O. Henry

Joe Perkins kemur heim

Áttugasta og fyrsta gata! — Gerið svo vel að rýma fyrir þeim, sem ætla út! vældi vagnstjórinn í bláa einkennisbúningnum.

Hópur af ríkisborgarasauðfénaði valt út á götuna og annar valt inn. Ding dang! Gripavagnar L-lestarinnar á Manhattan þutu af stað með braki og brestum. Og mr. Joe Perkins slangraði niður þrepin frá stöðinni ásamt hópnum, sem hafði verið hleypt út um leið og honum.

Hann rambaði heim á leið, hægt og bítandi.

Hægt og bítandi — því að hann var hættur að vænta nokkurs góðs í daglega lífinu. Maður, sem hefir verið giftur í tuttugu ár og býr i leiguhjalli, getur ekki vænst nokkurra óvæntra gleðitíðinda af forsjóninni. Og þarna sem hann labbaði nú í hægðum sínum heimleiðis, þá sá hann alveg fyrir það sem koma mundi á næstunni:

Hún Katy mundi flýta sér að taka á móti honum í ganginum og gefa honum koss með varastiftis- og karamellubragði. Síðan mundi hann hengja af sér frakkann og setja sig á rykfrían, steinsteypuharðan dívan og taka fram kvöldblöðin. Næst kæmi svo röðin að símskeytunum og orustunum í Mansjúríu, þar sem andstæðingarnir reyndu eftir bestu getu að slátra hverir öðrum með glamrandi og bráðdrepandi ritvélum. Miðdegismaturinn mun að öllum líkindum verða lapskássa, salad með algerlega óskaðlegri en líka algerlega bragðlausri sósu, rabarbaragrautur og loks lítil krukka af jarðarberjasultu, sem stokkroðnaði fyrir ábyrgðina, sem tekin var á gæðum hennar á miðanum á glasinu, að hún væri eingöngu gerð úr ósviknum ávöxtum. Eftir matinn mundi konan sýna honum tíglateppið með nýju bótinni, sem ísmaðurinn hafði klippt handa henni neðan af hálsbindinu sínu. — Klukkan hálf átta mundu þau bæði fara að breiða dagblöðin út yfir öll húsgögnin, svo að gipsið, sem dytti niður úr loftinu eyðilegði þau ekki. Á þessum tíma fór nefnilega digri maðurinn á hæðinni fyrir ofan að æfa Mullerskerfið, áður en hann tæki á sig náðir. Á mínútunni klukkan tuttugu mundu Hicky og Mooney, atvinnulausu svertingjaleikararnir á III. hæð, við hliðina á honum, fá vægt vitleysiskast, og mundu hlaupa í hring í stofunni sinni, í þeirri trú að Hammerstein agent væri að elta þá uppi með sýningartilboð, sem gæfi af sér fimm hundruð dollara á viku. Síðan mundi gamli piparsveinninn, sem bjó i kytrunni fyrir handan húsagarðsholuna, fara að kvelja lífið úr flautunni sinni. Sjálfvirku gasljósin í stiganum mundu fara að ósa eitri. Þetta ós hafði gaman af að safnast saman efst í ganginum. Svo mundi húsvörðurinn fleygja fimm krökkunum hennar frú Zanowitaki frá öskutunnunni, en þau gátu hvergi verið nema þar. Og konan, sem hafði verið gift og skilin óteljandi sinnum, mundi trítla niður stigann i kampavínsgulum sokknunum sínum og líma miða með nýjasta frúarnafninu sínu á bréfakassann við bjölluna. Í stuttu máli — kvöldið mundi ganga sinn vanalega, vissa gang í öllu Frogmore-húsinu.

Joe Perkins vissi með óbifanlegu öruggi, að svona mundi það fara og alls ekki öðruvísi. Hann vissi ennfremur að hann sjálfur — klukkan kortér yfir átta mundi herða upp hugann og grípa hattinn sinn — og að konan hans mundi segja þóttalega:

— Það væri gaman að vita hvert þú hefir hugsað þér að fara?

