Skýin þjóta, skýin fléttast,
skyggja á tunglið, myrk og grimm,
snjóhríðin mér þykir þéttast,
þungt er loftið, nóttin dimm;
nauðugt er mér keyra, keyra,
klingir bjallan: gling—gling—gling —
og mér ógnar alltaf meira
endalausa sléttan í kring.
Áfram, kúskur! — „Ófært, herra!
alltof þungt fyrir nokkurn hest.
Þó ætti’ ég að sálgast, — og annað verra —
ekkert spor hér lengur sést —
augun snjóklesst — úti á sléttum
illar vofur sveima hér,
villtir erum frá vegi réttum,
veit ég ei, hvað gera ber“.
„Líttu á þarna! sko, — sig skælir
skrattinn — hrækir, blæs mig á,
hamast kring og hestinn fælir,
hrindir nið’r í opna gjá;
þar rís einn sem varða á vegi —
veit ég hún er engin til —
sem lítinn neista einn ég eygi,
aftur hann hvarf í myrkurs byl“.
Skýin þjóta, skýin fléttast,
skyggja á tunglið, myrk og grimm,
snjóhríðin mér þykir þéttast,
þungt er loftið, nóttin dimm.
Örmagna — sveimið ekkert gagnar!
Eitthvað sjá hestarnir —, standa. — Hvað?
— Bjallan allt í einu þagnar. —
Úlfur? Trjábolur? Hver veit það?
Hríðin reiðist, hríðin grætur, —
hestar gætnir fnæsa hér,
eitthvað þar frammi illa lætur,
í augu’ er glóa í myrkri sér.
Hestar aftur áfram vaða —
ómar bjallan: gling—gling—gling! —
sé ég vofu-hópa hraða
yfir hvíta sléttu allt í kring.
Vofur ótal ógurlega
ætla í tunglskinsglætu á leik,
drífa úr auðnum alla vega
eins og haustblöð, þétt og bleik.
En sá fjöldi! — Hvílík hrelling
hljómar frá þeim! — Hvað ætla þær sér?
Er verið að gifta galdrakerling?
Greftra þær ættarfylgju hér?
Skýin þjóta, skýin fléttast,
skyggja á tunglið, myrk og grimm,
snjóhríðin mér þykir þéttast,
þungt er loftið, nóttin dimm.
Vofur þjóta, sveimur af sveimi
sendist upp, lengra en augað nær,
óhljóð og kvein úr huliðsheimi
hjartað nísta, skelft það slær.
Sigfús Blöndal þýddi úr frummálinu.
Источник: Skírnir, 111. Árgangur 1937, bl. 99–101.
Мчатся тучи, вьются тучи;
Невидимкою луна
Освещает снег летучий;
Мутно небо, ночь мутна.
Еду, еду в чистом поле;
Колокольчик дин-дин-дин…
Страшно, страшно поневоле
Средь неведомых равнин!
«Эй, пошёл, ямщик!..» — «Нет мочи:
Коням, барин, тяжело;
Вьюга мне слипает очи;
Все дороги занесло;
Хоть убей, следа не видно;
Сбились мы. Что делать нам!
В поле бес нас водит, видно,
Да кружит по сторонам.
Посмотри: вон, вон играет,
Дует, плюет на меня;
Вон — теперь в овраг толкает
Одичалого коня;
Там верстою небывалой
Он торчал передо мной;
Там сверкнул он искрой малой
И пропал во тьме пустой».
Мчатся тучи, вьются тучи;
Невидимкою луна
Освещает снег летучий;
Мутно небо, ночь мутна.
Сил нам нет кружиться доле;
Колокольчик вдруг умолк;
Кони стали… «Что там в поле?» —
«Кто их знает? пень иль волк?»
Вьюга злится, вьюга плачет;
Кони чуткие храпят;
Вот уж он далече скачет;
Лишь глаза во мгле горят;
Кони снова понеслися;
Колокольчик дин-дин-дин…
Вижу: духи собралися
Средь белеющих равнин.
Бесконечны, безобразны,
В мутной месяца игре
Закружились бесы разны,
Будто листья в ноябре…
Сколько их! куда их гонят?
Что так жалобно поют?
Домового ли хоронят,
Ведьму ль замуж выдают?
Мчатся тучи, вьются тучи;
Невидимкою луна
Освещает снег летучий;
Мутно небо, ночь мутна.
Мчатся бесы рой за роем
В беспредельной вышине,
Визгом жалобным и воем
Надрывая сердце мне…
1830
© Tim Stridmann