Einu sinni sendi séra Hálfdan púka nokkra út til Grímseyjar að sækja fisk og lofaði þeim fögrum launum ef þeir kæmust með fiskinn allan þurran í land, en hvað lítið sem blotnaði af fiskinum áttu þeir að verða af kaupinu. Nú fara þessir að sækja fiskinn, en þegar prestur veit þeir eru komnir langt á leið í land, sendir hann aðra púka og lofar þeim kaupi miklu ef þeir geti bleytt allan fiskinn, en gætu þeir ekki bleytt hann allan áttu þeir að verða af kaupinu. Nú fara þessir á stað og fara að ausa ágjöf á hjá hinum, en þeir verja vel allt þar til kemur í lendinguna; geta þá seinni púkarnir bleytt rétt það aftasta af sporðblöðkunum öllum. Urðu þá hvorir tveggja púkarnir af kaupinu. En síðan fjandinn bleytti þetta svona éta menn ekki um nálægar sveitir það aftasta af sporðblöðkunni á neinum fiski.
Однажды преподобный Хаульвдан послал нескольких чертенят на остров Гримсэй привезти рыбу и пообещал им прекрасное вознаграждение, если они доставят рыбу совершенно сухой на большую землю, но если хоть немного рыбы намокнет, они лишатся своей платы. Вот они отправились за рыбой, когда же священник узнал, что они проделали большую часть обратного пути, то послал других чертенят и пообещал им большое жалование, если они смогут намочить всю рыбу, но если они не смогут намочить её всю, то лишатся своей платы. Вот они тронулись с места и стали брызгать волнами на первых, но те хорошо защищались до самой высадки на берег; вторые чертенята смогли намочить только самые кончики всех хвостов рыбы. Тогда и первые, и вторые чертенята лишились платы. Но после того как дьявол вот так намочил самые кончики хвостов, люди в близлежащих поселениях не едят их ни у какой рыбы.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1955), Jón Árnason, III. bindi, bls. 530.
© Тимофей Ермолаев, перевод с исландского