„Með kappinu hafa menn það“

«Усердие всё превозмогает»

Kerling nokkur kom eitt sinn til kirkju og gekk til skrifta. Þegar prestur sér hana vísar hann henni frá og fer hún. En er að því kom að fólk gengi til bergingar um daginn kom kerling inn með fyrsta hópnum og krýpur niður. Prestur sér hana, vísar hann henni frá og fer hún, en kemur með næsta hópnum, og fer það á sömu leið að prestur sér hana og vísar henni burtu. Kerling fer og snýr við á sér skuplunni og fer inn í þriðja sinni og krýpur þar er skugga bar á hana. Prestur tekur þá ekki eftir henni og útdeilir henni eins og öðrum; en er því var lokið stendur kerling upp og mælir: „Með kappinu hafa menn það, bölvaður.“ Fór hún svo leiðar sinnar.

Некая старуха явилась однажды в церковь и пошла на исповедь. Священник, увидев её, отказал ей, и она ушла. Но когда днём народ собрался вкусить причастие, старуха вошла с первой группой и стала на колени. Священник увидел её и отказал ей, она вышла, но пришла со следующей группой, и всё повторилось: священник видит её и прогоняет её. Старуха вышла и повязала головной платок, пошла внутрь в третий раз и стала на колени там, где на неё падала тень. Тогда священник не заметил её и причастил её, как и других; а по окончании старуха встала и сказала:

— Усердие всё превозмогает, проклятый!

Затем она отправилась своим путём.

Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1958), Jón Árnason, V. bindi, bls. 367.

© Тимофей Ермолаев, перевод с исландского

© Tim Stridmann