— Eg ætla bara að skreppa til McCluskeys, mundi hann svara. Til þess að reyna einn billiard við gömlu félagana.

Þettá hafði samámsaman orðið föst regla. Og eftir svo sem tvo tíma kom hann aftur. — Stundum var Katy þá háttuð og svaf á sitt græna eyra. En svo sat hún líka stundum uppi, reiðubúin til að bræða burt í deiglu bræði sinnar þann snefil forgyllingar, sem enn var eftir til skrauts á stálhlekkjum hjónabandsins. Öllu slíku á guðinn Amor einhverntíma að standa skil á, þegar hann einn góðan veðurdag rekst á fórnarlömb sín úr Frogmore-húsinu. — En í kvöld, á sama augnablikinu sem Joe Perkins steig yfir þröskuldinn, upplifði hann algera lífsvenjubreytingu frá því sem verið hafði. Þarna var engin Katy til að taka á móti honum og gefa honum rauðan, sætan og sykraðan koss. Í herbergjunum þremur var allt á rúi og stúi. Garmarnir hennar voru þarna hátt og lágt. Skór á miðju gólfi, krullutöng, hárspennur, morgunkjólar og púðurpelsar, lá allt í einum hrærigraut hvar sem litið var. Þetta var svo ólíkt konunni hans. Meðan hugurinn var að falla niður í núll starði hann dapur á greiðuna, sem enn hélt dálitlu af hinum brúnu lokkum hennar milli tannanna. Hún hlaut að hafa flýtt sér óvenulega mikið. Því að venjulega var hún mjög passasöm með að hirða allt það hár, sem rotnaði af henni að geyma það i bláu krukkunni á arinhillunni, í von um að það mundi einhverntíma endurfæðast.

Á gasstjakanum á veggnum hékk samanbrotin pappírsörk á mjög áberandi stað. Joe Perkinks greip hana. Þetta voru nokkrar línur frá konunni hans og hljóðuðu svo:

„Kæri Joe: — Eg hefi fengið símskeyti og hún mamma er ósköp veik. Eg verð að fara með lestinni kl. 4.30. Bróðir minn ætlar að sækja mig á stöðina. Það er köld kóteletta í kæliskápnum. Eg ætla bara að vona að það sé ekki andateppan, sem hún hefir fengið. Fáðu mjólkurmanninum 50 cent. Í fyrravor var hún svo skelfing eftir sig eftir hana. Gleymdu ekki að síma á gasstöðina útaf mælinum. Heilu sokkarnir þínir eru í efstu skúffunni. Eg skrifa aftur á morgun...........

Í mesta flýti
þín Katy.

Í þessi tvö ár, sem hann og Katy höfðu verið gift, höfðu þau ekki verið fjarverandi hvort frá öðru eina einustu nótt. Hann las bréfið aftur án þess eiginlega að grípa innihaldið. Það var algerð uppreisn frá hinum venjulega þaultroðna slóða hjónabandsins, svo að hann tók andköf þegar hann fór að hugsa um þetta.

Yfir þvert stólbakið hékk treyjan hennar með rauðu dílunum. Hún var svo ömurlega tóm og formlaus. Hún var vön að vera í henni þegar hún var að malla matinn. Hún hafði fleygt af sér fötunum — svo mikið hafði henni legið á! — Lítill pappírspoki með uppáhalds karamellunum hennar lá þarna óhreyfður með gúmmíbandi utan um. Dagblað lá á gólfinu. Það var gat á því, þar sem brautaráætlunin hafði verið. Allt í stofunni bar þess vitni, að það sem mestu varðaði var horfið á burt — að lífið og sálin var horfin. Joe Perkins stóð innan um þessa dauðu hluti og var svo einkennilega dapur og hugsandi.

