏggua og leggia β.

1194 þann leik framid β.

1195 vid minna vaxtar mun b₂ G; . . . enn Damusti toev. B H, vgl. F; I afw.

1196 sæker Damusti β.

1197 hann giỏrer auallt (imist b₂) β.

1198 hann kiemur alltjafnt skilldi fijrer sig, hann var so hardur ad ecki beit á, gieck so leingi β.

1199 mædist eg vijst toev. β.

1200 ecki vid skilium, og gieter þu vpp (gief(a) mier b') β.

1201 alldrei skal þad (þad ad B) β.

1202 má vpp standa β.

1203 þo toev. β.

1204 þu hefur ecki matt β.

1205 fijrerkoma b₂ b'; ijferkoma B.

1206 ef β.

1207 annar madur β.

1208 A. mællti β.

1209 sem þu (þier) toev. b I.

1210 enn B D E G; þui C F H; I afw.

1211 allt toev. β.

1212 so toev. β.

1213 er eg toev. β.

1214 Ontbr. β.

1215 manninn hefur skapad, s. D. β.

1216 vijst β.

1217 manninn og allt annad þad sem j heiminum er β.

1218 Ontbr. β.

1219 stendur β.

1220 adra β.

1221 allt á sỏmu leid, ad Damusti berst þangad til ad β.

1222 huijlaz vil eg, seiger hann, enn giefa alldrei vpp kongz dottur toev. β.

1223 setiast þeir nidur β.

1224 lijtur β.

1225 bidur Gud sier b; bidur sier Guds b'.

1226 og toev. β.

1227 j fỏr og filge med honum β.

1228 og nu β.

1229 stattu β.

1230 og skal eg epter liggia eda hafa mitt mál toev. β.

1231 hann suarar β.

1232 nema β.

1233 Ontbr. β.

1234 enn mátt (máttu b); þier ei β.

1235 eg ecki hafa ad veriaz (b' afw.) med nema hendur mijnar β.

1236 honum toev. β.

1237 Ontbr. β.

1238 hann toev. β.

1239 til hanz toev. β.

1240 vppe og nidri β.

1241 enn þá h. h. vppe (vpp B) til hanz, þa β.

1242 vid suerdinu, og bar so af sier toev. β.

1243 nidri til hanz (t. h.ontbr. b') β.

1244 hlijfdi sier med þeim β.

1245 honum toev. β.

1246 af mædi toev. β.

1247 giefast β.

1248 med einhuỏrium lycktum B; med einhverium lijktum at endast E; med einhvỏriu móte ad endast C D; F afw.; enndast med einhuỏriumm tilburdi G; med einhvỏrium tilgange ad skie H; ontbr. I.

1249 og β.

1250 Ontbr. β.

1251 med β.

1252 og hỏggur Damusti β.

1253 og þreitist hann nu β.

1254 veniu B C D F; vanda E; vana b'.

1255 ætladi ad liosta β.

1256 þann veg β.

1257 laust j β.

1258 hỏndinn snarast vpp j loptid β.

1259 og er hun kom ofan aptur β.

1260 handar toev. β.

1261 hun toev. β.

1262 Ontbr. β.

1263 leijk b₂ H, I afw.

1264 Ontbr. β.

1265 Ontbr. β mundhentr sic A.

1266 mist hennar og toev. β.

1267 verid alla æfe einhendtur β.

1268 ad þad vard ei toev. β.

1269 Alheimur mællti: þad máttu siá, ad mier er fátt (ecki margt G; ei slijkt b'₂) omáttugt (ómogulegt b'₂) β.

1270 nu toev. β.

1271 hinn fijrsti sáramadur minn B E F H.

1272 er β.

1273 beriast vid β.

1274 þessu verdur β.

1275 Ontbr. β.

1276 mun fara β.

1277 eg ætladi ei β.

1278 þitt mál hafa β.

1279 mier toev. β.

1280 kaupa kongz dottur vid β.

1281 slær β.

