„Upp og heim“

«Вверх и домой!»

Á einu sumri var það að óþerrisamt var mjög öndverðan sláttinn; voru tún víðast um sveit öll þegar slegin og rökuð, en ekki fang inn hirt, og svo var á Þönglabakka. Kom þá upp á þerrir góður og var öll taða breidd til þurrks á Þönglabakka. Var henni haldið til þurrks dag allan og nóttina á eftir og var þá þur. Tóku menn þá til að sæta upp töðuna og var því verki lokið er áliðið var dags, enda var þá fólk allt þreytt mjög af verkinu og þurfti við bæði hvíld og svefn. Á Tindum eða Tindrastöðum bjó kona gömul; hún var sögð margkunnandi. Hún kom að Þönglabakka þennan dag; og er verkmenn prests gengu til hvíldar kom hún að máli við prest og bauðst til að hjálpa honum til að hirða töðuna er veður var áskyggilegt; mundi hann aftur vinna sér verk fyrir þegar sér lægi á, og kvaðst prestur það þiggja mundu. Gekk þá prestur séra Hálfdan til heygarðs síns, en kerling gekk út í tún og að sátu einni og er hún kom að sátunni sló hún við henni svuntu sinni og mælti: „Upp og heim,“ — síðan að annari, sló við henni svuntu sinni og mælti sömu orðum: „Upp og heim.“ Svo gekk hún að hinni þriðju og svo að hverri eftir aðra og skoppaði léttfætt á milli þeirra unz hún hafði komið að þeim öllum, slegið við þeim svuntu sinni og mælt: „Upp og heim,“ — en hver sáta hvarf heim í garð um leið og kerling mælti þetta, en prestur hlóð jafnótt heyinu og gat valla haft undan kerlingu. Var og öll taða komin í garð að Þönglabakka það kveld að náttmálum og hirt túnið.

Как-то летом в начале сенокоса было очень сыро; туны во всём округе были уже покошены, и сено сгребли, но убрать его не было возможности; так было и на Тёйнглабакки. Потом наступила сухая погода, и в Тёйнглабакки всё сено разложили для просушки. Его продолжали сушить весь день и следующую ночь, и тогда было сухо. Потом люди начали скирдовать сено, и эта работа была закончена на исходе дня, но весь народ уже очень устал от работы и нуждался в отдыхе и сне. В Тиндаре или Тиндрастадире жила старуха; говорили, что она многое ведает. Она явилась в Тёйнглабакки в тот день; и когда работники священника пошли на отдых, она подошла к священнику поговорить и предложила помочь ему убрать сено, ведь погода была переменчивая; взамен он выполнит работу для неё, когда ей понадобится, и священник сказал, что принимает предложение. Тогда священник, преподобный Хаульвдан, пошёл на свой сеновал, а старуха вышла на тун, подошла к одной копне и, приблизившись к ней, хлестнула её своим передником и сказала: «Вверх и домой!», — затем к другой копне, хлестнула её своим передником и произнесла те же самые слова: «Вверх и домой!» Так она подходила к одной копне за другой и проворно сновала между ними, пока не обошла их все, ударяя их своим передником и говоря: «Вверх и домой!», — и одновременно со словами старухи каждая копна переносилась на сеновал, а священник сразу же укладывал сено и едва поспевал за старухой. Всё сено в Тёйнглабакки было убрано с туна и оказалось на сеновале к девяти часам вечера.