Svo fór hann nú að reyna að taka til eftir hana, eins vel og hann gat. Í hvert skifti sem hann snerti við einhverju fataplagginu af henni, þá fór skjálfti um hann, eins og hann kendi einhverskonar skelfingar. Hann hafði aldrei lagt þá spurn ingu fyrir sjálfan sig hvernig sér mundi líða ef hann missti Katy. Hún var orðin svo fastur liður í tilveru hans, að hann gat eiginlega helst líkt henni við loftið, sem hann andaði að sér. Það var nauðsynlegt, en maður gerði sér ekki sérstaklega grein fyrir því. Og nú var hún horfin! Fyrirvaralaust. Var horfin svo gersamlega allt í einu, að það var líkast að hún hefði aldrei verið til. Auðvitað var þetta ekki nema í nokkra daga, í mesta lagi eina viku, eða kanske tvær, en honum fannst eins og sjálfur dauðinn hefði bent á hans dyggu en ómeðvituðu baráttu!

Joe sótti köldu kótelettuna fram í skápinn, hitaði sér kaffi og settist að hinni einmanalegu kvöldmáltíð sinni, augliti til auglitis við hið ósvífna vottorð um hreinleika jarðarberjasultunnar Meðal horfinna lífsins gæða sá hann allt í einu fyrir sér afturgöngu af lapskássu og salad með skósvertusósu með miklum gljáa. Heimili hans var í uppnámi. Inflúensa tengdamóður hans hafði hóstað því í ótal tætlur. Eftir þessa ömurlegu máltíð settist hann við gluggann og góndi út.

Hann hafði ekki einu sinni rænu á að kveikja sér í sígarettu. Fyrir utan öskraði borgin. Hún lokkaði hann til þess að taka þátt í dansi sínum og dárahætti. Hann átti nóttina sjálfur. Hann gat óspurður farið út og glamrað á strengjaspil skemmtanalífsins. Frjálsari en nokkur piparsveinn. Hann gat drukkið og svallað fram í birtingu, ef hann vildi og engin móðguð Katy mundi sitja og bíða sárgröm eftir honum heima. Ef hann vildi, gæti hann nú leikið sér að kúlunum á græna klæðinu hjá McCluskey, ásamt hinum háværu vinum sínum, þangað til morgunroðinn fengi rafmagnsperurnar til að fölna. — Hjónabandsblekkirnir, sem hon um höfðu fundist svo erfiðir þegar lífið varð leiðinlegt, voru allt í einu brostnir. Konan hans var farin!

Joe Perkins var enginn meistari í að rannsaka sínar eigin tilfinningar. En þarna sat hann nú í sinni Katy-lausu stofu — fjórum sinnum fimm metra -— og nú skildi hann allt í einu ástæðuna til allrar eymdarinnar. Hann skyldi að Katy var blátt áfram orðin ómissandi fyrir hann — hún var lífshamingja hans. Tilfinningar hans fyrir henni, sem höfðu vaggast í svefn við deyfingu hins reglubundna heimilislífs, vöknuðu nú harkalega til lífsins aftur, er hún hvarf honum svo skyndilega. Hefir það ekki verið lamið inn í okkur bæði með prédikunum, málsháttum og dæmisögum, að við kunnum ekki að meta fuglakliðinn fyrr en hann er horfinn, og að enginn veit hvað átt hefir fyrr en misst hefir? Hefir þessu ekki verið lamið inn í okkur með öðrum óskáldlegri hætti líka?

— Eg er þorpari! sagði Joe Perkins. — Eins og ég hefi farið með hana Katy! Eg fer út á hverju kvöldi. Spila billiard og rabba við strákana, í stað þess að sitja heima hjá blessuninni minni. Og svo verður hún, veslings auminginn að sitja alein heima og skemmta sér eftir því, sem hún getur. Þú ert þorpari Joe Perkins, já, það ertu! En nú ætlarðu að bæta fyrir allt þetta! Bara að hún komi heim bráðum. Framvegis ætla ég að fara út með henni á kvöldin, svo að hún fái dálitla tilbreytingu líka. Og ég er hættur við McCIuskey — héðan í frá og til eilífðar!

