Maður hét Sveinn Guðmundsson; hann bjó í Brúnavík við Borgarfjörð austur. Hann var sjómaður mikill og átti aflaföng mikil og lét því byggja skemmu stóra niður á sjóarbakka í hverri hann hafði aflaföng sín. Það bar til einn vetur um kveldtíma sem menn kalla vökustaurskveld að bónda vantaði að sækja matföng ofan í skemmuna, nefnil. rikling, rafabelt og hákarl. Hann fór svo í skemmuna og tók til það sem hann ætlaði að sækja, en þegar hann ætlar út úr skemmunni sýndist honum eitthvað í mannslíki sitja í dyrunum; talar hann þá til þess og skipar því í burt, en það sat sem áður. Greip hann þá hákarlasax er þar var inni og rak í vofuna. Henni brá lítt við, en sagði: „Drag út og sting aftur.“ „Haf þú það sem þú fékkst,“ sagði bóndi og skreiddist þá vofan út og hélt til sjóar. En bóndi gekk heim og er hann kom í baðstofu sýndist fólki hann sviplegur, en morguninn eftir sagði hann frá atburði þessum. Var þá farið að leita að saxinu og fannst það í sjóarbakkanum. Eftir þetta lagði bóndi af skemmuna og hefur enginn byggt hana upp síðan, en þó sést glöggt til tóftarinnar.
Источник: Íslenzkar þjóðsögur og ævintýri (1954), Jón Árnason, I. bindi, bls. 133–134.