„Ég er dæmdur“

«Я приговорён»

12. júlí 1847 var ég staddur að Stóru-Þverá í Fljótum. Foreldrar mínir áttu þar þá heima. Sagði þá móðir mín mér frá því að hún hefði heyrt þess getið um nýdáinn mann sem ekki var búið að kistuleggja (og líklega ekki heldur að sauma utan um) að hann hafi setzt upp og sagt: „Ég er dæmdur.“ Hné hann svo út af. Í annað sinn settist hann upp og segir: „Ég er dæmdur,“ og svo hné hann út af. Í þriðja sinn settist hann enn upp aftur og sagði: „Ég er dæmdur til dauða.“ Með það hné hann alfarið út af. Sagt er að maður þessi hafi verið ráðvendnismaður um ævi sína, og hélt móðir mín þess vegna að ekki mundi meining mannsins hafa getað verið sú að hann hefði „farið illa“, heldur mundi maðurinn hafa legið í dái, raknað við og fundið dauðann að sér steðja og svo talað þessum orðum í dauðans ofboði.

12 июля 1847 года я1 находился в Стоура-Тверау во Фльоуте. Мои родители тогда проживали там. Моя мать рассказала мне, что слышала о недавно умершем человеке, которого ещё не положили в гроб (и которого, вероятно, даже не обрядили в саван), будто он сел и сказал: «Я приговорён». Затем он упал. Во второй раз он сел и сказал: «Я приговорён», и снова упал. В третий раз он опять сел и сказал: «Я приговорён к смерти». На этом он упал окончательно. Говорят, этот человек при жизни был порядочным, и поэтому моя мать считала, что смысл слов не мог быть в том, будто он «отправился в плохое место», а скорее всего этот человек лежал без сознания, очнулся, почувствовал приближение смерти и произнёс эти слова в ужасе перед смертью.