Já, þarna var bærinn -— borgin — fyrir utan dyrnar hans og hrópaði til hans að hann skyldi koma og taka þátt í leik hans og skemmtunum. Og hjá McCluskey spiluðu gömlu kunningjarnir billiard og vonuðust eftir spennandi leik. En hvorki blómum stráður vegur syndarinnar né gljáandi billiardkúlurnar gátu freistað hins iðrandi Perkins og tælt hann út. Það dýrmætasta sem hann átti, það sem hann hafði hálfvegis fyrirlitið og að fullu gleymt að meta var horfið honum. Og hann saknaði þess! Ekta tár runnu niður kinnar hans. Þegar hún kæmi aftur skyldi allt vera öðruvísi. Þá skyldi hann bæta fyrir allt, sem hann hafði forsómað. Hvers virði var eiginlega lífið án hennar?

Dyrnar lukust upp — og inn kom Katy með ferðatöskuna í hendinni. Jói góndi á hana, mállaus af undrun.

— Ó, en hvað það er indælt að vera komin heim aftur! sagði hún. — Þetta var ekkert alvarlegt, sem gekk að mömmu. Sam kom á stöðina og sagði að kastið hefði liðið hjá undir eins, eftir að þau höfðu símað til mín. Svo að þá fannst mér best að fara heim aftur með næstu lest. Æ, hvað mig langar í kaffisopa!

Það var enginn sem heyrði að það ískarði í vélum þegar íbúðin til vinstri á 3ju hæð í Frogmore breytti um gír og komst í fyrra horfið aftur. Og svo ók hringekjan á nýjan leik.

— — — Joe Perkins hafði litið á klukkuna. Hún var 15 mín. yfir átta. Hann greip hattinn sinn og leit til dyra.

— Það væri fróðlegt að vita hvert þú ætlar núna! sagði Katy önug.

— Eg ætla rétt að líta inn til McCluskey, svaraði maðurinn hennar. Eg ætla að spila einn billiard við kunningjana.

О. Генри

Маятник

(Из сборника «Горящий светильник»)

— Восемьдесят первая улица… Кому выходить? — прокричал пастух в синем мундире.

Стадо баранов-обывателей выбралось из вагона, другое стадо взобралось на его место. Динг-динг! Телячьи вагоны Манхэттенской надземной дороги с грохотом двинулись дальше, а Джон Перкинс спустился по лестнице на улицу вместе со всем выпущенным на волю стадом.

Джон медленно шел к своей квартире. Медленно, потому что в лексиконе его повседневной жизни не было слов «а вдруг?» Никакие сюрпризы не ожидают человека, который два года как женат и живет в дешевой квартире. По дороге Джон Перкинс с мрачным, унылым цинизмом рисовал себе неизбежный конец скучного дня.

Кэти встретит его у дверей поцелуем, пахнущим кольдкремом и тянучками. Он снимет пальто, сядет на жесткую, как асфальт, кушетку и прочтет в вечерней газете о русских и японцах, убитых смертоносным линотипом. На обед будет тушеное мясо, салат, приправленный сапожным лаком, от которого (гарантия!) кожа не трескается и не портится, пареный ревень и клубничное желе, покрасневшее, когда к нему прилепили этикетку: «Химически чистое». После обеда Кэти покажет ему новый квадратик на своем лоскутном одеяле, который разносчик льда отрезал для нее от своего галстука. В половине восьмого они расстелят на диване и креслах газеты, чтобы достойно встретить куски штукатурки, которые посыпятся с потолка, когда толстяк из квартиры над ними начнет заниматься гимнастикой. Ровно в восемь Хайки и Муни — мюзик-холльная парочка (без ангажемента) в квартире напротив — поддадутся нежному влиянию Delirium Тгеmens1 и начнут опрокидывать стулья, в уверенности, что антрепренер Гаммерштейн гонится за ними с контрактом на пятьсот долларов в неделю. Потом жилец из дома по ту сторону двора-колодца усядется у окна со своей флейтой; газ начнет весело утекать в неизвестном направлении; кухонный лифт сойдет с рельсов; швейцар еще раз оттеснит за реку Ялу2 пятерых детей миссис Зеновицкой; дама в бледно-зеленых туфлях спустится вниз в сопровождении шотландского терьера и укрепит над своим звонком и почтовым ящиком карточку с фамилией, которую она носит по четвергам, — и вечерний порядок доходного дома Фрогмора вступит в свои права.

