Ég man það undra augnablikið,
er óþekkt mér þú birtist þar,
sem óðfleyg draumsjón, óðar horfin,
sem andi hreinnar fegurðar.

Í örvæntandi andans kvölum,
í óróans og starfsins glaum
rödd þína blíða ég heyrði oft hljóma,
þinn hreina svip ég leit í draum.

Og árin liðu. Í lífsins hríðum
sá ljúfi draumur mér hvarf úr sýn,
mér gleymdist röddin gullinhreina,
mér gleymdist himnesk fegurð þín.

Mín æfi leið í útlegð dimmri,
í afkima og kyrrð mig bar,
án guðstrúar, án andagiftar,
án ástar, lífs og tára ég var.

En sál mín átti að endurvakna,
og aftur mér þú birtist þar,
sem óðfleyg draumsjón, óðar horfin,
sem andi hreinnar fegurðar.

Og aftur barðist hjartað hrifið,
í huga blómgast mér af því
guðstrú og andagiftin aftur
og ást og líf og tár á ný.

Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный,
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьется в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.