O. Henry

О. Генри

Algerir jafningjar

Родственные души

Innbrotsþjofurinn smeygði sér í flýti inn um gluggann, en svo fór hann sér að engu óðslega. Þjófur, sem ber virðingu fyrir starfi sínu, tekur sér alltaf góðan tíma, áður en hann tekur nokkuð annað.

Вор быстро скользнул в окно и замер, стараясь освоиться с обстановкой. Всякий уважающий себя вор сначала освоится среди чужого добра, а потом начнет его присваивать.

Hann var staddur í einbýlishúsi. Framhurðin með nafnspjaldinu og illa klippti vafningsviðurinn gáfu til kynna, að húsmóðirin mundi á þessari stundu sitja í einhverjum súlnagöngum úti við ströndina og vera að segja viðkunnanlegum manni með einkennishúfu snekkjuskipstjóra frá því, hve tilfinninganæm og einmana hún væri í hjarta sínu, og að enginn hefði nokkru sinni skilið hana. Af ljósinu í gluggunum á framhliðinni og því hve áliðið sumars þetta var, réð hann, að húsbóndinn væri kominn heim og mundi brátt slökkva ljósið og fara að hvíla sig. Því nú var kominn septembermánuður, bæði í tíma og sál, en á þeim tíma árs er húsbóndinn venjulega farinn að líta á rómantízka þakgarða og vélritunarstúlkur sem hégóma og byrjaður að þrá heimkomu maka síns og haldgóða blessun velsæmisins og siðprýðinnar.

Вор находился в частном особняке. Заколоченная парадная дверь и неподстриженный плющ подсказали ему, что хозяйка дома сидит сейчас где-нибудь на мраморной террасе, омываемой волнами океана, и объясняет исполненному сочувствия молодому человеку в спортивной морской фуражке, что никто никогда не понимал ее одинокой и возвышенной души. Освещенные окна третьего этажа в сочетании с концом сезона в свою очередь свидетельствовали о том, что хозяин уже вернулся домой и скоро потушит свет и отойдет ко сну. Ибо сентябрь — такая пора в природе и в жизни человека, когда всякий добропорядочный семьянин приходит к заключению, что стенографистки и кафе на крышах — тщета и суета, и, ощутив в себе тягу к благопристойности и нравственному совершенству как ценностям более прочным, начинает поджидать домой свою законную половину.

Þjófurinn kveikti í sígarettu. Hann skýldi loganum, svo bjarminn féll á andlit hans. Hann var úr hópi þriðja flokks þjófa.

Вор закурил папиросу. Прикрытый ладонью огонек спички осветил на мгновение то, что было в нем наиболее выдающегося, — длинный нос и торчащие скулы. Вор принадлежал к третьей разновидности.

Sú tegund hefur ekki enn hlotið viðurkenningu. Lögreglan hefur kynnt okkur fyrsta og annars flokks þjófana. Þá er auðvelt að greina sundur. Flibbinn er kennimerkið.

Эта разновидность еще не изучена и не получила широкого признания. Полиция познакомила нас только с первой и со второй. Классификация их чрезвычайно проста. Отличительной приметой служит воротничок.

Ef flibbalaus þjófur er staðinn að verki, þá er hann kallaður úrkynjaður þorpari af verstu tegund, með eindæmum illur og spilltur, og grunaður um að vera forherti glæpamaðurinn, sem stal handjárnunum úr vasa Hennessys varðstjóra árið 1878 og hljóp svo í burtu til að sleppa við að verða handtekinn.

Если на пойманном воре не удается обнаружить крахмального воротничка, нам заявляют, что это опаснейший выродок, вконец разложившийся тип, и тотчас возникает подозрение — не тот ли это закоренелый преступник, который в тысяча восемьсот семьдесят восьмом году выкрал наручники из кармана полицейского Хэннесси и нахально избежал ареста.

