Einu sinni bar það við á Hallormsstað í Skógum að tóa lagðist á fé þeirra er þar bjuggu og fleiri; var það svo grófur bítur að ei vissu menn dæmi til annars eins, en óvinnandi hvað sem reynt var. Þetta var í þann tíð er Jón Þórðarson, er kallaður var grái, lifði. Hann var sem alkunnugt er hinn mesti fjölkynngismaður, og eru um hann margar sagnir hér eystra og í flestum nefndur „bóndi á Dalhúsum í Eiðaþinghá“, en ekki er getið hvar hann átti heima er þessi saga gjörðist. Nú var hann fenginn til að reyna við tóuna, og fór hann með öðrum manni og héldu þeir sig út og upp frá Hallormsstað skammt frá stórum steini; og eru þeir svo nokkuð lengi að þeir sjá ekki tóuna. Segir þá Jón að sig syfji og leggst fyrir, en biður hinn að vaka og vekja sig ekki þó eitthvað verði til nýlundu; maðurinn lofar því. Virðist honum Jón sofna. En þegar hann er búinn að liggja dálitla stund sér vökumaður að grágæs situr á steininum, en tóa kemur út úr búskunum og er sem henni sé í hug að læðast að gæsinni. Fer nú tóa hægt og hægt þar til hún er komin að steininum, og leggur nú framlappirnar upp á hann og ætlar að hremma gæsina, en hún snerist fljótlega við og setti drítskot í hausinn á tóunni, við hvað henni brá svo að hún datt dauð ofan fyrir steininn, en grágæsin hvarf. Þegar þetta var búið vaknaði Jón og spyr hvurt hann hefði séð nokkuð til ferða tóu, en hinn segir honum allt sem farið hafði. Fóru þeir svo heim með tóuna; en steinninn er enn í dag nefndur Gæsarsteinn. — Endir.
Однажды в Хатльормсстаде в Скоугаре случилось так, что на овец, принадлежавших местным и тем, кто живёт поблизости, стала нападать лиса. Укусы были такими сильными, что других подобных люди не встречали, и что бы они не предпринимали, всё оказывалось тщетным. Это происходило во времена Йоуна Тордарсона по прозвищу Серый. Он слыл, как всем известно, величайшим колдуном, и о нём здесь, на востоке страны, ходило множество легенд, в большинстве из которых он зовётся «бондом из Дальхуса в области Эйдатингхау», но не упоминается, где он жил, когда произошла эта история. И вот ему поручили разобраться с лисой, и Йоун вместе с другим мужчиной отправился из Хатльормсстада и поднялся к большому камню, где они пробыли довольно долго, но лису так и не заметили. Тогда Йоун сказал, что хочет спать, и улёгся, попросив своего спутника бодрствовать и не будить его, даже если произойдет что-то странное, и тот дал слово. Мужчине показалось, будто Йоун заснул. Но мгновение спустя бдящий увидел, что на камне сидит дикий гусь, а из кустов выходит лиса, намереваясь подкрасться к птице. Теперь лисица медленно-медленно передвигается, пока не подбирается к камню, ставит на него передние лапы, собираясь схватить гуся, но он быстро поворачивается и испражняется ей на голову, из-за чего лиса так пугается, что падает мёртвая прямо у камня, а дикий гусь исчезает. Когда всё закончилось, Йоун проснулся и спросил товарища, видел ли он, что приключилось с лисой, и мужчина поведал ему о произошедшем. Затем они, взяв лису, направились домой, а тот камень и по сей день зовётся Гусиным Камнем. — Конец.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri (1862), Jón Árnason.
Текст с сайта is.wikisource.org
© Анастасия Сысоева, перевод с исландского