Þú sem að gafst oss þessa skál
þinn bið ég drottinn veri;
kvinnunnar hressist sinni og sál
svo að hún ávöxt beri.

Hæstu heimsgleði1 hafa mátt,
hennar við nárann dúsa;
haf þú í minni hvörja nátt
hann Leirulækjar-Fúsa.

Ты, что чашу велел нам налить,
Бог тебе да поможет,
женщины дух и тело взбодрить,
так что твой род преумножит.

Высшую радость мира познай,
с плотью её в союзе,
каждой ночью ты вспоминай
слова Лейрюлайкского Фуси.

Brúðhjónanna bolli
berst að höndum mér,
í tízkunni ég tolli
og tala svo sem ber:
Ávaxtist sem önd í mó
eða grásleppa í sjó.
Hér á enda hnoða ég ró,
haldið þið piltar við.

За новобрачных чашу
наполнили мне здесь,
обычай я уважу
и выскажу, как есть:
множьтесь, как утки на гряде,
или круглопёр в воде,
в конец впихну отвод вражде,
парни, а теперь вы!

Ykkur er skylt ég óski góðs,
ekki er mér það bannað:
Eftir staupa fylli flóðs
farið þið hvört á annað.

Вам пожелать добра — мой долг,
не запретят мне такого:
рюмочный осушив поток,
седлайте один другого!