Önnur alþekkt tegund er þjófurinn með flibbann. í daglegu tali er talað um hann sem f járglæframann. Undantekningarlaust er hann mesti heiðursmaður við dagsljós, borðar morgunverð í kjólfötum og er virðulegur í framkomu, en eftir að dimmt er orðið, stundar hann hin svívirðilegu afbrot sín. Móðir hans er forrík og mikilsvirtur borgari í Ocean Grove, og þegar honum hefur verið stungið inn í fangelsisklefann, biður hann undir eins um naglasköfu og Lögbirtingarblaðið. Hann á alltaf konu í hverju ríki og unnustu í öllum þeim héruðum, sem ekki eru enn orðin að ríkjum, og blöðin birta myndir af öllum kvennaskaranum, en þær taka þeir úr myndasafninu yfir þær konur, sem hafa læknast af einu glasi af einhverju lyfi, eftir að fimm læknar höfðu gefið þær upp á bátinn, og jafnvel farið að batna eftir fyrstu inntökuna.

Представитель другой широко известной разновидности — это вор в крахмальном воротничке. Его обычно называют вор-джентльмен. Днем он либо завтракает в смокинге, либо расхаживает, переодевшись обойщиком, вечером же приступает к своему основному, гнусному занятию — ограблению квартир. Мать его — весьма богатая, почтенная леди, проживающая в респектабельнейшем Оушен-Гроув, и, когда его препровождают в тюремную камеру, он первым делом требует себе пилочку для ногтей и «Полицейскую газету». У него есть жена в каждом штате и невесты во всех территориях, и газеты сериями печатают портреты жертв его матримониальной страсти, используя для этого извлеченные из архива фотографии недужных особ женского пола, от которых отказались все доктора и которые получили исцеление от одного флакона патентованного средства, испытав значительное облегчение при первом же глотке.

Innbrotsþjófurinn var í blárri peysu. Hann var hvorki fjárglæframaður né eitt af þessum óalandi illmennum. Lögreglan hefði komizt í mestu vandræði, ef hún hefði átt að skipa honum í einhvern flokk.

На воре был синий свитер. Этот вор не принадлежал ни к категории джентльменов, ни к категории поваров из Адовой Кухни. Полиция, несомненно, стала бы в тупик при попытке его классифицировать. Ей еще не доводилось слышать о солидном, степенном воре, не проявляющем тенденции ни опуститься на дно, ни залететь слишком высоко.

Hún hefur nefnilega aldrei heyrt getið um virðingarverða og hæverska innbrotsþjófa, sem hvorki hreykja sér hærra né lúta lægra en stétt þeirra gefur tilefni til.

Вор третьей категории начал крадучись продвигаться вперед. Он не носил на лице маски, не держал в руке потайного фонарика, и на ногах у него не было башмаков на каучуковой подошве. Вместо этого он запасся револьвером тридцать восьмого калибра и задумчиво жевал мятную резинку.

Yfir húsgögnunum voru hlífar til varnar gegn sumarrykinu. Silfrið var geymt í bankahólfi langt í burtu. Innbrotsþjófurinn gerði sér því ekki vonir um mikinn feng. Markmið hans var illa upplýsta herbergið, þar sem húsbóndinn mundi vera í fasta svefni, hvaða hughreystingardrykkjar sem hann hafði neytt, til að létta sér byrði einverunnar. Þar gæti hann kannski krækt sér í heiðarlegan hagnað við sitt hæfi — peninga, sem lægju á glámbekk, úr, slifsisnál með steini — en ekkert óhóflegt eða ósanngjarnt. Hann hafði einfaldlega séð einn gluggann opinn og freistað gæfunnar.

Мебель в доме еще стояла в чехлах. Серебро было убрано подальше — в сейфы. Вор не рассчитывал на особенно богатый улов. Путь его лежал в тускло освещенную комнату третьего этажа, где хозяин дома спал тяжелым сном после тех услад, которые он так или иначе должен был находить, дабы не погибнуть под бременем одиночества. Там и следовало «пощупать» на предмет честной, законной, профессиональной поживы. Может, попадется немного денег, часы, булавка с драгоценным камнем… словом, ничего сногсшибательного, выходящего из ряда вон. Просто вор увидел распахнутое окно и решил попытать счастья.

Þjófurinn opnaði dyrnar á herberginu, þar sem ljósið var, hægt og varlega. Það hafði verið skrúfað niður í gaslampanum. Maðurinn lá sofandi í rúminu. Á snyrtiborðinu lá alls konar dót í óreiðu — samanvöðlaðir seðlar, úr, lyklar, þrír pokerpeningar, uppþornaðir vindlar og bleikt silkislifsi.