1282 bij β.

1283 fijrst toev. β.

1284 þad β.

1285 Ontbr. β.

1286 velld eg, þeim sem (hier hafa ordid og toev. B) ad þier hafa komid sijdan kongz dotter var fỏstnud β.

1287 þeim girndar (grimdar b' F) hug j hiarta þier β.

1288 fijsast b G.

1289 þordi annar β.

1290 Ontbr. b; enn þu β.

1291 Ontbr. β.

1292 ef eg hef[d]a B C D I.

1293 þad jllt sem eg máttaβ.

1294 hann β.

1295 Ontbr. β.

1296 so ad fijrerkoma þier j henni β.

1297 eg gat þad ei giỏrt β.

1298 æ hid sama β.

1299 Ontbr. β.

1300 Ontbr. β.

1301 eru betur komner, og kiemur þad framm sem þier vilied B; erud betre og komed þui mỏrgu framm er þier vilied b₂; eru betur komnner þar framm semm þ. u. G; erud betre og komid þai framm er þ. v. b'₂.

1302 Ontbr. β.

1303 þui hann snere β.

1304 og hendi vnder huassa (hu. ontbr. b') suerdz egg þijna, og snere so hrædslu og ỏruilnan ꜳ̋ mig ad eiga neitt vid þig β.

1305 þess var von, seiger Damusti β.

1306 diỏflum β.

1307 eda huar áttu heimile β.

1308 Ontbr. β (behalve E, I, afw.)

1309 eg vil ei seigia þier β.

1310 ecki ad vita, enn mier þiker fijrer ad seigia þier (s. A. toev. b₃) β.

1311 spijr ei ontbr. E b'; helldur ontbr. B G ad þui er þig rekur nỏckud til ad vita. Huad er þad, seiger Damusti. Ad forlỏgum þijnum (siálfs þijns b₂ b') og æfelokum β.

1312 Damusti seiger toev. β.

1313 þui β.

1314 Ontbr. β.

1315 ꜳ̋ hærre pỏllum β.

1316 og þeim rædur toev. β.

1317 þau koma framm β.

1318 ein toev. β.

1319 verid hier til β.

1320 1320 komt voor 1319, na hefr in 1319: epter toev. β.

1321 1320 komt voor 1319, na hefr in 1319: epter toev. β.

1322 þegar β.

1323 Ontbr. β.

1324 og fædslu toev. β.

1325 Ontbr. β.

1326 lijfzmark ꜳ̋ β.

1327 Ontbr. β.

1328 munntu þar vardueita hana β.

1329 og mun hun þa hafa tekid aptur vit sitt og natturu β.

1330 Ontbr. β.

1331 hvỏrsu β.

1332 hann ad kuedia þingz β.

1333 allt huỏrninn farid hefur sijdann Jon kongur for af Gardinum, og ỏll ockar (ijckar B) vidskipti, bædi ord og verk β.

1334 vitnizburder (-ur, -e, -ar) β.

1335 epter liggia β.

1336 haukur og hundur β.

1337 Ontbr. β.

1338 kongz nafn fá β.

1339 hier toev. b.

1340 Garda β.

1341 valldi β.

1342 og þier þikir (þ. þ.ontbr. b'₂; G afw.) sem best ad lifa toev. b.

1343 þá være þier vel fallid β.

1344 mijkid β.

1345 enn toev. β.

1346 mier toev. β.

1347 glỏggsied β.

1348 ádur β.

1349 næst eg kom hier, reid eg, enn nu verd eg ad ganga β.

1350 Ontbr. β.

1351 Ontbr. β.

1352 þig hafa β.

1353 sagdi Damusti toev. β.

1354 for þangad b; b' – mss. afw.

1355 situr b; b' afw.

1356 enn er stund leid toev. b.

1357 same toev. B b'; samt C; D E F afw.

1358 Sic, C H dito; huinur andere.

1359 gieck af b₂ G H.

1360 þá gieck β.