Джон Перкинс знал, что все будет именно так. И еще он знал, что в четверть девятого он соберется с духом и потянется за шляпой, а жена его произнесет раздраженным тоном следующие слова:

— Куда это вы, Джон Перкинс, хотела бы я знать?

— Думаю заглянуть к Мак-Клоски, — ответит он, — сыграть партию другую с приятелями.

За последнее время это вошло у него в привычку. В десять или в одиннадцать он возвращался домой. Иногда Кэти уже спала, иногда поджидала его, готовая растопить в тигеле своего гнева еще немного позолоты со стальных цепей брака. За эти дела Купидону придется ответить, когда он предстанет перед страшным судом со своими жертвами из доходного дома Фрогмора.

В этот вечер Джон Перкинс, войдя к себе, обнаружил поразительное нарушение повседневной рутины. Кэти не встретила его в прихожей своим сердечным аптечным поцелуем. В квартире царил зловещий беспорядок. Вещи Кэти были раскиданы повсюду. Туфли валялись посреди комнаты, щипцы для завивки, банты, халат, коробка с пудрой были брошены как попало на комоде и на стульях. Это было совсем не свойственно Кэти. У Джона упало сердце, когда он увидел гребенку с кудрявым облачком ее каштановых волос в зубьях. Кэти, очевидно, спешила и страшно волновалась, — обычно она старательно прятала эти волосы в голубую вазочку на камине, чтобы когда-нибудь создать из них мечту каждой женщины — накладку.

На видном месте, привязанная веревочкой к газовому рожку, висела сложенная бумажка. Джон схватил ее. Это была записка от Кэти:

«Дорогой Джон, только что получила телеграмму, что мама очень больна. Еду поездом четыре тридцать. Мой брат Сэм встретит меня на станции. В леднике есть холодная баранина. Надеюсь, что это у нее не ангина. Заплати молочнику 50 центов. Прошлой весной у нее тоже был тяжелый приступ. Не забудь написать в Газовую компанию про счетчик, твои хорошие носки в верхнем ящике. Завтра напишу. Тороплюсь.

Кэти».

За два года супружеской жизни они еще не провели врозь ни одной ночи. Джон с озадаченным видом перечитал записку. Неизменный порядок его жизни был нарушен, и это ошеломило его.

На спинке стула висел, наводя грусть своей пустотой и бесформенностью, красный с черными крапинками фартук, который Кэти всегда надевала, когда подавала обед. Ее будничные платья были разбросаны впопыхах где попало. Бумажный пакетик с ее любимыми тянучками лежал еще не развязанный. Газета валялась на полу, зияя четырехугольным отверстием в том месте, где из нее вырезали расписание поездов. Все в комнате говорило об утрате, о том, что жизнь и душа отлетели от нее. Джон Перкинс стоял среди мертвых развалин, и странное, тоскливое чувство наполняло его сердце.

Он начал, как умел, наводить порядок в квартире. Когда он дотронулся до платьев Кэти, его охватил страх. Он никогда не задумывался о том, чем была бы его жизнь без Кэти. Она так растворилась в его существовании, что стала, как воздух, которым он дышал, — необходимой, но почти незаметной. Теперь она внезапно ушла, скрылась, исчезла, будто ее никогда и не было. Конечно, это только на несколько дней, самое большее на неделю или две, но ему уже казалось, что сама смерть протянула перст к его прочному и спокойному убежищу.

Джон достал из ледника холодную баранину, сварил кофе и в одиночестве уселся за еду, лицом к лицу с наглым свидетельством о химической чистоте клубничного желе. В сияющем ореоле, среди утраченных благ, предстали перед ним призраки тушеного мяса и салата с сапожным лаком. Его очаг разрушен. Заболевшая теща повергла в прах его ларов и пенатов. Пообедав в одиночестве, Джон сел у окна.