Вор неслышно приоткрыл дверь в слабо освещенную комнату. Газовый рожок был привернут. На кровати спал человек. На туалетном столике в беспорядке валялись различные предметы: пачка смятых банкнот, часы, ключи, три покерные фишки, несколько сломанных сигар и розовый бант. Тут же стояла бутылка сельтерской, припасенная на утро для прояснения мозгов.

Þjófurinn gekk þrjú skref í áttina til snyrtiborðsins. Allt í einu gaf maðurinn í rúminu frá sér háa stunu og opnaði augun. Hann stakk hægri hendinni undir koddann, en dró hana ekki fram aftur.

Вор сделал три осторожных шага по направлению к столику. Спящий жалобно застонал и открыл глаза. И тут же сунул правую руку под подушку, но не успел вытащить ее обратно.

— Liggið kyrr, sagði þjófurinn í samræðutón. Þriðja flokks þjófar hreyta ekki orðunum út úr sér. Maðurinn í rúminu horfði á skammbyssuhlaupið og lá kyrr.

— Лежать тихо! — сказал вор нормальным человеческим голосом. Воры третьей категории не говорят свистящим шепотом. Человек в постели посмотрел на дуло направленного на него револьвера и замер.

— Lyftið báðum höndum upp fyrir höfuð, sagði þjófurinn skipandi.

— Руки вверх! — приказал вор.

Maðurinn hafði lítið grátt yfirskegg, sem snúið var upp á, eins og meinlaus tannlæknir. Hann vakti traust og virðingu, en sýndist fyrrtinn og hneykslaður. Hann settist upp í rúminu og lyfti hægri hendinni upp fyrir höfuð.

У человека была каштановая с проседью бородка клинышком, как у дантистов, которые рвут зубы без боли. Он производил впечатление солидного, почтенного обывателя и был, как видно, весьма желчен, а сейчас вдобавок чрезвычайно раздосадован и возмущен. Он сел в постели и поднял правую руку.

— Upp með hina, skipaði þjófurinn. Þú getur verið jafnvígur á báðar og skotið með vinstri hendinni. Kanntu ekki að telja upp að tveimur? Fljótur nú!

— А ну-ка, вторую! — сказал вор. — Может, вы двусмысленный и стреляете левой. Вы умеете считать до двух? Ну, живо!

— Ég get ekki lyft hinni, sagði maðurinn og gretti sig.

— Не могу поднять эту, — сказал обыватель с болезненной гримасой.

— Hvað er að handleggnum?

— А что с ней такое?

— Gigt í öxlinni.

— Ревматизм в плече.

— Er hún bólgin?

— Острый?

— Já, en bólgan er að minnka núna.

— Был острый. Теперь хронический.

Þjófurinn stóð svolitla stund kyrr og beindi byssunni að hinum þjáða manni. Hann leit á dótið á snyrtiborðinu og síðan hálfvandræðalega á manninn í rúminu. Svo gretti hann sig skyndilega líka.

Вор с минуту стоял молча, держа ревматика под прицелом. Он глянул украдкой на туалетный столик с разбросанной на нем добычей и снова в замешательстве уставился на человека, сидевшего в постели. Внезапно его лицо тоже исказила гримаса.

— Stattu ekki þarna og grettu þig, hreytti maðurinn geðillskulega út úr sér. — Ef þú ert kominn til að stela, hvers vegna gerirðu það þá ekki? Það liggur hér eitthvað af dóti.

— Перестаньте корчить рожи! — с раздражением крикнул обыватель. — Пришли грабить, так грабьте. Забирайте, что там на туалетном столике.

— Afsakaðu, sagði þjófurinn og brosti, — en gigtin hefur líka hlaupið í mig. Þú ert heppinn, að ég og gigtin skulum vera gamlir kunningjar. Ég fæ hana líka í vinstri handlegginn. Næstum allir aðrir hefðu skotið á þig, þegar þú vildir ekki sýna vinstri hendina.

