Huldufólk séð

Люди видят сокрытый народ

Það halda menn að það muni vera til ennþá þó fáir hafi af því að segja. — Það var eitt sinn og ekki mörg ár síðan að einn maður var á ferð frá kirkju og var komið fram á nótt því hann átti langa leið heim til sín. Það var stór hóll á leiðinni, þó dálítið úr vegi. Maðurinn reið ungum hesti frískum, valla fulltömdum. Þegar hann var kominn yfir af hólnum þá gat hann ekki látið hestinn fara götuna, heldur þýtur hann upp undir hólinn og stendur þar; og þó hann keyri hann þá dugir það ekki. So fer maðurinn af baki og þykir þetta undarlegt. Í því sér hann hvar maður stendur við hest þar lítið frá. Maðurinn var dálítið kenndur og kallsar til hins að hann skuli gefa sér í staupinu, en hinn anzaði öngu og hvarf so. En maðurinn fór á bak og reið sína leið og heim.

Люди полагают, что сокрытый народ всё ещё существует, хотя мало кто об этом рассказывает.

Однажды, не так уж много лет назад, некий человек возвращался из церкви, и ночь застала его в дороге, поскольку ехать домой было далеко. Там по пути был большой холм, чуть в стороне от дороги. Человек ехал верхом на молодом, резвом, едва объезженном жеребце. Минуя холм, он не смог заставить коня идти по тропе — тот ринулся к подножию холма и остановился там; и хотя он хлестал его, это не помогло. Затем всадник спешился, посчитав это странным. Тут он увидел, что рядом с конём, чуть поодаль, стоит мужчина. Человек был слегка навеселе и стал приставать к незнакомцу с тем, что нальёт ему рюмку, но тот ничего не ответил и исчез. А человек сел на коня и поехал своей дорогой, домой.

Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1955), Jón Árnason, III. bindi, bls. 9.

© Тимофей Ермолаев, перевод с исландского

Редакция перевода: Speculatorius

© Tim Stridmann