Þyrstur í anda ég úti lá
í eyðimerkur dimmum gjótum,
og sexvængjaðan seraf þá
í sýn ég leit á vegamótum.
Augnalok mín, það fyrst ég fann,
fingrum svefnléttum snerti hann,
og ég fékk spámannsaugu, sem arnar,
er upprís skelkuð og snýst til varnar.
Svo snerti hann eyru mín, áður tóm,
og upp þau fyllti með þyt og hljóm;
ég heyrði skjálftann í himinsalnum
og háflugs englanna vængja nið,
og hafsins fiska ég heyrði skrið,
og heyrði vínviðinn vaxa í dalnum.
Mínar varir hann opnaði, inn svo leit,
og út mína syndugu tungu sleit,
óþarfa fleiprandi, flærð og pretti,
og viturs höggorms eiturodd
alblóðgri hendi sem tungubrodd
mér inn í stirðnaðan munninn setti.
Með bitru sverði mitt brjóst hann skar,
og burt tók mitt lafhrædda, skjálfandi hjarta,
og inn í þess stað lét aftur þar
eldskol, sem brann með loga bjarta.
Á eftir í dvala sem dauður ég lá
og Drottins rödd ég heyrði þá:

„Rís upp, spámaður! Skynja og skoða!
Nú skal minn vilji þér fylla sál,
hann skaltu um lönd og höf nú boða,
með orðinu kveik í brjóstum bál!“

Духовной жаждою томим,
В пустыне мрачной я влачился, —
И шестикрылый серафим
На перепутье мне явился.
Перстами легкими как сон
Моих зениц коснулся он.
Отверзлись вещие зеницы,
Как у испуганной орлицы.
Моих ушей коснулся он, —
И их наполнил шум и звон:
И внял я неба содроганье,
И горний ангелов полет,
И гад морских подводный ход,
И дольней лозы прозябанье.
И он к устам моим приник,
И вырвал грешный мой язык,
И празднословный и лукавый,
И жало мудрыя змеи
В уста замершие мои
Вложил десницею кровавой.
И он мне грудь рассек мечом,
И сердце трепетное вынул,
И угль, пылающий огнем,
Во грудь отверстую водвинул.
Как труп в пустыне я лежал,
И Бога глас ко мне воззвал:
«Восстань, пророк, и виждь, и внемли,
Исполнись волею Моей,
И, обходя моря и земли,
Глаголом жги сердца людей».