— Прошу прощенья, — сказал вор с усмешкой. — Меня вот тоже скрутило. Вам, знаете ли, повезло, ведь мы с ревматизмом старинные приятели. И тоже в левой. Всякий другой на моем месте продырявил бы вас насквозь, когда вы не подняли свою левую клешню.

— Hvað ertu búinn að hafa gigt lengi?

— И давно у вас? — поинтересовался обыватель.

— Í fjögur ár. Og ég býst ekki við að ég sé búinn að bíta úr nálinni með hana. Hafi maður einu sinni fengið gigt, þá á maður von á að dragast með hana það sem eftir er æfinnar — það er nú mín skoðun.

— Пятый год. Да теперь уж не отвяжется. Стоит только заполучить это удовольствие — пиши пропало.

— Hefurðu nokkurn tíma reynt skröltormaolíu? spurði maðurinn með áhuga.

— А вы не пробовали жир гремучей змеи? — с любопытством спросил обыватель.

— Marga potta, svaraði þjófurinn. — Ef allir skröltormarnir, sem ég hef fengið olíu úr, væru tengdir saman, þá mundu þeir ná átta sinnum til Saturnus og til baka og skröltið í þeim mundi heyrast til Valaparaiso.

— Галлонами изводил. Если всех гремучих змей, которых я обезжирил, вытянуть цепочкой, так она восемь раз достанет от земли до Сатурна, а уж греметь будет так, что заткнут уши в Вальпараисо.

— Chisellum pillur koma að svolitlu gagni.

— Некоторые принимают «Пилюли Чизельма», — заметил обыватель.

— Þvaður! sagði þjófurinn. — Ég tók þær í fimm mánuði. Þær gerðu ekkert gagn. En mér leið svolítið betur árið sem ég reyndi Finkelhamseyðið, Gileadgrautarbakstrana og Pottsduftið. En ég held nú samt að það hafi verið geithafursauganu, sem ég gekk með í vasanum, að þakka.

— Шарлатанство, — сказал вор. — Пять месяцев глотал эту дрянь. Никакого толку. Вот когда я пил «Экстракт Финкельхема», делал припарки из «Галаадского бальзама» и применял «Поттовский болеутоляющий пульверизатор», вроде как немного полегчало. Только сдается мне, что помог главным образом конский каштан, который я таскал в левом кармане.

— Hvort ert þú verri á morgnana eða á kvöldin? spurði maðurinn.

— Вас когда хуже донимает, по утрам или ночью?

— Á kvöldin, svaraði þjófurinn. — Einmitt þegar ég hef mest að gera. Láttu handlegginn síga… ég býst varla við að þú farir að… Heyrðu annars, hefurðu nokkurn tíma reynt Blickerstaff blóðmeðalið?

— Ночью, — сказал вор. — Когда самая работа. Слушайте, да вы опустите руку… Не станете же вы… А «Бликерстафовский кровоочиститель» вы не пробовали?

— Nei, það hef ég ekki. Færð þú gigtarköst eða hefurðu stöðugan verk?

— Нет, не приходилось. А у вас как — приступами или все время ноет?

Þjófurinn settist á rúmstokkinn, krosslagði fæturna og lét byssuna hvíla á hnénu.

Вор присел в ногах кровати и положил револьвер на колено.

— Köstin koma allt í einu, sagði hann, — og alltaf þegar ég á sízt von á þeim. Ég varð að hætta að stela uppi á annarri hæð, því ég neyddist stundum til að stanza á milli hæða. Ég skal segja þér eitt — ég held að þessir frægu læknar hafi ekki hugmynd um hvað bezt er að gera við gigt.

— Скачками, — сказал он. — Набрасывается, когда не ждешь. Пришлось отказаться от верхних этажей — раза два уже застрял, скрутило на полдороге. Знаете, что я вам скажу: ни черта в этой болезни доктора не смыслят.

— Alveg á sama máli. Ég hef eytt þúsund dollurum, án þess að fá nokkra bót. Ertu bólginn.

— И я так считаю. Потратил тысячу долларов, и все впустую. У вас распухает?

— Á morgnana! Og þegar von er á rigningu, þá… drottinn minn dýri!

— По утрам. А уж перед дождем — просто мочи нет.

— Alveg eins og ég, sagði hinn maðurinn. — Ég get fundið það á mér, þegar rigningarský, sem ekki er stærra en borðdúkur, leggur af stað frá Florida á leið til New York.