1361 ad steinjaronni β.

1362 og lauk β.

1363 og lijstur þar vpp mijklum jlm β.

1364 sijnum toev. B b'; hennar toev. b₂.

1365 þar nidur β.

1366 var β.

1367 vellti β.

1368 skilldi sijnum β.

1369 suo vm β.

1370 mátti nijvirki á siá β.

1371 hann tekur β.

1372 Ontbr. β.

1373 og leitar burt toev. b.

1374 Ontbr. β.

1375 og leggur á sỏdul; hann var vijda bitinn og allur blodugur, og so hundur hanz og haukur toev. β .

1376 Damusti hefur kongz dottur j sỏdul med (á B) skilldinum β.

1377 nu toev. β.

1378 sỏdulinn toev. β.

1379 og rijdur β.

1380 heim toev. β.

1381 og ber hana j herberge β.

1382 og var þá aflidinnβ.

1383 Ontbr. β.

1384 nu toev. β.

1385 ad kongz dottur godan drijck β.

1386 kinnar β .

1387 j sundur augum β.

1388 hun mællti toev. β.

1389 kominn toev. β.

1390 Ontbr. β.

1391 ecki eru þær hier, seiger Damusti β.

1392 hraut so (ontbr. b') β.

1393 vissi β.

1394 huad af honum vard β.

1395 nu hier huijlast fijrst b; ontbr. b'.

1396 þennan morgun B b'; þennann tijma umm morgunenn b₃.

1397 borgarmenn β.

1398 Ontbr. β.

1399 Ontbr. β.

1400 ad þar er mỏrgu vm snuid j gardinum β .

1401 griper β.

1402 ókuikinde β.

1403 sied þuilijk β.

1404 Ontbr. β.

1405 og geingur hann toev. β.

1406 og toev. β.

1407 sier β.

1408 mennsker menn þessa gripe átt β.

1409 þetta toev. β.

1410 kongur lætur β.

1411 kirkiu toev. β.

1412 þeim odijrum b; b' afw .

1413 einginn β.

1414 Ontbr. β.

1415 þetta var β.

1416 Ontbr. β.

1417 kongz dotter B C D b'; k. d. toev. E F.

1418 sem þad var lidid β.

1419 þá var hun so heil β.

1420 Dámusti mællti β.

1421 ber β.

1422 kongz hallar β.

1423 og geingur jnn, (hann geingur toev. B H) fijrer kong toev. β.

1424 Ontbr. β.

1425 og kuaddi β.

1426 kongur, og tak vid henni nu β .

1427 honum b₂ G; b'₂ afw .

1428 vera β.

1429 Damusti mællti: þui er so, herra, ad so mátte verda β.

1430 ecki er nu tóm til β.

1431 þad toev. β.

1432 lattu β.

1433 og þá mun eg kunnugt giỏra vm fund ockarn toev. β.

1434 kong β.

1435 og geingur ꜳ̋ burt sijdann toev. β.

1436 kongur lætur β.

1437 hana toev. β.

1438 hun vite til b₂ b'; hun veit hier til B.

1439 Ontbr. β.

1440 annad muna β.

1441 sofnad β.

1442 hefdi hugad β.

1443 geingur β.

1444 hun β.

1445 skemmu b₂ b'.

1446 Ontbr. β.

1447 Verb., iiii ms. Vgl. β, en boven reg. 5.

1448 voru β.

1449 kom β.

1450 tỏk β.

1451 sinnar toev. β.

1452 so (allt C D; allt so E) sem til hafdi geingid (borid B) β.

1453 meigid siá β.

1454 þessi saga β.

1455 Ontbr. β.

1456 þó β.

1457 vndarleg β.

1458 kongur mællti β.

1459 huada (huỏr b'₂) madur (manni B) β.

1460 Ontbr. β.

1461 var β.

1462 rise β.

1463 mællti β.

1464 fullkomlega B; fullkomlegt E G.

1465 mier toev. β.

