Einhverju sinni var Jón á ferð milli tveggja bæja. Tapaði hann þá töfraverkfærum sínum og fékk samstundis mann af næsta bæ til að leita þeirra, en bað leitarmann að skoða þau ekki þó hann fyndi þau. Fór maðurinn þá að leita og fann lítinn böggul á veginum þar sem hann (Jón) hafði farið um. Gat leitarmaður ómögulega stillt sig um að forvitnast ekki um hvað í bögglinum væri og fann í honum hrafnshaus og heinabrýni vafið innan í kollhúfu, fór síðan heim og afhenti Jóni böggulinn. Sá Jón þá að leitarmaðurinn mundi hafa brugðizt sér og kvað hann mundi ei gott hljóta af þessarri forvitni sinni, og er sögn manna að maður sá yrði blindur.
Как-то раз Йоун путешествовал между двумя хуторами. Тогда он потерял свои магические инструменты и тут же поручил обитателю ближайшего хутора отыскать их, но попросил не использовать, если найдёт. Тогда человек отправился на поиски и увидел на дороге, где проходил Йоун, маленький свёрток. Не удержавшись, он полюбопытствовал, что внутри, и обнаружил в свёртке вороний череп и точильный камень, завёрнутые в шапку. Затем человек направился домой и вручил находку владельцу. Тогда Йоун заметил, что искатель ослушался его, и сказал, что любопытство до добра не доведёт. Молва гласит, что человек тот ослеп.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri (1862), Jón Árnason.
Текст с сайта is.wikisource.org
© Анастасия Сысоева, перевод с исландского