Курить ему не хотелось. За окном шумел город, звал его включиться в хоровод бездумного веселья. Ночь принадлежала ему. Он может уйти, ни у кого не спрашиваясь, и окунуться в море удовольствий, как любой свободный, веселый холостяк. Он может кутить хоть до зари, и гневная Кэти не будет поджидать его с чашей, содержащей осадок его радости. Он может, если захочет, играть на бильярде у Мак-Клоски со своими шумными приятелями, пока Аврора не затмит своим светом электрические лампы. Цепи Гименея, которые всегда сдерживали его, даже если доходный дом Фрогмора становился ему невмоготу, теперь ослабли, — Кэти уехала.

Джон Перкинс не привык анализировать свои чувства. Но, сидя в покинутой Кэти гостиной (десять на двенадцать футов), он безошибочно угадал, почему ему так нехорошо. Он понял, что Кэти необходима для его счастья. Его чувство к ней, убаюканное монотонным бытом, разом пробудилось от сознания, что ее нет. Разве не внушают нам беспрестанно при помощи поговорок, проповедей и басен, что мы только тогда начинаем ценить песню, когда упорхнет сладкоголосая птичка, или ту же мысль в других, не менее цветистых и правильных формулировках?

«Ну и дубина же я, — размышлял Джон Перкинс. — Как я обращаюсь с Кэти? Каждый вечер играю на бильярде и выпиваю с дружками, вместо того чтобы посидеть с ней дома. Бедная девочка всегда одна, без всяких развлечений, а я так себя веду! Джон Перкинс, ты последний из негодяев. Но я постараюсь, загладить свою вину. Я буду водить мою девочку в театр, развлекать ее. И немедленно покончу с Мак-Клоски и всей этой шайкой».

А за окном город шумел, звал Джона Перкинса присоединиться к пляшущим в свите Момуса.3 А у Мак-Клоски приятели лениво катали шары, практикуясь перед вечерней схваткой. Но ни венки и хороводы, ни звяканье кия не действовали на покаянную душу осиротевшего Перкинса. У него отняли его собственность, которой он не дорожил, которую даже скорее презирал, и теперь ему недоставало ее. Охваченный раскаянием, Перкинс мог бы проследить свою родословную до некоего человека по имени Адам, которого херувимы вышибли из фруктового сада.

Справа от Джона Перкинса стоял стул. На спинке его висела голубая блузка Кэти. Она еще сохраняла подобие ее очертаний. На рукавах были тонкие, характерные морщинки — след движения ее рук, трудившихся для его удобства и удовольствия. Слабый, но настойчивый аромат колокольчиков исходил от нее. Джон взял ее за рукава и долго и серьезно смотрел на неотзывчивый маркизет. Кэти не была неотзывчивой. Слезы — да, слезы — выступили на глазах у Джона Перкинса. Когда она вернется, все пойдет иначе. Он вознаградит ее за свое невнимание. Зачем жить, когда ее нет?

Дверь отворилась. Кэти вошла в комнату с маленьким саквояжем в руке. Джон бессмысленно уставился на нее.

— Фу, как я рада, что вернулась, — сказала Кэти. — Мама, оказывается, не так уж больна. Сэм был на станции и сказал, что приступ был легкий и все прошло вскоре после того, как они послали телеграмму. Я и вернулась со следующим поездом. До смерти хочется кофе.

Никто не слышал скрипа и скрежета зубчатых колес, когда механизм третьего этажа доходного дома Фрогмора повернул обратно на прежний ход. Починили пружину, наладили передачу — лента двинулась, и колеса снова завертелись по-старому.

Джон Перкинс посмотрел на часы. Было четверть девятого. Он взял шляпу и пошел к двери.

— Куда это вы, Джон Перкинс, хотела бы я знать? — спросила Кэти раздраженным тоном.

— Думаю заглянуть к Мак-Клоски, — ответил Джон, — сыграть партию-другую с приятелями.

Примечания

The Pendulum

“Eighty–first street—let ’em out, please,” yelled the shepherd in blue.

