1Olafs rima Haralldzsonar,

1. Olafr kongr auʀr ok fridr
ꜳtti Noregí at rꜳda;
gramr var æ vid bragna blidr,
borínn til sígrs ok nꜳda.

2. Dauglíng hellt sua dyrann heidr
drottní himna hallar;
eíngi skyrir1 aurfa meidr
audlings frægdir allar.

3. Milldíng hafdí mentir þær,
er mestar voru i heime;
huergi frægra hilmi fær
huorki af gledi ne seíme.

4. Fímm hefir kongr cristnat laund,
kann ek oll at nefna;
gramr vill iafnan rioda raund
ok rangan vsíd hefna.

5. Rꜳn ok stuldi refsti hann
ok ræktar stíorn i landí;
hilmir lagdi a heidni bann
ok hefndi stort med brandí.

6. Gramr nam laugmꜳl setia sua
at seɢir þolldu2 valla;
daligan let hann dauda fꜳ
drottins suikara alla.

27. Reckar yfduz ræsi ꜳ mot
ok retti hardla saunnum;
voru kongi heimsklig hot
hafuín af sialfs síns monnum.

8. Hꜳrekr var fyrir brognum bystr,
buínn at strida stillí;
Þorir hundr er þann veg lystr,
þridi var Kꜳlfr enn illí.

9. Kalfr var fyʀr med kongi sꜳ,
kæʀr i ollum rꜳdum;
nu er hann horfinn hilmí fra,
heidri suípptr ok dꜳdum.

10. Þrændir gengu Þorí ꜳ haund,
þeim var liuft at heria;
hꜳleysk þiod vill ríoda raund
ok rikit kongi vería.

11. Fylkir rikr frægr ok milldr
frettir safnat þenna;
þa vill hilmir hraustr ok gilldr
huergi vndan renna.

12. Bragníng lætr byria ferd
bonda múg i motí;
hann vill iafnan hræra suerd
ok herda skot med spíotí.

13. Siklíng hafdi safnat þa
sínum gaurpum sníollum;
lofdungs kann ek lydi at tía,
langt bar gramr af aullum.

14. Hlyri kongs var hardla íungr,
hann vil ek fystann nefna,
vist nam Haralldr þyckiu þungr
Þrændum strid at hefna.

15. „Get ek ei hrotta hauɢgit raund“,
Haralldr talar vid garpa,
„bíndi menn vid mína haund
mæki þann enn snarpa.“

316. Raugnualldr var milldr ok merkr
med þeim kongi goda;
Brusa sun nam brígda sterkr
brand i dreyra at ríoda.

17. Finnr Aarna sun frækn ok hraustr
fylgir iofri sterkum;
Biorn stallari tryɢr ok traustr
trur vel ræsi merkum.

18. Sa var annar Aarna maugr,
ytar Þorberg kalla,
hann leet stꜳlín stinn ok faugr
i sterkum hlifum gíalla.

19. Þormodr var vid Kolbrun kendr,
kongsíns skꜳldit frida3,
sa berr4 huassar hyggiu strendr
huar sem garpar strida.

20. Nꜳduz menn i níflungs flock
nær sem risar at líta;
þeir hafa bragnar bryníu rock
brandi skorit enn huita.

21. Gengu fram fyr kongsins kne
ok kuoddu stilli enn teíta;
budu þeir bædi fylgd ok fee
frægum siola at veíta.

22. Gramr5 reed spyria garpa þa:
„gerit mer heití at ínna
tru skulu greína seɢir sua
at satt megi til þess finna.“

23. „Opt hafa þegnar þriozsku hefnt,
þat mun eíngí lasta;
Gaukaþori hafa gumnar nefnt
gladann ok Hafrafasta.

424. Treystum ver ꜳ mꜳtt ok megn,
er margann ʀiddara prydír;
aungua hafa af ꜳsum fregn
ockrir sterkír lydír.“

25. „Taki þer helldr helga tru
hímna kongs med bloma,
vírdar kastíd villu nu
ok verit med oss i soma.“

26. Lydir gerdu lykt ꜳ þíȷ́
at leysa þenna vanda;
skírnar brunn fara skatnar í
ok skynda gudí til handa.

27. Þrek storr kom til þeíngils madr,
þann fra ek Arnlíot heita,
tok hann skírn ok geck þo gladr
grams i flockínn teíta.

28. Garpar fleíri at fylki renn
enn fyrdar mega þat telia;
siklingr nam sæmdar menn
ser til lids at velia.

29. Kꜳlfr hafdi muga mannz
merkta vaullu vida;
nídíngligt var nærsta hans
niflung þeim at strída.

30. Biꜳlfua klæddíz haurdum Hundr
ok hans sueitungar margír;
þat hafua geysi grimligt vndr
gert Bufinnar argír.

31. Ræsir talar vid Þorgils þa,
þat var mest af prydí:
„þer vil ek silfr i siodi fꜳ
þu sed med auma lydí.“

32. Þorgils hugsar þeíngils mꜳl —
„þer ínnít framar hoti;“
„gef fyr þeira garpa sꜳl
er ganga oss i motí.“