— Ну да, у меня тоже. Стоит какому-нибудь паршивому облачку величиной с салфетку тронуться к нам в путь из Флориды, и я уже чувствую его приближение. А если случится пройти мимо театра, когда там идет мелодрама «Болотные туманы», сырость так вопьется в плечо, что его начинает дергать, как зуб.

— Það er óskemmtilegt — fari öll gigt til fjandans! sagði þjófurinn.

— Да, ничем не уймешь. Адовы муки, — сказал вор.

— Ég tek undir það, svaraði maðurinn í rúminu.

— Вы правы, — вздохнул обыватель.

Innbrotsþjófurinn leit á skammbyssuna sína og gerði klaufalega tilraun til að stinga henni kæruleysislega í vasann.

Вор поглядел на свой револьвер и с напускной развязностью сунул его в карман.

— Heyrðu, gamli minn, sagði hann vandræðalega, — hefurðu reynt gigtarplástur?

— Послушайте, приятель, — сказал он, стараясь преодолеть неловкость. — А вы не пробовали оподельдок?

— Hættu þessu bulli, svaraði hinn maðurinn reiðilega. — Þá gæti ég eins vel borið á mig smjörlíki.

— Чушь! — сказал обыватель сердито. — С таким же успехом можно втирать коровье масло.

— Alveg rétt, samsinnti þjófurinn. — Plástur hentar Minnie litlu, þegar kötturinn hefur klórað hana í fingurinn. Við höfum sannarlega okkar djöful að draga! Það er aðeins eitt, sem dregur svolítið úr gigtarverkjunum í mér. Heyrðu annars, það bætir okkar góðu gömlu heilsu, ef við gleymum ekki vökvuninni. Ég er hættur við… afsakaðu, farðu í fötin og við skulum fara út og fá okkur einn lítinn. Þú verður að fyrirgefa þó ég geri mig heimakominn, en úff! Nú er hún hlaupin í mig aftur.

— Правильно, — согласился вор. — Годится только для крошки Минни, когда киска оцарапает ей пальчик. Скажу вам прямо — дело наше дрянь. Только одна вещь на свете помогает. Добрая, старая, горячительная, веселящая сердце выпивка. Послушайте, старина… вы на меня не серчайте… Это дело, само собой, побоку… Одевайтесь-ка, и пойдем выпьем. Вы уж простите, если я… ух ты, черт! Опять схватил, гадюка!

— Ég hef ekki getað klætt mig hjálparlaust í viku, sagði maðurinn. — Ég er hræddur um að Tómas sé farinn að hátta og…

— Скоро неделя, как я лишен возможности одеваться без посторонней помощи, — сказал обыватель. — Боюсь, что Томас уже лег, и…

— Fram úr með þig, sagði þjófurinn. — Ég skal hjálpa þér að tína á þig spjarirnar.

— Ничего, вылезайте из своего логова, — сказал вор. — Я помогу вам нацепить что-нибудь.

Skyndilega fór maðurinn í rúminu að hugsa um, hve þetta væri allt saman óvenjulegt. Hann strauk skeggið.

Условности и приличия мощной волной всколыхнулись в сознании обывателя. Он погладил свою седеющую бородку.

— Það er ákaflega óvenjulegt að… hóf hann máls.

— Это в высшей степени необычно… — начал он.

— Hérna er skyrtan þín, sagði þjófurinn. — Fram úr með þig. Ég þekki mann, sem sagði að Omberrysmyrsli hefði læknað hann svo vel á tveim vikum, að hann gat notað báðar hendurnar til að binda á sig bindið.

— Вот ваша рубашка, — сказал вор. — Ныряйте в нее. Между прочим, один человек говорил мне, что «Растирание Омберри» так починило его в две недели, что он стал сам завязывать себе галстук.

Þeir voru að fara út úr dyrunum, þegar húsbóndinn sneri allt í einu við og lagði af stað inn aftur.

На пороге обыватель остановился и шагнул обратно.

— Ég var næstum búinn að gleyma peningunum, sagði hann til skýringar. — Ég lagði þá á snyrtiborðið í gærkvöldi.