A flock of citizen sheep scrambled out and another flock scrambled aboard. Ding–ding! The cattle cars of the Manhattan Elevated rattled away, and John Perkins drifted down the stairway of the station with the released flock.

John walked slowly toward his flat. Slowly, because in the lexicon of his daily life there was no such word as “perhaps.” There are no surprises awaiting a man who has been married two years and lives in a flat. As he walked John Perkins prophesied to himself with gloomy and downtrodden cynicism the foregone conclusions of the monotonous day.

Katy would meet him at the door with a kiss flavored with cold cream and butter–scotch. He would remove his coat, sit upon a macadamized lounge and read, in the evening paper, of Russians and Japs slaughtered by the deadly linotype. For dinner there would be pot roast, a salad flavored with a dressing warranted not to crack or injure the leather, stewed rhubarb and the bottle of strawberry marmalade blushing at the certificate of chemical purity on its label. After dinner Katy would show him the new patch in her crazy quilt that the iceman had cut for her off the end of his four–in–hand. At half–past seven they would spread newspapers over the furniture to catch the pieces of plastering that fell when the fat man in the flat overhead began to take his physical culture exercises. Exactly at eight Hickey & Mooney, of the vaudeville team (unbooked) in the flat across the hall, would yield to the gentle influence of delirium tremens and begin to overturn chairs under the delusion that Hammerstein was pursuing them with a five–hundred–dollar–a–week contract. Then the gent at the window across the air–shaft would get out his flute; the nightly gas leak would steal forth to frolic in the highways; the dumbwaiter would slip off its trolley; the janitor would drive Mrs. Zanowitski’s five children once more across the Yalu, the lady with the champagne shoes and the Skye terrier would trip downstairs and paste her Thursday name over her bell and letter–box—and the evening routine of the Frogmore flats would be under way.

John Perkins knew these things would happen. And he knew that at a quarter past eight he would summon his nerve and reach for his hat, and that his wife would deliver this speech in a querulous tone:

“Now, where are you going, I’d like to know, John Perkins?”

“Thought I’d drop up to McCloskey’s,” he would answer, “and play a game or two of pool with the fellows.”

Of late such had been John Perkins’s habit. At ten or eleven he would return. Sometimes Katy would be asleep; sometimes waiting up, ready to melt in the crucible of her ire a little more gold plating from the wrought steel chains of matrimony. For these things Cupid will have to answer when he stands at the bar of justice with his victims from the Frogmore flats.

To–night John Perkins encountered a tremendous upheaval of the commonplace when he reached his door. No Katy was there with her affectionate, confectionate kiss. The three rooms seemed in portentous disorder. All about lay her things in confusion. Shoes in the middle of the floor, curling tongs, hair bows, kimonos, powder box, jumbled together on dresser and chairs—this was not Katy’s way. With a sinking heart John saw the comb with a curling cloud of her brown hair among its teeth. Some unusual hurry and perturbation must have possessed her, for she always carefully placed these combings in the little blue vase on the mantel to be some day formed into the coveted feminine “rat.”

Hanging conspicuously to the gas jet by a string was a folded paper. John seized it. It was a note from his wife running thus:

“Dear John: I just had a telegram saying mother is very sick. I am going to take the 4.30 train. Brother Sam is going to meet me at the depot there. There is cold mutton in the ice box. I hope it isn’t her quinzy again. Pay the milkman 50 cents. She had it bad last spring. Don’t forget to write to the company about the gas meter, and your good socks are in the top drawer. I will write to–morrow.

Hastily, KATY.”

Never during their two years of matrimony had he and Katy been separated for a night. John read the note over and over in a dumbfounded way. Here was a break in a routine that had never varied, and it left him dazed.

There on the back of a chair hung, pathetically empty and formless, the red wrapper with black dots that she always wore while getting the meals. Her week–day clothes had been tossed here and there in her haste. A little paper bag of her favorite butter–scotch lay with its string yet unwound. A daily paper sprawled on the floor, gaping rectangularly where a railroad time–table had been clipped from it. Everything in the room spoke of a loss, of an essence gone, of its soul and life departed. John Perkins stood among the dead remains with a queer feeling of desolation in his heart.