533. Herrinn drifr ꜳ hilmis fund
at heyia ímỏn stranga;
sua var þrutín þeira lund
at þraut vard fram at ganga.

34. Mugínn þessi geysiz gegn
gram med sꜳrum vilía;
laugdu ꜳ orku ok allt sítt megn
iofur vid land at skilía.

35. A Stikla staudum var roman remd
rikum kongi i motí;
þar voru skaupt med haundum hremd
ok haurdu kastad griotí.

36. Hꜳrekr eɢiar herlíd sitt,
heítr mỏrgum soma,
„luki garpar geysi strit
gram fyr harda doma.“

37. Goda suerdit Hneitir het,
hafdi gramr til víga;
þar fyr margan þeíngill let
þegn at íordu hníga.

38. Gumnar hlaupa geystir fram
grams fyr merkit væna,
reisa þanneg randa glam
ok rista skiolldu græna.

39. Gellíni tok at geysaz hart
ok gerdi romu stranga;
sannlíga let hann seɢgía mart
sꜳrann dauda fanga.

40. Arna synir sínn vnda nadr
eínart drogu af magní;
kendiz ei sua klokr madr
kæmi hlíf at gagní.

41. Þormodr nam brytía braad
bleikum fꜳlu hestí,
vardi kong med dygd ok dꜳd,
darra éél hann huestí.

642. Þorir hundr þrautar gilldr
þreíf sitt spíotíd snarpa;
laga var hann ok hauɢua milldr
vid harda kongsíns garpa.

43. Þorsteínn het sa er Þori vidr
þar nam fram at ganga;
sa var kendr knarrar smídr,
kominn i villu stranga.

44. Kongrin hío til Þoris þa,
þat fra ek vndrum sættí,
ecki beit hans biꜳlfann ꜳ,
brast6 sem griotí mættí.

45. Biorn stallarí bystr ok reídr
bardi Hund i motí;
siþan hne vid sannan heidr
seɢgr a Þoris spíotí.

46. Þorgeiʀr vỏd i randa regn,
ræsi nꜳ̋di at finna;
snarr reed kongr þriozskum þegn
þessi ord at inna.

47. „Þeygi gerír þu Þorgeír reet
at þreyngir monnum mínum;
lypta ek þer af lꜳgri stett,
lokit mun sigri þínum.“

48. Kongrin hío med Hneiti þꜳ,
sua hraud af eɢgium bꜳdum;
Þorgeír daudr ꜳ lyngi lꜳ,
lífui suíptr ok dꜳdum.

49. Þorsteinn reed ꜳ þeíngils kne
þunnri auxí at snída,
siþan leet hann7 fior8 med9 fee
ok fell i anaud strida.

750. Biortum varp ser brandi fra
budlungs haundin mæta,
sioli bad med saunnu þa
sialfann gud sín giæta.

51. Þorir lagdi i kongsins kuíd
kaulldum snotar rꜳdum;
hilmis sꜳl tok hæstann frid
hímna grams med nꜳdum.

52. Kꜳlfr hío til bragníngs bystr
batt ser þungan vanda,
ramlíga var hann ꜳ reidi lystr
ræsi þeim at granda.

53. Myrkri slo yfir menn ok híord
vid milldíngs dyran dauda,
lítu þa huarki laug ne íord,
lyd aflar þat nauda.

54. Þa kom Dagr med dreíngi10 sín
daʀra þing at heyía;
margr hlaut vid mikla pín
madr af sut at deyía.

55. Æsilig var odda hríd,
vndrum fra ek þat gegna,
mꜳtti ecki meíra strid
af mꜳlma leiki fregna.

56. Hrædilig var hiorfa gnaud,
hardar bryniur sprungu,
dreíngir fengu dapra naud,
dauʀr ꜳ hlífum sungu.

57. Stort var þetta manna mot,
mest kom hialp til bragna,
daufir fengu ok blíndir bot,
biugir heilsu fagna.

858. Þorgils geymdi þeíngils lik,
þat for helldr af hlíodí;
madr tok syn fyr merkin slik
af mætu kongsíns blodí.

59. Froní er huldr fylkir mætr
fírdr naud ok grandi;
likami kongs var milldr ok mætr
manudr .xíȷ́. í sandí.

60. Þeim kom vírdum vondzlíg þraut
at visis fengu reídí;
geislar skínu vm grund ꜳ braut
grams af dyru leídí.

61. Lydir toku vpp likama hans,
lutu þa kongi sniollum,
hꜳr ok negl var heilags mannz
hꜳtt at vextí ollum.

62. Hilldíngs taka þa helgann dom
halir i skrín at leɢia;
nu er Kristz et biarta blom
11bliduz miskunn seɢia.

63. Drottni færdi audlíngr ỏnd,
ytum likam selldí;
nu er hann guds ꜳ hægri hỏnd
hímens i æzsta velldi.

64. Budlungs heidr er biartr ok rikr
bædi vm laund ok geima,
fæddiz12 engi fylkir slikr
fyʀri nordr i heíma.

65. Reídz þu ei þo, þeíngill, þer
þyrda ek visu at bíoda;
bidr ek Olꜳf biarga mer
víd bragníng allra þioda.