— Чуть не ушел без денег, — сказал он. — Выложил их с вечера на туалетный столик.

Innbrotsþjófurinn greip í ermi hans.

Вор поймал его за рукав.

— Komdu nú, sagði hann ákveðinn. — Hættu við þetta. Ég á peninga. Hefurðu nokkurn tíma reynt heslivið eða sígrænar jurtir?

— Ладно, пошли, — сказал он грубовато. — Бросьте это. Я вас приглашаю. На выпивку хватит. А вы никогда не пробовали «Чудодейственный орех» и мазь из сосновых иголок?

Источник: Vikan, 06.01.1955, bls. 11, 14.

Перевод Т. А. Озёрской


Makes the Whole World Kin

The burglar stepped inside the window quickly, and then he took his time. A burglar who respects his art always takes his time before taking anything else.

The house was a private residence. By its boarded front door and untrimmed Boston ivy the burglar knew that the mistress of it was sitting on some oceanside piazza telling a sympathetic man in a yachting cap that no one had ever understood her sensitive, lonely heart. He knew by the light in the third-story front windows, and by the lateness of the season, that the master of the house had come home, and would soon extinguish his light and retire. For it was September of the year and of the soul, in which season the house’s good man comes to consider roof gardens and stenographers as vanities, and to desire the return of his mate and the more durable blessings of decorum and the moral excellencies.

The burglar lighted a cigarette. The guarded glow of the match illuminated his salient points for a moment. He belonged to the third type of burglars.

This third type has not yet been recognized and accepted. The police have made us familiar with the first and second. Their classification is simple. The collar is the distinguishing mark.

When a burglar is caught who does not wear a collar he is described as a degenerate of the lowest type, singularly vicious and depraved, and is suspected of being the desperate criminal who stole the handcuffs out of Patrolman Hennessy’s pocket in 1878 and walked away to escape arrest.

The other well-known type is the burglar who wears a collar. He is always referred to as a Raffles in real life. He is invariably a gentleman by daylight, breakfasting in a dress suit, and posing as a paperhanger, while after dark he plies his nefarious occupation of burglary. His mother is an extremely wealthy and respected resident of Ocean Grove, and when he is conducted to his cell he asks at once for a nail file and the Police Gazette. He always has a wife in every State in the Union and fiancees in all the Territories, and the newspapers print his matrimonial gallery out of their stock of cuts of the ladies who were cured by only one bottle after having been given up by five doctors, experiencing great relief after the first dose.

The burglar wore a blue sweater. He was neither a Raffles nor one of the chefs from Hell’s Kitchen. The police would have been baffled had they attempted to classify him. They have not yet heard of the respectable, unassuming burglar who is neither above nor below his station.

This burglar of the third class began to prowl. He wore no masks, dark lanterns, or gum shoes. He carried a 88-calibre revolver in his pocket, and he chewed peppermint gum thoughtfully.

The furniture of the house was swathed in its summer dust protectors. The silver was far away in safe-deposit vaults. The burglar expected no remarkable “haul.” His objective point was that dimly lighted room where the master of the house should be sleeping heavily after whatever solace he had sought to lighten the burden of his loneliness. A “touch” might be made there to the extent of legitimate, fair professional profits — loose money, a watch, a jewelled stick-pin — nothing exorbitant or beyond rea son. He had seen the window left open and had taken the chance.

The burglar softly opened the door of the lighted room. The gas was turned low. A man lay in the bed asleep. On the dresser lay many things in confusion — a crumpled roll of bills, a watch, keys, three poker chips, crushed cigars, a pink silk hair bow, and an unopened bottle of bromo-seltzer for a bulwark in the morning.

The burglar took three steps toward the dresser. The man in the bed suddenly uttered a squeaky groan and opened his eyes. His right hand slid under his pillow, but remained there.

“Lay still,” said the burglar in conversational tone. Burglars of the third type do not hiss. The citizen in the bed looked at the round end of the burglar’s pistol and lay still.

“Now hold up both your hands,” commanded the burglar.

The citizen had a little, pointed, brown-and-gray beard, like that of a painless dentist. He looked solid, esteemed, irritable, and disgusted. He sat up in bed and raised his right hand above his head.