1466 hanz afl var ognarlegt β.

1467 hann β.

1468 á (af) hvorutveggia C D b'; á hveriu E; ontbr. B; F afw.

1469 bædi á toev. β.

1470 vidskipte β.

1471 sijdan bidur Dámusti β.

1472 sier til handa β.

1473 annann veg β.

1474 varer β.

1475 Ontbr. β.

1476 Ontbr. β.

1477 enn toev. β.

1478 hefdi β.

1479 þann mann eiga sem drepid hefur β.

1480 þad toev. β.

1481 maklegt B G.

1482 Damusti nioti β.

1483 Ontbr. β.

1484 være B; være (eru C) j b₂; er j G; væri i mier H; I afw.

1485 hann hefur komid mier β.

1486 med Gudz mijskun β.

1487 sitt lijf β.

1488 j ved β.

1489 Ontbr. β.

1490 flutningzmenn b; til ad stirkia G; fulltingismenn H; I afw.

1491 Dámusta β.

1492 sa vard ender þess málz B; þad vard máls ender b₂; þad uard ennder b'.

1493 fastnar b.

1494 var β.

1495 Jone konge var ætlud β.

1496 var þar β.

1497 voru þau saman pussud ad Gudz lỏgum og manna β.

1498 og sátu so bædi j rijkinu hiá Katalaus (K ontbr. b') konge β.

1499 Ontbr. β.

1500 enn allan fiárhlut og skip Jonz kongz sende kongur (liet k. senda b') heim aptur j Smálỏnd med gódum skilumβ.

1501 Ontbr. β.

1502 Ontbr. β, zie sub 1503.

1503 takast nu gódar aster β.

1504 Gracianu β; 1501 komt na 1503, met honum i. þ. v. Dám β.

1505 epter þetta tok Katalaus kongur β.

1506 þá er hann leiddi til bana, og ꜳ̋ sinni sóttar sæng β.

1507 Ontbr. β.

1508 lagdi fijrer hann mỏrg heilrædi β.

1509 bad hann ad vera hægan og stiórnsaman β.

1510 Ontbr. β.

1511 og láta spekinga ráda mestu β.

1512 Ontbr. β, zie sub 1507.

1513 epter þad andadest (andast B) kongur β.

1514 Ontbr. β.

1515 enn Dámusti tók kongdóm epter hann toev. β.

1516 og (B; enn C G; sijdann b'₂; andere afw.) var hann (kongur b₂ b') virduglega til graptrar (greptrunar b') buinn og j steinþró lagdur β.

1517 hann var grafinn β.

1518 stuku β.

1519 Ontbr. β.

1520 enn Damusti stiỏrnade sijnu rijke vel og virduliga β.

1521 Ontbr. β.

1522 son gátu þau sijn á mijlle β.

1523 er Katalaus hiet β.

1524 mikill og bradgiỏr β.

1525 Ontbr. β.

1526 kongur og drottning vnnu honum mijkid (B; unne k. og dr. honum miked b₂; k. unni honum mikillega (miked H) og dr. (lijka toev. G) b'), og nam hann allskijnz fraedi og (fr. og ontbr. b') menter β.

1527 epter þetta stefner Damusti (kongur toev. B) fiỏlmennt þing, og kalladi til sijn alla spekinga sijna β.

1528 og sagdi þeim og ỏllum odrum (þeim og ỏllum mónnum b₃, öllumm F; þeim ỏllum G, þeim b'₂) sijna fyrerỏtlun, og seiger ad hann mune forlata (fyrerlijta b₃, fyrerláta F) þessa verỏlld, og Graciana drottning, og vilie þau bæta þad vid Gud sem þau hỏfdu brotid, og bidur hann spekinga sijna ad rada rijkiz stiorn (iiii ár toev. B) medan (á medan b₂ b') sonur hanz væri ecki til faer β.

1529 ỏllum þotti þetta mijkid vid þau ad skilia β.

