Einu sinni (eftir 1800) fórst maður í Grímseyjarbjargi seint um kvöld og fréttist ekki lát hans um eyna fyrr en morguninn eftir, en um nóttina dreymdi konu sem dó 1843 að maður þessi kom á gluggann hjá henni, var að vinda blóðið úr húfunni sinni og kvað þessa vísu:
„Þanka maður gætinn, gegn,
gerðu þér í hug um stund
hvort að þessi feiknafregn
fákætt hafi sumra lund.“
Um morguninn fréttist lát mannsins og var haldið að hann hefði ekki orðið öllum harmdauði.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri (1862), Jón Árnason.
Текст с сайта is.wikisource.org