He began to set the rooms tidy as well as he could. When he touched her clothes a thrill of something like terror went through him. He had never thought what existence would be without Katy. She had become so thoroughly annealed into his life that she was like the air he breathed—necessary but scarcely noticed. Now, without warning, she was gone, vanished, as completely absent as if she had never existed. Of course it would be only for a few days, or at most a week or two, but it seemed to him as if the very hand of death had pointed a finger at his secure and uneventful home.

John dragged the cold mutton from the ice–box, made coffee and sat down to a lonely meal face to face with the strawberry marmalade’s shameless certificate of purity. Bright among withdrawn blessings now appeared to him the ghosts of pot roasts and the salad with tan polish dressing. His home was dismantled. A quinzied mother–in–law had knocked his lares and penates sky–high. After his solitary meal John sat at a front window.

He did not care to smoke. Outside the city roared to him to come join in its dance of folly and pleasure. The night was his. He might go forth unquestioned and thrum the strings of jollity as free as any gay bachelor there. He might carouse and wander and have his fling until dawn if he liked; and there would be no wrathful Katy waiting for him, bearing the chalice that held the dregs of his joy. He might play pool at McCloskey’s with his roistering friends until Aurora dimmed the electric bulbs if he chose. The hymeneal strings that had curbed him always when the Frogmore flats had palled upon him were loosened. Katy was gone.

John Perkins was not accustomed to analyzing his emotions. But as he sat in his Katy–bereft 10×12 parlor he hit unerringly upon the keynote of his discomfort. He knew now that Katy was necessary to his happiness. His feeling for her, lulled into unconsciousness by the dull round of domesticity, had been sharply stirred by the loss of her presence. Has it not been dinned into us by proverb and sermon and fable that we never prize the music till the sweet–voiced bird has flown—or in other no less florid and true utterances?

“I’m a double–dyed dub,” mused John Perkins, “the way I’ve been treating Katy. Off every night playing pool and bumming with the boys instead of staying home with her. The poor girl here all alone with nothing to amuse her, and me acting that way! John Perkins, you’re the worst kind of a shine. I’m going to make it up for the little girl. I’ll take her out and let her see some amusement. And I’ll cut out the McCloskey gang right from this minute.”

Yes, there was the city roaring outside for John Perkins to come dance in the train of Momus. And at McCloskey’s the boys were knocking the balls idly into the pockets against the hour for the nightly game. But no primrose way nor clicking cue could woo the remorseful soul of Perkins the bereft. The thing that was his, lightly held and half scorned, had been taken away from him, and he wanted it. Backward to a certain man named Adam, whom the cherubim bounced from the orchard, could Perkins, the remorseful, trace his descent.

Near the right hand of John Perkins stood a chair. On the back of it stood Katy’s blue shirtwaist. It still retained something of her contour. Midway of the sleeves were fine, individual wrinkles made by the movements of her arms in working for his comfort and pleasure. A delicate but impelling odor of bluebells came from it. John took it and looked long and soberly at the unresponsive grenadine. Katy had never been unresponsive. Tears: — yes, tears—came into John Perkins’s eyes. When she came back things would be different. He would make up for all his neglect. What was life without her?

The door opened. Katy walked in carrying a little hand satchel. John stared at her stupidly.

“My! I’m glad to get back,” said Katy. “Ma wasn’t sick to amount to anything. Sam was at the depot, and said she just had a little spell, and got all right soon after they telegraphed. So I took the next train back. I’m just dying for a cup of coffee.”

Nobody heard the click and rattle of the cog–wheels as the third–floor front of the Frogmore flats buzzed its machinery back into the Order of Things. A band slipped, a spring was touched, the gear was adjusted and the wheels revolve in their old orbit.

John Perkins looked at the clock. It was 8.15. He reached for his hat and walked to the door.

“Now, where are you going, I’d like to know, John Perkins?” asked Katy, in a querulous tone.

“Thought I’d drop up to McCloskey’s,” said John, “and play a game or two of pool with the fellows.”

1907