XII. Frá klukkunni í Hvammi.

[Sama heimild og XI].

Það er sagt, þegar þakklætishátíðin var haldin 1817 í minningu um endurbót trúarbragðanna, og átti að samhringja klukkum í Hvammi í Hvammssveit, að hin mesta klukkan, er venjulega var til hringinga höfð, og þótti hin hljóðbezta, væri þá svo stöð og frábrugðin eðli sínu, að úr henni varð að eins náð litlum dimmum eim, hvernig sem menn reyndu að berja hana. Þótti mönnum það ekki einleikið, og gátu aldrei vitað, hvað valda mundi, en það eitt þóttust menn af sögnum vita og með sannindum, að klukka þessi hefði verið leingi í Hvammi og allar götur ofan úr pápisku. Næsta sunnudag þar eptir var klukkunni hringt, og hélt hún þá venjulegu hljóði sínu, og aldrei kvað hafa borið neitt á henni síðan.