“Up with the other one,” ordered the burglar. “You might be amphibious and shoot with your left. You can count two, can’t you? Hurry up, now.”

“Can’t raise the other one,” said the citizen, with a contortion of his lineaments.

“What’s the matter with it?”

“Rheumatism in the shoulder.”

“Inflammatory?”

“Was. The inflammation has gone down.” The burglar stood for a moment or two, holding his gun on the afflicted one. He glanced at the plunder on the dresser and then, with a half-embarrassed air, back at the man in the bed. Then he, too, made a sudden grimace.

“Don’t stand there making faces,” snapped the citizen, bad-humouredly. “If you’ve come to burgle why don’t you do it? There’s some stuff lying around.”

“’Scuse me,” said the burglar, with a grin; “but it just socked me one, too. It’s good for you that rheumatism and me happens to be old pals. I got it in my left arm, too. Most anybody but me would have popped you when you wouldn’t hoist that left claw of yours.”

“How long have you had it?” inquired the citizen.

“Four years. I guess that ain’t all. Once you’ve got it, it’s you for a rheumatic life — that’s my judgment.”

“Ever try rattlesnake oil?” asked the citizen, interestedly.

“Gallons,” said the burglar. “If all the snakes I’ve used the oil of was strung out in a row they’d reach eight times as far as Saturn, and the rattles could be heard at Valparaiso, Indiana, and back.”

“Some use Chiselum’s Pills,” remarked the citizen.

“Fudge!” said the burglar. “Took ’em five months. No good. I had some relief the year I tried Finkelham’s Extract, Balm of Gilead poultices and Potts’s Pain Pulverizer; but I think it was the buckeye I carried in my pocket what done the trick.”

“Is yours worse in the morning or at night?” asked the citizen.

“Night,” said the burglar; “just when I’m busiest. Say, take down that arm of yours — I guess you won’t — Say! did you ever try Blickerstaff’s Blood Builder?”

“I never did. Does yours come in paroxysms or is it a steady pain?”

The burglar sat down on the foot of the bed and rested his gun on his crossed knee.

“It jumps,” said he. “It strikes me when I ain’t looking for it. I had to give up second-story work because I got stuck sometimes half-way up. Tell you what — I don’t believe the bloomin’ doctors know what is good for it.”

“Same here. I’ve spent a thousand dollars without getting any relief. Yours swell any?”

“Of mornings. And when it’s goin’ to rain — great Christopher!”

“Me, too,” said the citizen. “I can tell when a streak of humidity the size of a table-cloth starts from Florida on its way to New York. And if I pass a theatre where there’s an ‘East Lynne’ matinee going on, the moisture starts my left arm jumping like a toothache.”

“It’s undiluted — hades!” said the burglar.

“You’re dead right,” said the citizen.

The burglar looked down at his pistol and thrust it into his pocket with an awkward attempt at ease.

“Say, old man,” he said, constrainedly, “ever try opodeldoc?”

“Slop!” said the citizen angrily. “Might as well rub on restaurant butter.”

“Sure,” concurred the burglar. “It’s a salve suitable for little Minnie when the kitty scratches her finger. I’ll tell you what! We’re up against it. I only find one thing that eases her up. Hey? Little old sanitary, ameliorating, lest-we-forget Booze. Say — this job’s off — ’scuse me — get on your clothes and let’s go out and have some. ’Scuse the liberty, but — ouch! There she goes again!”

“For a week,” said the citizen. “I haven’t been able to dress myself without help. I’m afraid Thomas is in bed, and —”

“Climb out,” said the burglar, “I’ll help you get into your duds.”

The conventional returned as a tidal wave and flooded the citizen. He stroked his brown-and-gray beard.

“It’s very unusual —” he began.

“Here’s your shirt,” said the burglar, “fall out. I knew a man who said Omberry’s Ointment fixed him in two weeks so he could use both hands in tying his four-in-hand.”

As they were going out the door the citizen turned and started back.

“Liked to forgot my money,” he explained; “laid it on the dresser last night.”

The burglar caught him by the right sleeve.

“Come on,” he said bluffly. “I ask you. Leave it alone. I’ve got the price. Ever try witch hazel and oil of wintergreen?”

1911

© Tim Stridmann