1530 settist nu j sinn stein huort þeira, og skildu so sijna hiervist (samvist B) j þessum heime, þa þeim liet blijdast β.

1531 Ontbr. β.

1532 og lifde Dámusti þar leingi vid mỏrg meijnlæti β.

1533 Ontbr. β.

1534 skamma stund á lijfe β.

1535 vr β.

1536 steininn β.

1537 pijna hana leinge β.

1538 Ontbr. β.

1539 til b.

1540 sett (ontbr. b') j steinþró, nærre (b₂ G; næst B; b'₂ afw) β.

1541 Ontbr. β.

1542 Jone konge β.

1543 og toev. β.

1544 og mun hun β.

1545 eptir hafa tekid β.

1546 Ontbr. β.

1547 med langri pijnu β.

1548 haft B b₃; feinged F b'.

1549 sijnz meijnlætiz B F; s. motlætis C D; s. einlætes E; s. meinleisis b'.

1550 lijkast b (in b' ontbr. enn . . . tekid).

1551 Ontbr. b.

1552 haft b.

1553 fijrer truna á Gudz og Mariu son Jesum Christum, hvorn hann medkiende allt j daudann toev. b₃, F afw.

1554 steinþro lagdurβ.

1555 Verb., drottingu ms.

1556 enn þad er sỏgn manna, ad steinhus sem þaug satu j, voru so nærre kijrkiu, ad giỏrla mæte heijra kluckna hliódtoev. β.

1557 B ongev. als A (aller ontbr.; sælu i.p.v. farsælldar). Nu fellur á þessa sỏgu ende(r), enn vier sieum aller i Christz hende b₃; Og endar so hier med sỏguna af Jóne kónge og Dámusta, Finis F; og tekur þesse saga hier enda G; og endest so þesse saga H; og likvm þar sỏgunne af DamustaI.

1558 Ontbr. β; B voegt toe: Hafe þeir þỏck af Gudi og mỏnnum er sỏgdu, og hiner er hlijddu; lof og dijrd sie Gude, Amen.

1559 Verb., saiū ms., klaarblijkelijk een verschrijving, (hans ?).

1560 Verb., haflatms. (waarschijnlijk dittografie door: haldi).

1561 Sic. Waarschijnlijk — zie heilaug fraedi beneden pag. 50, M reg. 13-14 — is er na heilaug niets uitgevallen, en het toevoegen van ok een vergissing.

1562 Verb., af af ms.

1563 Sic.

1564 Sic: m̄t

, mogelijk niets dan een verschrijving voor: ml̄t. Daar fiolmennt echter zin kan hebben, is de lezing van het ms. behouden

1565 Veranderd in Hinn ?.

1566 Verb., huatan (wel een mechanische oplossing van hutn). ms.

1567 Verb., minui (d.w.z. een verticale streep te veel) ms.

1568 Verb., uita hann ms.

1569 Verb., gledi ok [g]ledi ms.

1570 y eigenaardige vorm.

1571 Verb., at at ms.

1572 Op het einde van een regel, en waarschijnlijk daardoor op ongewone wijze afgekort:iaf̄ā.

1573 Sic.

1574 Verb., elku ms.

1575 Verb., iaur ms.

1576 Verb., suot at ms (Aldus verbeterd, omdat suot in het ms. anders niet voorkomt, en suo at wel).

1577 Verb., maurga ms.

1578 Verb., at bidia mer ok rida (dittografisch) ms.

1579 Verb., er er ms.

1580 Verb., segig ms.

1581 Sic.

1582 Sic.

1583 Sic.

1584 Sic.

1585 ?, onduidelijk.

1586 Verb., gadzinns ms.

Вариант A: AM 557 4to

Вариант B: JS 27 fol.

Источник: L.F. Tan-Haverhorst. Þjalar Jóns Saga. Dámusta Saga. — Harlem: H.D. Tjeenk Willink & Zoon N.V., 1939.

Текст подготовил к публикации на сайте Hrafn Hvíti

© Tim Stridmann